ΠΙΣΩ από τις κλειστές πόρτες της αίθουσας των συνεδρίων του ΚΚΕ στον Περισσό ολοκληρώνονται σήμερα οι εργασίες του 18ου Συνεδρίου του κόμματος, το οποίο και αναμένεται να επισφραγίσει την απόλυτη κυριαρχία της σημερινής ηγετικής ομάδας υπό την κυρία Αλέκα Παπαρήγα. Ολες οι προβλέψεις συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι η «σιδηρά κυρία» του ΚΚΕ θα είναι και πάλι Γενική Γραμματέας του, καθώς η ισχύς της στο εσωκομματικό πεδίο θεωρείται αδιαμφισβήτητη και η διατήρησή της στο τιμόνι του κόμματος απαραίτητη λόγω της σύνθετης πολιτικής συγκυρίας. Η κυρία
Παπαρήγα αποτελεί για τον Περισσό τον κυρίαρχο εξισορροπητικό παράγοντα ο οποίος μπορεί να οδηγήσει με ασφάλεια και δίχως κλυδωνισμούς το κόμμα στις επικείμενες κρίσιμες αναμετρήσεις του προσεχούς Ιουνίου (ευρωεκλογές) και των εθνικών εκλογών- όποτε αυτές γίνουν. Επιπλέον, σε μια φάση έντονης πολιτικής ρευστότητας και κυοφορούμενων ανακατατάξεων στο πολιτικό σκηνικό, η επί 18 συναπτά έτη ηγέτις του ΚΚΕ συνιστά εκείνον τον σταθεροποιητικό παράγοντα ο οποίος θα διασφαλίσει την απόλυτη προσήλωση στην ακολουθούμενη «σκληρή γραμμή», ώστε το 90χρονο πλέον κόμμα να μην «παρεκκλίνει» ούτε κατ΄ ελάχιστον από το ιδεολογικο-πολιτικό
πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί στο εσωτερικό του, με τον απόλυτο παράλληλα έλεγχο στις δομές τού στελεχικού δυναμικού. Ετσι, κατά τις εκτιμήσεις που υπάρχουν, το θέμα αλλαγής ηγεσίας παραπέμπεται (για «όταν έλθει η ώρα») στο εγγύτερο ή απώτερο μέλλον. Εκτός απροόπτου, λοιπόν, ανατροπές σε ηγετικό επίπεδο δεν αναμένονται, αν και κατά καιρούς διάφορα ονόματα έχουν ακουστεί, όπως του επικεφαλής των Διεθνών Σχέσεων του ΚΚΕ και μέλους του απερχόμενου Πολιτικού Γραφείου (ΠΓ) κ. Δ. Κουτσούμπα ή του ισχυρού γραμματέα της πολυπληθέστερης Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας (ΚΟΑ) και μέλους επίσης του ΠΓ κ. Δ. Αρβανιτάκη κ.ά.

Oπως όλα δείχνουν, ο Περισσός στην παρούσα φάση προτάσσει την απόλυτη «στεγανοποίηση» στο εσωκομματικό πεδίο, δηλαδή το πλήρες «ξεκαθάρισμα» σε επίπεδο στελεχικού δυναμικού, ώστε να ελαχιστοποιηθούν τα όποια περιθώρια εκδήλωσης διαφορετικών προσεγγίσεων και ερμηνειών τόσο σε σχέση με τον βασικό πολιτικό στόχο που έχει θέσει το ΚΚΕ εδώ και 13 χρόνια (από το 15ο Συνέδριο)- και θα επιβεβαιωθεί για άλλη μια φορά – για τη συγκρότηση του «αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού μετώπου πάλης με κατεύθυνση τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία», ο οποίος δεν έχει αποδώσει τα προσδοκώμενα, όσο και σε σχέση με τη γενικότερη στροφή που επιχειρείται μέσω της επιστροφής στον σταλινισμό, όπως εκφράζεται και επισήμως πλέον μέσω των θέσεων της Κεντρικής Επιτροπής σχετικά με τους παράγοντες που συνετέλεσαν στην κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Ενδεικτικό του ασφυκτικού πλαισίου που διαμορφώθηκε εν όψει συνεδρίου είναι το «φιλτράρισμα» μέσα από το οποίο πέρασε η σύνθεση του Σώματος, γεγονός το οποίο υποδηλώνει την επιλογή της ηγετικής ομάδας να κατισχύσει πλήρως στην εσωκομματική σκακιέρα, αν και η άποψη αυτή προσκρούει εν μέρει στην πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί εδώ και χρόνια στα ηγετικά κλιμάκια του ΚΚΕ, όπου κατά την κομματική αργκό «δεν κουνιέται φύλλο», δηλαδή δεν διατυπώνονται, ηχηρά τουλάχιστον, διαφωνίες ως προς την ακολουθούμενη «γραμμή». Τα στοιχεία που εμφάνισε στο συνέδριο η κυρία Παπαρήγα είναι χαρακτηριστικά: υπέρ των θέσεων της ΚΕ για τον απολογισμό δράσης του κόμματος και τα καθήκοντα που θέτει ως το επόμενο συνέδριο τάχθηκε το 99,55% των κομματικών δυνάμεων, ενώ για τις θέσεις περί σοσιαλισμού το 99,04%. Ωστόσο δεν πέρασε απαρατήρητο το γεγονός ότι στις σχετικές κομματικές διαδικασίες δεν πήρε μέρος ένα σημαντικό ποσοστό της τάξεως του 28%.

