ΠΡΙΝ από 50 χρόνια τέτοιες ημέρες υπεγράφη η περιβόητη ελληνογερμανική σύμβαση«περί μετανάστευσης», με την οποία πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς χιλιάδες Ελληνες, συμβάλλοντας με την εργασία τους στη δημιουργία του γερμανικού θαύματος. Σήμερα, με τη χώρα μας εντεταγμένη στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αναρίθμητοι Ελληνες
ζουν και εργάζονται ελεύθερα σε διάφορα σημεία της Γηραιάς Ηπείρου, επιβεβαιώνοντας τον κανόνα που θέλει κατοίκους αυτής της μικρής χώρας να διαχέονται-νυν και αεί- στις τέσσερις γωνιές του ορίζοντα. Αν και η μετανάστευση για μία θέση εργασίας χαρακτήρισε ως φαινόμενο τη χώρα μας για αρκετές δεκαετίες του 20ού αιώνα, πλέον τείνει να αντικατασταθεί από τη φυγή ανθρώπων με υψηλές σπουδές και φιλοδοξίες
προς αγορές οι οποίες μπορούν πραγματικά να καλύψουν όλα όσα ζητούν. Τέσσερα τέτοια παιδιά, που δεν δίστασαν και πήραν τον δρόμο για τη σύγχρονη «Οδό Αιγύπτου» (δρόμος της Θεσσαλονίκης όπου τις δεκαετίες του ΄60 και του ΄70 βρίσκονταν τα πρακτορεία μετανάστευσης, αλλά και ένα από τα πιο γνωστά ποιήματα του
Μανόλη Αναγνωστάκη ), διηγούνται τις ιστορίες τους.
Δουλειές στη Γερμανία!
«Οι Ελληνες συνεχίζουν να έρχονται για όλες τις δουλειές και αρκετοί εξ αυτών ανοίγουν επιχειρήσεις.Παλιά έρχονταν αγρότες από την περιφέρεια, ενώ σήμερα σπουδαγμένοι αστοί. Υπάρχει έλλειψη επαγγελμάτων,όπως ιατροί,πολιτικοί μηχανικοί και βιοτέχνες,ενώ πολλές μεσαίες γερμανικές επιχειρήσεις βρίσκονται χωρίς διάδοχη κατάσταση» σημειώνει ο αντιπρόεδρος του Γερμανοελληνικού Επιχειρηματικού Συνδέσμου (DΗW), κ. Φ. Κοτζαμπόπουλος.
«Οταν λέμε μεσαίες επιχειρήσεις, εννοούμε ότι μπορεί να απασχολούν από 5.000 ως 10.000 ανθρώπους» συ μπληρώνει και τονίζει ότι για τον ίδιο λόγο «πληθώρα γερμανικών εταιρειών αναζητούν ανθρώπους με γνώση του αντικειμένου, ενώ οι τράπεζες και οι σύνδεσμοι βοηθούν στη συνέχισή τους» σημειώνει. «Το ίδιο ισχύει και για τους ιατρούς.Οι Ελληνες πρέπει να ξεφύγουν λίγο από τα στερεότυπα και να αντιληφθούν ότι η αγορά εργασίας δεν τελειώνει στα ελληνικά σύνορα» τονίζει ο κ. Κοτζαμπόμπουλος και καλεί τους Ελληνες που γνωρίζουν γερμανικά και ψάχνουν ευκαιρίες στη Γερμανία να αποταθούν στον Γερμανοελληνικό Επιχειρηματικό Σύνδεσμο.
