Αν η επιστήμη και η πολιτική, στην πλέον ευγενή εκδοχή τους και όχι στην αγοραία μορφή τους στην τρέχουσα καθημερινότητα, έχουν κάποιο νόημα, αυτό έγκειται στη βοήθεια που μπορεί να προσφέρουν στον άνθρωπο. Αυτό το νόημα ενστερνίστηκε ο Γιώργος Παπαδημητρίου, αφιερώνοντας- στην κυριολεξία- τη ζωή του στην υπηρεσία υψηλών, μα συνάμα ουσιαστικών, στόχων, που άλλοι, πιο προσγειωμένοι ή απλώς καιροσκόποι, τους χαρακτήριζαν ουτοπικούς και ανέφικτους. Ακριβώς σε αυτό το για τους πολλούς ανέφικτο ήταν ταγμένος ο Γιώργος. Η καλλιέργεια της επιστήμης, η πανεπιστημιακή διδασκαλία, η πολιτική πράξη δεν ήσαν για αυτόν ποτέ αυτοσκοπός ή εφαλτήριο για κοινωνική καταξίωση, αλλά το μέσο για να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής, πάντοτε με γνώμονα το άριστο και όχι το μέτριο. Γιατί την απεχθανόταν αυτή τη «χρυσή» μετριότητα, που μέσα στο τέλμα της βουλιάζουν οράματα και προσδοκίες.
Για την πραγμάτωση των στόχων αυτών δινόταν ολόψυχα, με πάθος, θυσιάζοντας την ηρεμία του, αλλά μη χάνοντας ποτέ την ψυχραιμία του και την αισιοδοξία του. Προικισμένος με τη διαίσθηση εκείνη που μόνο η έμφυτη καλοσύνη και η βαθιά αγάπη για τον άνθρωπο εξασφαλίζουν, ήταν ο ιδανικός φίλος, ο ολοκληρωμένος άνθρωπος και ο τέλειος πολίτης. Πάντοτε χαμογελαστός και μάχιμος, να αποπνέει ζεστασιά. Αυτή την εικόνα κρατάμε από τον Γιώργο.