Οι «κομμένοι» από την ηγεσία
Στο ασφυκτικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί εντάσσονται και οι «εκκαθαρίσεις» κατά τη διαδικασία ανάδειξης των συνέδρων, καθώς στελέχη του κόμματος δεν εξελέγησαν από τις οργανώσεις, ενώ κάποια κινδυνεύουν να βρεθούν εκτός της νέας σύνθεσης της Κεντρικής Επιτροπής.

Μεταξύ αυτών, σύμφωνα με πληροφορίες, είναι ο κ. Ηλ.Λέγγερης , μέλος του απερχόμενου οργάνου και εκ των εμπειρότερων στελεχών του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων, ο οποίος φέρεται να μην εξελέγη καν αντιπρόσωπος στο συνέδριο, ο κ. Β.Καλαματιανός, πρώην μέλος του ΠΓ και της ΚΕ από την οποία έχει μείνει εκτός από το περασμένο συνέδριο, όπως και ο κ. Π.Γεωργιάδης, στέλεχος του κόμματος στον χώρο των πανεπιστημιακών και πρώην επικεφαλής του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών.

Υπενθυμίζεται ότι εκτός της ΚΕ είχαν τεθεί στο 17ο Συνέδριο και οι κκ. Κ.Βουλγαρόπουλος , Στρ. Κόρακας, Γ. Νταφούλης, Ι. Σταυρόπουλος και Β.Ξένος. Πηγές του Περισσού δεν αποκλείουν να υπάρξουν απομακρύνσεις και άλλων παλαιών στελεχών από την 77μελή ΚΕ. Μεταξύ εκείνων που ενδέχεται να τεθούν εκτός είναι τα πρώην μέλη του ΠΓ κκ. Ορ.Κολοζώφ (ο οποίος έχει αποσυρθεί σταδιακά και για λόγους υγείας), Σπ. Στριφτάρης, Δ. Ζάχαρης, πρώην γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας που αντικαταστάθηκε από τον κ. Δ. Αρβανιτάκη, ο κ. Γερ. Αραβανής, πρώην βουλευτής του κόμματος και νυν υπεύθυνος του Πολιτιστικού Τμήματος της ΚΕ, και ο επικεφαλής του «902», πρώην μέλος του ΠΓ, κ. Τ.Τσίγκας.

Σύμφωνα μάλιστα με πληροφορίες, δεν εξελέγησαν σύνεδροι και από την παλαίμαχη γενιά των αντιστασιακών, ενώ αντίστοιχες περιπτώσεις καταγράφηκαν και στο μεσαίο στελεχικό επίπεδο, όπως στην περίπτωση αρκετών στελεχών του Γραφείου της Κομματικής Οργάνωσης Λάρισας, ο (πρώην) γραμματέας του οποίου κ. Χρ.Χαλκιάς είχε μείνει εκτός της ΚΕ στο προηγούμενο συνέδριο λόγω των διαφωνιών του για την ακολουθούμενη πολιτική συμμαχιών.