ΛΙΣΑΒΟΝΑ
«Εβλεπα τη “φούσκα”»
Ο κ. Ι. Χαραλαμπίδης βρίσκεται κυριολεκτικά με μια βαλίτσα στο χέρι εδώ και κάμποσα χρόνια. Κατάγεται από την Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης όπου σπούδασε μάρκετινγκ και επιδίωξε να κάνει διάφορες δουλειές. Το 2007 έφυγε για την Ολλανδία, καθώς προσελήφθη σε αμερικανική εταιρεία και εργάστηκε ως σύμβουλος εκπαίδευσης. Δύο χρόνια αργότερα, τον Οκτώβριο του 2009, προέκυψε μια νέα ευκαιρία: Μια θέση σε πολυεθνική εταιρεία δικτύωσης υπολογιστών και επικοινωνιών στη Λισσαβώνα. «Τότε, αγόρασα ένα μεταχειρισμένο Οpel Caravan με 390 ευρώ (!), φόρτωσα τα πράγματά μου και διέσχισα τη Δυτική Ευρώπη» διηγείται από το σπίτι του στο προάστιο Καρκαβέλος της πορτογαλικής πρωτεύουσας.
«Η Πορτογαλία δεν είναι ιδιαίτερα φθηνή, οι άνθρωποι όμως είναι πολύ καλοί,το βιοτικό επίπεδο ελαφρώς χαμηλότερο, ο καιρός είναι όπως στην Ελλάδακαι τα νοικοκυριά λιγότερο χρεωμένα» τονίζει ο κ. Χαραλαμπίδης. «Οι Πορτογάλοι θυμίζουν τους Ελληνες της δεκαετίας του 1990,όταν είχαμε αρχίσει να δανειζόμαστε . Με τη διαφορά όμως ότι επενδύουν πάρα πολύ στην τεχνολογία,ειδικά στον τομέα της εκπαίδευσης.Μάλιστα,δίνουν στα παιδιά του δημοτικού netbook (κατασκευασμένο στην Πορτογαλία)για το οποίο οι γονείς πληρώνουν μόλις 60 ευρώ!» σημειώνει. «Παρά την υψηλή φορολογία (περίπου 40%), έρχονται στην Πορτογαλία πολλές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, οι οποίες αποχωρούν από τις βόρειες χώρεςκαι εγκαθίστανται σε επιχειρηματικά πάρκα» εξηγεί.
«Από την Ελλάδα έφυγα διότι δεν υπήρχε προοπτική εξέλιξης.Εβλεπα τη “φούσκα” να έρχεται.Δεν πιστεύω ότι οι δομές και οι άνθρωποι που έφεραν τη χώρα στην τωρινή κατάστασηείναι σε θέση να τη βγάλουν από την κρίση.Θέλω να γυρίσω,αρκεί όμως να υπάρχουν οι δυνατότητες και οι συνθήκες αξιοπρεπούς ζωής και εργασίας» καταλήγει. NΙΟΥΚΑΣΤΛ
«Μονόδρομος η φυγή»
Ο κ. Σ. Παπαγιαννίδης είναι senior lecturer στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου του Νιούκαστλ. Κατάγεται από τη Δράμα και βρίσκεται στη βρετανική πόλη από το 1996. «Ημουν τυχερός γιατί ήρθα στο Νιούκαστλ σε εποχή που η πόλη ξεκίνησε μια ανοδική πορεία και έζησα όλη την εξέλιξή της. Θεωρώ ότι είναι μία από τις καλύτερες της Αγγλίας. Η ποιότητα της ζωής μου εδώ είναι πολύ καλή. Τα κόστη είναι λογικά και ο κόσμος πολύ φιλικός» σημειώνει. « Οταν θέλεις το κάτι παραπάνω, η φυγή από την Ελλάδα είναι μονόδρομος. Βέβαια,μου λείπουν η οικογένεια και οι φίλοι μου. Παλιά οι γονείς μου έλεγαν “άντε,ώρα να γυρίσεις”.Σήμερα όμως μου λένε “πού να γυρνάς τώρα”» συμπληρώνει. «Θα επέστρεφα υπό προϋποθέσεις στην Ελλάδα και παλαιότερα το σκεφτόμουν. Να γυρίσω όμως για να κάνω τι; Ακαδημαϊκά θα είναι δύσκολα, ενώ στον ιδιωτικό τομέα οι ευκαιρίες είναι περιορισμένες» συνεχίζει. Και συμπληρώνει: «Πριν από λίγους μήνες είχα κάνει αίτηση για θέαση επιστημονικής υποστήριξης στο υπουργείο Παιδείας μέσω του opengov.gr. Είχα κάποιες κρυφές ελπίδες ότι κάτι θα μπορούσε να γίνει λόγω των σπουδών και της πείρας μου αλλά δυστυχώς δεν πήρα καμία απάντηση…».
ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ
«Μου λείπει η ανεμελιά»
«Ζω στις Βρυξέλλες από τον Σεπτέμβριο του 2008 και εργάζομαι ως μεταφράστρια από το σπίτι, συνεργαζόμενη τόσο με την Ελλάδα όσο και με γραφεία σε ολόκληρη την Ευρώπη» σημειώνει η κυρία Αντωνία Φόρτε. Δεν αποτελεί κλασική περίπτωση σύγχρονης μετανάστευσης, καθώς βρέθηκε στην κοινοτική πρωτεύουσα ακολουθώντας τον σύντροφο και πλέον σύζυγό της. «Ουσιαστικά επέστρεψα στις Βρυξέλλες, όπου νωρίτερα εργαζόμουν ως stagiaire της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Είναι το κέντρο της Ευρώπης και από εδώ ευνοούνται τα ταξίδια. Αλλάζεις χώρα σε μισή ώρα και σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο φεύγουμε ταξίδι. Βέβαια, τις καθημερινές πέφτει νέκρα. Οι περισσότεροι είναι στα σπίτια τους» συμπληρώνει. «Θα θέλαμενα επιστρέψουμε, προς το παρόν όμως αυτό δεν θα γίνει. Μου λείπουν πολύ η οικογένεια, οι φίλοι, ο καλός καιρός και η ανεμελιά. Εδώ είναι όλοι σε πρόγραμμα και δεν μπορείς να παρεκτραπείς. Βέβαια, δεν μου λείπει η καθημερινότητα της Αθήνας» τονίζει.
ΒΕΡΟΛΙΝΟ
«Είναι η καλύτερη επιλογή»
«Ζω εδώ και έναν χρόνο στο Βερολίνο. Ηρθα επιδιώκοντας να κάνω κάτι παραπάνω στη μουσική. Αν θέλεις να προχωρήσεις σε αυτόν τον τομέα, το Βερολίνο είναι η καλύτερη επιλογή. Είναι στην κυριολεξία το κέντρο της Ευρώπης» σημειώνει ο μουσικός κ. Α. Δημητριάδης, γνωστός και με το όνομα «Αnd.Ιd». «Η διαφορά μεταξύ Θεσσαλονίκης και Βερολίνου στην ποιότητα ζωής είναι εντυπωσιακή, ενώ και ο κόσμος είναι διαφορετικός. Αν επιστρέψει κάποιος , που απουσιάζει 20 χρόνια, στη Θεσσαλονίκη θα διαπιστώσει ότι η κατάσταση είναι ακόμη η ίδια. Δυστυχώς, στα μουσικά, με τα οποία ασχολούμαι, η πόλη είναι πίσω» σχολιάζει μέσα από το στούντιό του στη διάσημη Κastanienalee του Ανατολικού Βερολίνου.
Ζει πλέον από τις εμφανίσεις του και τις πωλήσεις των δίσκων του. «Δόξα τω Θεώ, πληρώνομαι καλά, ωστόσο ο ανταγωνισμός εδώ είναι ιδιαίτερα έντονος. Αυτό όμως που έχει πιο πολύ ενδιαφέρον είναι η καθημερινότητα. Αν και πρόκειται για ιδιαίτερα μεγάλη πόλη, ο τρόπος ζωής της σε κάνει να τη νιώθεις μικρή. Δεν σε αγχώνει ποτέ. Είναι ένα διαφορετικό περιβάλλον που λειτουργεί σαν χωνευτήρι» συμπληρώνει. «Μου λείπουν οι φίλοι και η οικογένειά μου. Ετσι όμως είναι η ζωή. Χάνεις από κάπου και κερδίζεις αλλού. Θέλω να γυρίσω στην Ελλάδα και θα το κάνω, όταν θα έχω φτάσει στο επίπεδο να μπορώ να κάνω τη δουλειά μου εκεί» καταλήγει.
