A ν κάτι χαρακτηρίζει την πολιτική ζωή της μεταπολεμικής Ιταλίας, αυτό είναι η συχνή εναλλαγή των κυβερνήσεων. Ο μέσος όρος «ζωής» μιας ιταλικής κυβέρνησης είναι κάτι παραπάνω από ένα έτος. Είναι αλήθεια ότι επί Σίλβιο Μπερλουσκόνι το χαρακτηριστικό αυτό έχει αλλοιωθεί- στον Καβαλιέρε μπορούν να προσάψουν πολλοί πολλά, αλλά πρέπει να του αναγνωριστεί η ικανότητα να σχηματίζει σταθερές κυβερνήσεις. Το πολίτευμα της Ιταλίας είναι προεδρευομένη δημοκρατία. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται εμμέσως, δηλαδή από το κοινοβούλιο, το οποίο διαθέτει δύο Σώματα: τη Βουλή των Αντιπροσώπων και τη Γερουσία.
Οι κύριοι τομείς οικονομικής δραστηριότητας της Ιταλίας είναι ο τουρισμός, η μόδα, η τεχνολογία, η χημική βιομηχανία, η αυτοκινητοβιομηχανία και τα είδη διατροφής. Οι βόρειες περιφέρειες της Ιταλίας είναι από τις πλουσιότερες στην Ευρώπη όσον αφορά το κατά κεφαλήν εισόδημα. Αντίθετα, ορισμένες από τις νότιες περιφέρειες συγκαταλέγονται στις φτωχότερες της Ευρώπης (ακριβέστερα, της ζώνης του ευρώ, γιατί μετά τις δύο διευρύνσεις της ΕΕ προς ανατολάς εντάχθηκαν χώρες με οικονομίες που απέχουν ακόμη παρασάγγας από εκείνες της Δυτικής Ευρώπης). Εν πάση περιπτώσει, η τεράστια οικονομική διαφορά των βορείων και των νοτίων διαμερισμάτων της χώρας συνέβαλε στη δημιουργία ενός αποσχιστικού κινήματος στον πλούσιο Βορρά, που βρήκε την πολιτική του εκπροσώπηση στη συνεργαζόμενη με τις κυβερνήσεις Μπερλουσκόνι Λέγκα του Βορρά.
Οι ιταλοί ψηφοφόροι θεωρούνται από τους πλέον πολιτικοποιημένους στην Ευρώπη. Η συμμετοχή τους στις εκλογικές διαδικασίες είναι υψηλή, παρά τη μεγάλη συχνότητά τους. Τα τελευταία χρόνια, πάντως, η πολιτική κυριαρχία του Μπερλουσκόνι
έχει αμβλύνει το πνεύμα πολιτικοποίησης των Ιταλών. Ετσι, η αποχή από τις εκλογές, εθνικές ή ευρωεκλογές, αυξάνεται. Εξαιτίας των αλλεπάλληλων «ροζ» σκανδάλων στα οποία πρωταγωνιστεί ο ιταλός πρωθυπουργός, οι εφετινές ευρωεκλογές προσλαμβάνουν χαρακτήρα δημοψηφίσματος για τον ίδιο τον Μπερλουσκόνι και χαρακτήρα ψήφου εμπιστοσύνης για την κυβέρνησή του.
Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, πάντως, ο Λαός της Ελευθερίας (το κόμμα του Μπερλουσκόνι) αναμένεται να κερδίσει με άνεση τις εκλογές. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις τού δίνουν ποσοστά που κυμαίνονται από 39% ως 40%! Επίσης η ακροδεξιά και ξενοφοβική Λέγκα του Βορρά του Ουμπέρτο Μπόσι, που συνεργάζεται με τον Λαό της Ελευθερίας,
αναμένεται να διπλασιάσει την εκλογική δύναμή της και να φθάσει το 10%. Είναι εντυπωσιακή η διαπίστωση ότι το προεκλογικό «colpo grosso» του Μπερλουσκόνι ήταν η προ ολίγων εβδομάδων απόφασή του να στείλει πίσω στη Λιβύη βάρκες με αφρικανούς λαθρομετανάστες, στους οποίους περιλαμβάνονταν και άτομα που διώκονται πολιτικά και ζητούσαν από την Ιταλία να τους παράσχει πολιτικό άσυλο.
Εξαιτίας των ροζ σκανδάλων και του μεταναστευτικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η Ιταλία (ή μήπως χάρη σε αυτά;) η οικονομία (εσωτερική ή ευρωπαϊκή) δεν βαρύνει για την επιλογή των ψηφοφόρων στην ευρωπαϊκή εκλογή. Παρά το ότι η Ιταλία έχει βυθιστεί σε βαθιά ύφεση εξαιτίας της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης, η συζήτηση για τα αίτιά της και για τις ενδεδειγμένες μεθόδους επιστροφής στον δρόμο της ανάπτυξης διεξάγεται στους στενούς κύκλους μιας πνευματικής ελίτ και δεν αγγίζει τον μέσο ψηφοφόρο.