Στη σκιά του Στάλιν
Σε κάθε περίπτωση το 18ο Συνέδριο θα μείνει στην ιστορία του ΚΚΕ καθώς θα επισημοποιήσει την επιστροφή στον σταλινισμό. Οπως ήταν αναμενόμενο, το κείμενο των θέσεων της ΚΕ για τα αίτια της πτώσης του «υπαρκτού σοσιαλισμού» κυριάρχησε στις προσυνεδριακές συζητήσεις σχεδόν μονοπωλώντας το ενδιαφέρον του κομματικού δυναμικού. Η απόφαση της ηγετικής ομάδας να θέσει στο συνέδριο προς έγκριση το επίμαχο κείμενο (το οποίο πρωτοδημοσίευσε «Το Βήμα») έθεσε εκ των πραγμάτων σε δεύτερη μοίρα, όπως έδειξε ο προσυνεδριακός διάλογος, τις συζητήσεις για την πορεία του κόμματος.

Κατά την κυρίαρχη άποψη που διατυπώνεται, η συνεπής επαναστατική πορεία στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην (πρώην) Σοβιετική Ενωση ανακόπηκε το 1956 στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ υπό τον Νικήτα Χρουστσόφ, οπότε εγκαινιάστηκε η «δεξιά οπορτουνιστική στροφή», η οποία εμπεδώθηκε επί Λεονίντ Μπρέζνιεφ (1964) για να κορυφωθεί με την «περεστρόικα» του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ (1985) και τη νίκη των «αντεπαναστατικών δυνάμεων». Υπό το πρίσμα αυτό ο Περισσός δικαιώνει πλήρως τις διώξεις και τα εγκλήματα της περιόδου 1936-1938 που οδήγησαν στην πολιτική και φυσική εξόντωση των αντιπάλων του Στάλιν.

Ενα από τα πρώτα κείμενα που άσκησαν ευθεία κριτική στις προσεγγίσεις αυτές ήταν του πρώην θεωρητικού στελέχους του κόμματος κ. Γ. Ρούση, ο οποίος έκανε ευθέως λόγο για «σταλινική στροφή», προειδοποιώντας ότι «σε συνδυασμό με έναν σεχταρισμό, ο οποίος όλο και πιο έντονα διέπει όλες τις πτυχές της κομματικής δραστηριότητας, αν τελικά υιοθετηθεί από το 18ο Συνέδριο,θα είναι καταστροφική». «Δεν έχουμε πει,άβατο στην κριτική για τον Στάλιν,έλεος πια. Αλλά υπάρχουν και κάποια όρια» του είχε διαμηνύσει τότε η κυρία Παπαρήγα. Υπήρξαν ωστόσο και άλλες κριτικές ματιές στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου, οι οποίες μπήκαν στο «στόχαστρο» του Περισσού.

Μεταξύ αυτών η άποψη του στελέχους του Αγροτικού Τμήματος της ΚΕ κ. Ι.Σφυρή, ο οποίος έγραφε ότι το κείμενο θέσεων για τον σοσιαλισμό «δεν εμπλουτίζει,αλλά αλλάζει ριζικά σε λαθεμένη κατεύθυνση το Πρόγραμμα του κόμματος», αλλά και η θέση του πανεπιστημιακού κ. Αλ. Δάγκα, ο οποίος σχετικά με τις διώξεις της δεκαετίας του ΄30 σημείωνε στο κείμενό του ότι «δεν έχει ακόμη τεκμηριωθεί αν οι διώξεις ήταν αντιμετώπιση υπαρκτών προβλημάτων» και επίσης ότι «δεν είναι πειστική η άποψη ότι όντως υπήρχαν αντεπαναστατικές κινήσεις,οι οποίες επέσυραν κυρώσεις».

Αλλά και ο πανεπιστημιακός κ. Π. Γεωργιάδης υπογράμμιζε στο σχετικό προσυνεδριακό άρθρο του ότι η μεθοδολογική προσέγγιση που επιχειρεί η ΚΕ στην προ και μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ περίοδο δεν είναι σωστή και «απλοποιεί τη συνολική κοινωνική και αναπτυξιακή πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού», ενώ «οδηγεί σε αντιφάσεις και σύγχυση». Χαρακτηρίζει δε «θεωρητικό λάθος» τη θέση ότι η Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ) του Λένιν ήταν «υποχώρηση», όπως υποστηρίζεται στο κείμενο της ΚΕ.

