Ο ι Ισπανοί δεν είναι αγνώμονες. Εχοντας ευεργετηθεί τα μάλα από την εικοσαετή και πλέον συμμετοχή τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση- ως γνωστόν, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Ελλάδα είναι οι χώρες που αφορούσαν τα περίφημα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα της δεκαετίας του 1980- συγκαταλέγονται μεταξύ των Ευρωπαίων που παίρνουν στα σοβαρά τη σημερινή εκλογική αναμέτρηση. Ο προεκλογικός διάλογος μεταξύ των κομμάτων διεξήχθη εν πολλοίς με επίκεντρο την Ευρώπη και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Βεβαίως, κοινή συνιστώσα του διαλόγου ήταν η κρίση. Και το διακύβευμα της σημερινής αναμέτρησης στην Ισπανία αυτό είναι: ποια είναι η ενδεδειγμένη μέθοδος εξόδου από την κρίση. Διότι η Ισπανία συγκαταλέγεται μεταξύ των κρατών που πρώτες «χτυπήθηκαν» από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση. Και λόγω της έκθεσης του ισπανικού τραπεζικού τομέα στην αμερικανική subprime market και- κυρίως- λόγω του γεγονότος ότι σχεδόν ταυτόχρονα με το σκάσιμο της «φούσκας» της αμερικανικής και της βρετανικής αγοράς ακινήτων έσκασε και η «φούσκα» των ακινήτων στην Ισπανία! Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ένας από τους μεγαλύτερους πονοκεφάλους της κυβέρνησης του Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο είναι η κατάρρευση των τιμών των ακινήτων και οι συνέπειές της στην οικονομία και στην απασχόληση. Το πάγωμα της κατασκευαστικής δραστηριότητας συνέβαλε (μαζί με την κάμψη του τουρισμού, της καταναλωτικής ζήτησης και των εξαγωγών) στη διολίσθηση της ισπανικής οικονομίας στην ύφεση. Και βεβαίως συνέβαλε στη ραγδαία επιδείνωση της αγοράς εργασίας. Η Ισπανία ήταν πράγματι και παλαιότερα «πρωταθλήτρια Ευρώπης» στην ανεργία. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια τα ποσοστά είχαν μειωθεί στον ευρωπαϊκό
μέσο όρο. Το πρώτο τρίμηνο του 2009 εκτινάχθηκε και πάλι σε επίπεδα… ισπανικά: έφθασε στο 17,4% από 12,95% που ήταν το τέταρτο τρίμηνο του 2008. Μιλάμε για αύξηση των ανέργων κατά 802.000 μέσα σε ένα τρίμηνο. Ετσι, ο συνολικός αριθμός των ευρισκομένων εκτός αγοράς εργασίας Ισπανών έφθασε στο ιστορικό επίπεδο των 4,0107 εκατομμυρίων!
Στην Ισπανία το ερώτημα αν αξίζει ή όχι να συμμετάσχει η χώρα στην ΕΕ είναι σχεδόν αδιανόητο. Ετσι, σχηματικά βεβαίως, το πολιτικό και κομματικό δίλημμα που ταλανίζει τους ισπανούς ψηφοφόρους κυρίως σε ό,τι αφορά την εσωτερική πολιτική σκηνή, αλλά μοιραία και σε επίπεδο ευρωεκλογών,
είναι το εξής: Πρέπει να τιμωρηθεί ή όχι το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα για τους άστοχους χειρισμούς του για την αντιμετώπιση της κρίσης; Το αντιπολιτευόμενο Λαϊκό Κόμμα ρίχνει το βάρος στην επιχειρηματολογία του στη θετική απάντηση του ερωτήματος αυτού.
Εκείνο όμως που οι κάλπες θα δείξουν είναι αν οι ισπανοί ψηφοφόροι έχουν ξεπεράσει τον… λατρευτικού χαρακτήρα ατλαντισμό του Λαϊκού Κόμματος και κυρίως του πρώην πρωθυπουργού Χοσέ Μαρία Αθνάρ, που τόσο στοίχισε στη χώρα αφού ουσιαστικά «προσκάλεσε» την Αλ Κάιντα στη Μαδρίτη- αναφερόμαστε στην πολυαίμακτη βομβιστική επίθεση στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης. Από την άλλη πλευρά, οι Σοσιαλιστές του Θαπατέρο προσπαθούν με φιλολαϊκά μέτρα να αντιμετωπίσουν την κρίση ελπίζοντας ότι εν τέλει θα ενισχύσουν τη θέση τους στην Ευρώπη, εν όψει μάλιστα της ανάληψης της ευρωπαϊκής προεδρίας το πρώτο εξάμηνο του 2010.
