Π ρωταθλητής της επιβίωσης σε ένα εχθρικό πολιτικό περιβάλλον αναδεικνύεται ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Δεν είναι τυχαίο ότι έπαιζε χρόνια καλή μπάλα, στα νιάτα του μάλιστα είχε ασχοληθεί ημιεπαγγελματικά με το ποδόσφαιρο. Δείτε τον αυτές τις ημέρες πώς κινείται «πάνω- κάτω» στο γήπεδο με τους θερμόαιμους στρατηγούς.
Προτού μπει στην τελευταία σύσκεψη που είχε μαζί τους (στην οποία, τυπικώς, «προήδρευε»), πέρασε στην επίθεση. «Εχουμε 500 τρομοκράτες (σ.σ.:αντάρτες του ΡΚΚ) στο Βόρειο Ιράκ. Εχουμε 4.000 τρομοκράτες στο εσωτερικό της Τουρκίας. Αραγε τελειώσαμε με τους τρομοκράτες στο εσωτερικό για να ασχοληθούμε με αυτούς του εξωτερικού;» αναρωτήθηκε δημοσίως. Μετάφραση: δεν θέλω να εισβάλουν οι «πασάδες» στο Βόρειο Ιράκ.
Μόλις βγήκε από τη συνάντηση (στην οποία, προφανώς, οι ένστολοι «υφιστάμενοί» του τον… κατσάδιασαν), το γύρισε στην «άμυνα»- αλλά με πονηριά. Εβαλε το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης να ανακοινώσει λακωνικά ότι «δεν υπάρχει καμία διαφορά αντιλήψεων ανάμεσα στην κυβέρνηση και στις ένοπλες δυνάμεις για τον κίνδυνο που αντιμετωπίζει η Τουρκία από την τρομοκρατία».
Ωστόσο οι λέξεις «Βόρειο Ιράκ»/ «εισβολή» δεν υπήρχαν στην ανακοίνωση! Ετσι η μετάφραση, ουσιαστικά, παρέμεινε η ίδια: δεν θέλω να εισβάλουν οι «πασάδες» στο Βόρειο Ιράκ.
Προσοχή. Κάτω από την «προβιά» του μετριοπαθούς πολιτικού που επιδεικτικά φοράει ο Ερντογάν κρύβεται ένας λύκος. Σύμφωνοι: είναι πληγωμένος, είναι «δεμένος» στο κεμαλικό καθεστωτικό πλέγμα, έχει περιορισμένα περιθώρια κινήσεων. Αλλά διαθέτει άγρια ένστικτα.
Κάθε φορά ο λύκος Ερντογάν δοκιμάζει πόσο τον «σηκώνει» να δαγκώσει. Ας μην ξεχνιόμαστε:
– προσπάθησε να ποινικοποιήσει τη μοιχεία και υποχώρησε μόνο όταν ξεσηκώθηκαν και οι πέτρες, – προσπάθησε να επιβάλει καθολική απαγόρευση πωλήσεως αλκοόλ στους δημόσιους χώρους (όπως στα δημοτικά κυλικεία όταν ήταν δήμαρχος Κωνσταντινούπολης) και απέτυχε, – προσπάθησε να παρακάμψει τη δικαστική εξουσία στο «ακανθώδες» ζήτημα της ισλαμικής μαντίλας των γυναικών, θεωρώντας αρμόδιους «τους ουλεμάδες των μουσουλμάνων κληρικών και όχι τα κοσμικά δικαστήρια» – εννοούσε μάλιστα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων!
Και φυσικά, όπου δεν μπορεί, υποχωρεί. Γι΄ αυτό δεν καταργεί το κατάπτυστο άρθρο 301 του ποινικού κώδικα που διώκει όσους «προσβάλλουν τον τουρκισμό», μία προκρούστειο κλίνη όπου οι κεμαλιστές πολύ θα ήθελαν να τοποθετήσουν και τον… ίδιο!
Είναι όμως πραγματικά χαρισματικός αυτός ο ταπεινός γιος μαυροθαλασσίτη λιμενικού.
Τρεις είναι οι πυλώνες της επιτυχίας του: η λαϊκή αίσθηση ότι δεν είναι διεφθαρμένος, η οικονομική ανάκαμψη (που οδήγησε μεταξύ άλλων και στην εδραίωση μιας ισχυρής τάξης ισλαμιστών επιχειρηματιών), ο (πολύπαθος) ευρωπαϊκός προσανατολισμός της Τουρκίας.
Ο τελευταίος θυμίζει τουλάχιστον σε κάτι τον κεμαλισμό: είναι τόσο πολύ «ανοικτός» σε ερμηνείες, που στο όνομα των Βρυξελλών (αντιστοίχως, στο όνομα του Μουσταφά Κεμάλ…) κάθε ομάδα πίεσης στην Τουρκία μπορεί να «δικαιολογεί» τη δράση και τις θέσεις της. Η Ευρώπη όλα τα επιτρέπει- ή όλα τα επέτρεπε μέχρι πρότινος, διότι με τα δημοψηφίσματα σε Γαλλία και Ολλανδία και τους… Σαρκοζί, η μπογιά της περνάει πλέον πολύ λιγότερο (και) στους αδημονούντες Τούρκους.
Είναι τραγική ειρωνεία ότι προασπιστής των θεσμών και της «δημοκρατίας» στη σύγχρονη Τουρκία (έναντι των πρωτόγονων δικτατορικών αντιλήψεων των ενόπλων δυνάμεων) εμφανίζεται αυτός ο 53χρονος που όποτε χαιρετά διά χειραψίας μία γυναίκα «προσεύχεται να τον συγχωρήσει ο Αλλάχ» – της σφίγγει το χέρι, λέει, μόνο για λόγους κοινωνικούς.
Φαιδρή θρησκοληψία; Εντάξει. Αλλά τι να πει κανείς (και) για τον πρόεδρο Μπους και την ανεκδιήγητη σπείρα των γερακιών της Ουάσιγκτον, που παίζουν «πόλεμο και ειρήνη» και ασκούν διεθνή πολιτική συμβουλευόμενοι τον… Θεό, οι αθεόφοβοι;