Σχετικά με τα διδάγματα που εξάγει ο Περισσός από τη σοσιαλιστική εμπειρία σε σχέση με την πάλη κατά του «οπορτουνισμού», ο οποίος οδήγησε κατά το ΚΚΕ στις «αντεπαναστατικές ανατροπές» στο λεγόμενο «ανατολικό μπλοκ», ο κ. Ν. Ασπράγκαθος υπογράμμιζε στο προσυνεδριακό άρθρο του ότι «η ιστορία έδειξε πως δεν είναι δυνατό να νικηθούν “οπορτουνιστές” με ελεγκτικούς μηχανισμούς, καταστολή, ποινικοποίηση της πολιτικής,που οδήγησε και σε περιορισμό δικαιωμάτων και ελευθεριών, αλλά το κυριότερο περιθωριοποίησαν την εργατική τάξη».

Στο κείμενό του το πρώην μέλος του ΠΓ και της ΚΕ κ. Καλαματιανός διατύπωνε ευθέως την ανησυχία του για το «αν “μάθαμε να κουβεντιάζουμε τώρα”», αποτολμώντας την εκτίμηση ότι «σήμερα το ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας που θέλει σοσιαλιστικό μετασχηματισμό είναι μικρότερο από το εκλογικό ποσοστό του ΚΚΕ» και τόνιζε ότι «οι επεξεργασίες που γίνονται (σ.σ.: από τον Περισσό) θα πρέπει να είναι απαλλαγμένες από κάθε διοικητική αυταρχική αντίληψη,κάτι που δεν χαρακτηρίζει το κείμενο των θέσεων». Αλλά και άλλο ένα στέλεχος, ο κ. Αραβανής, ασκούσε κριτική στις «θέσεις για τον σοσιαλισμό» επισημαίνοντας ότι «το κείμενο αντιμετωπίζει τη σοσιαλιστική οικοδόμηση,τη συνείδηση και δράση των μαζών σχεδόν μονοσήμαντα,από τη σκοπιά της οικονομικής βάσης», κάτι που κατά τον ίδιο «ενέχει τον κίνδυνο για μονομέρειες και λάθη».

Αξίζει, τέλος, να αναφερθούν και οι γενικές πολιτικές επισημάνσεις που κατέθεσε ο κ. Κολοζώφ, ο οποίος στο άρθρο του εξέφραζε την ανησυχία του για την πορεία ανάπτυξης του ΚΚΕ καθώς «μια σειρά δείκτες δείχνουν στασιμότητα ή μια βασανιστική αυξητική πορεία» και εντόπιζε «ζητήματα καθυστέρησης, ανεπάρκειας στην καθοδηγητική δουλειά σε όλη την κλίμακα του κόμματος», ενώ προέβαλλε την ανάγκη «να δημιουργηθεί η δυνατότητα όλοι όσοι θίγονται από την ασύδοτη δράση των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμούνα προβάλουν συντονισμένα, με κοινή δράση, αντίσταση και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για μια αντεπίθεση». Ζητούσε δε ευθέως «μεγαλύτερη ώθηση στην πολιτική ενότητας και κοινής δράσης» , την οποία απορρίπτει η κυρία Παπαρήγα.

Η ιστορία των συνεδρίων του ΚΚΕ

Ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Δ. Σιούφας απευθύνει χαιρετισμό στους συνέδρους. Ηταν ο μόνος εκ των ελλήνων προσκεκλημένων που ανέβηκε στο βήμα του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ

Στην πολυκύμαντη ιστορία του ΚΚΕ υπήρξαν συνέδρια που εξελίχθηκαν σε θρίλερ, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, από τα πιο πρόσφατα, το 13ο Συνέδριο του 1991, όπου η μάχη για το ποιος «θα πάρει» το συνέδριο διήρκεσαν ως τα χαράματα, ενώ οι ζυμώσεις και οι συγκρούσεις άγγιξαν το «κόκκινο» δοκιμάζοντας τις αντοχές και τα όρια των συνέδρων. Αν και δεν υπήρξαν ξεχωριστά ψηφοδέλτια ανάμεσα στους «ανανεωτικούς» και στην «ορθόδοξη» πτέρυγα του κόμματος, ο κάθε αντιπρόσωπος ψήφιζε με κατευθυνόμενη σταυροδότηση, η οποία ανέδειξε νικητές τους δεύτερους με την εκλογή 57 έναντι 53 μελών στην ΚΕ και ακολούθως με την κατίσχυση της κυρίας Παπαρήγα έναντι του έτερου τότε διεκδικητή της ηγεσίας κ. Ι. Δραγασάκη.

* Το ιδρυτικό συνέδριο του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος της Ελλάδας (ΣΕΚΕ) έγινε τον Νοέμβριο του 1918 στον Πειραιά. * Δύο χρόνια μετά, τον Απρίλιο του 1920, στο 2ο Συνέδριο του ΣΕΚΕ προστίθεται και η λέξη «κομμουνιστικό».

* Στο 3ο Εκτακτο Συνέδριό του τον Νοέμβριο του 1924 μετονομάζεται σε ΚΚΕ (Ελληνικό Τμήμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς).

* Ακολουθεί το 3ο Τακτικό Συνέδριο του Μαρτίου 1927 όπου οι «τροτσκιστές»- μία από τις «τάσεις» που από ιδρύσεως του ΣΕΚΕ συγκροτούνται- ηττώνται. Ο Παντελής Πουλιόπουλος απομακρύνεται από τη θέση του Γραμματέα και ο ιστορικός Γιάννης Κορδάτος διαγράφεται.

* Θα ακολουθήσει το 4ο Συνέδριο τον Δεκέμβριο 1928, ενώ τρία χρόνια ακριβώς μετά η 4η Ολομέλεια θα εκλέξει ως Γραμματέα του κόμματος τον Νίκο Ζαχαριάδη.

* Το 5ο και το 6ο Συνέδριο θα γίνουν σε διάστημα μόλις ενός χρόνου. Το πρώτο τον Μάρτιο του 1934 προκρίνοντας την «οργάνωση του Ενιαίου Αντιφασιστικού Μετώπου Πάλης» και το δεύτερο τον Δεκέμβριο του 1935 καθορίζοντας τα καθήκοντα του κόμματος στην κατεύθυνση της δημιουργίας του Ενιαίου Μετώπου και του Παλλαϊκού Μετώπου, για να μπει φραγμός στη διαφαινόμενη φασιστική δικτατορία. * Εξι χρόνια αργότερα, τον Ιούλιο του 1941, η 6η Ολομέλεια έθετε τις βάσεις για την οργάνωση του αντιφασιστικού αγώνα.

* Τον Απρίλιο του 1945 η 11η Ολομέλεια διέγραψε τον Αρη Βελουχιώτη επειδή αρνήθηκε να εφαρμόσει τη μοιραία συμφωνία της Βάρκιζας.

* Το 7ο Συνέδριο (Οκτώβριος 1945) θα ακολουθήσει η 3η Ολομέλεια τον Σεπτέμβριο του 1947 που θα οριστικοποιήσει την απόφαση για την ένοπλη ρήξη.

* Τον Οκτώβριο του 1950, μετά την ήττα του ΔΣΕ, η Γ΄ Συνδιάσκεψη καταδικάζει τις απόψεις των Μήτσου Παρτσαλίδη, Μάρκου Βαφειάδη κ.ά., ενώ η 6η Ολομέλεια του 1956 καθαιρεί τον Νίκο Ζαχαριάδη και αποκαθιστά τους προηγούμενους.

* Το 1958, με απόφαση της 8ης Ολομέλειας, διαλύονται οι οργανώσεις του ΚΚΕ και «διαχέονται» στην ΕΔΑ.

* Στο 8ο Συνέδριο το 1961 εκλέγεται Γραμματέας ο Κώστας Κολιγιάννης και πρόεδρος ο Απόστολος Γκρόζος.

* Το 1968 το ΚΚΕ διασπάται στη γνωστή 12η Ολομέλειά του, ενώ το 1972 στη 17η Ολομέλεια εκλέγεται Γραμματέας ο Χ. Φλωράκης.

* Το 9ο Συνέδριο το 1974, λίγο πριν από την πτώση της χούντας, επανεκλέγει τον Χ. Φλωράκη πρώτο Γραμματέα της ΚΕ.

* Θα ακολουθήσουν μεταπολιτευτικά τα 10ο (1978), 11ο (1982) και 12ο (1987) Συνέδρια, με το τελευταίο να ανοίγει τον δρόμο των συνεργασιών. Το 1989 τα ηνία του κόμματος αναλαμβάνει ο Γρηγόρης Φαράκος, ο Χ. Φλωράκης μεταπηδά στην προεδρία, ενώ αρκετά μέλη της ΚΕ αποχωρούν ή καθαιρούνται και διασπάται η ΚΝΕ (συγκροτείται το ΝΑΡ) λόγω της συγκυβέρνησης Τζαννετάκη.

* Το ΚΚΕ θα φθάσει στο 13ο Συνέδριό του το 1991 για να διασπαστεί άλλη μια φορά στην ιστορία του. Γραμματέας εκλέγεται η Αλέκα Παπαρήγα ύστερα από πρόταση του Χαρίλαου Φλωράκη και οι αποχωρούντες «ανανεωτικοί» βρίσκουν οριστική στέγη στον Συνασπισμό.

* Το 14ο Συνέδριο γίνεται την ίδια χρονιά με στόχο την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ και στο 15ο Συνέδριο του 1996 εγκαινιάζεται η πολιτική του «Λαϊκού Μετώπου», ενώ «εκτοπίζονται» από την ΚΕ οι Μήτσος Κωστόπουλος και Γιάννης Θεωνάς για να βρεθούν τέσσερα χρόνια αργότερα και εκτός κόμματος.

* Στο 16ο Συνέδριο τον Δεκέμβριο του 2000 θα επιβεβαιωθεί η κυρίαρχη πολιτική «γραμμή», ενώ στο 17ο Συνέδριο τον Φεβρουάριο του 2005 διαπιστώνονται καθυστερήσεις και διακηρύσσεται η «ολόπλευρη πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική ισχυροποίηση του κόμματος», ως «αναγκαίος όρος για την οικοδόμηση του Μετώπου».

ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ
Σήμερα εκλέγεται η νέα Κεντρική Επιτροπή
ΤΟ 18ο Συνέδριο ξεκίνησε τις εργασίες του την περασμένη Τετάρτη χωρίς να δοθεί ο λόγος στους εκπροσώπους των κομμάτων που προσκλήθηκαν (ο κ. Ελ.Ζαγορίτης εκ μέρους της ΝΔ και ο κ. Δ.Ρέππας εκ μέρους του ΠαΣοΚ). Μόνος ομιλητής εκ των φιλοξενουμένων ήταν ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Δ. Σιούφας. Μοναδική εξαίρεση στην ιστορία του ΚΚΕ που έγινε συνέδριο χωρίς να είναι κεκλεισμένων των θυρών ήταν το 13ο Συνέδριο, το 1991, στην κλειστή αίθουσα του Ολυμπιακού Σταδίου,με τη συμμετοχή του τότε πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα κ. Μ.Σωτήρχου , του τότε πρωθυπουργού κ. Κ. Μητσοτάκη, ενώ ήταν ανοιχτό προς τον Τύπο και τα ΜΜΕ.

Κατά τα λοιπά, σύμφωνα με την πάγια κομματική παράδοση η καθοριστική ημέρα στην «κούρσα των μηχανισμών» είναι η τελευταία ημέρα του συνεδρίου. Ετσι σήμερα θα εκλεγεί η νέα Κεντρική Επιτροπή,η οποία ακολούθως θα εκλέξει τον νέο Γενικό Γραμματέα, ενώ τα προσεχή 24ωρα θα συνέλθει το νέο όργανο για να αναδείξει το νέο ΠΓ.

Η διαδικασία που ακολουθείται προβλέπει την εκλογή της Επιτροπής Προτάσεων με τη συμμετοχή της κυρίας Παπαρήγα , μελών του ΠΓ και άλλων κορυφαίων στελεχών,η οποία θα εισηγηθεί στους συνέδρους τα ονόματα εκείνων που θα στελεχώσουν τη νέα ΚΕ και θα αιτιολογήσει τη μη πρόταση ορισμένων από το απερχόμενο καθοδηγητικό όργανο.

Στη συνέχεια λαμβάνουν τον λόγο προτεινόμενοι και μη,καθώς και σύνεδροι οι οποίοι έχουν να κάνουν προτάσεις ή αντιπροτάσεις. Συγκροτείται λίστα η οποία τυπώνεται και μοιράζεται στους αντιπροσώπους και εκλέγεται η εφορευτική επιτροπή, ενώ στήνονται κάλπες όπου ψηφίζουν οι σύνεδροι. Οποιος εκ των προταθέντων συγκεντρώνει το 50% συν μία ψήφο εκλέγεται μέλος της ΚΕ, ενώ εφόσον δεν συμπληρωθεί ο αριθμός γίνεται επαναληπτική ψηφοφορία για όσους δεν συμπλήρωσαν το «πλαφόν».