Ημόνη σίγουρη αλλαγή που θα γίνει το αμέσως επόμενο διάστημα στο Βελιγράδι είναι η αλλαγή χώρου για τη συναυλία των… Ρόλινγκ Στόουνς, στις 14 Ιουλίου.
Οι ηλικιωμένοι ροκ επιχειρηματίες που αρνούνται να συνταξιοδοτηθούν δεν θα παίξουν τελικά στον Ιππόδρομο. Διότι, λέει, από την εκκωφαντική ένταση των «ριφ» της κιθάρας του Κιθ Ρίτσαρντς θα πανικοβληθούν (sic) εκατοντάδες άλογα!
Το πρώτο τους live στη Σερβία θα δοθεί σε ένα τεράστιο δημόσιο πάρκο, θέατρο διαδηλώσεων το φθινόπωρο του 2000, όταν γκρεμίστηκε το καθεστώς του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς «με λίγη βοήθεια (σ.σ.: οικονομική και πρακτική) από τους φίλους μου…» – βλ. Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες-, για να θυμηθούμε και τους Μπιτλς.
Κατά τα άλλα, όλα στη Σερβία είναι «ρευστά»… Η χώρα μοιάζει με ζορισμένο έφηβο σε πλήρη σύγχυση, ο οποίος θέλει απλώς να πάει να κρυφτεί: είναι οργισμένος, πεισμωμένος, αδικημένος, αυτοκαταστροφικός.
Γιατί; Διότι μεταξύ άλλων οι δυτικοί φωστήρες αποφάσισαν και διέταξαν να γίνει ανεξάρτητο το Κοσσυφοπέδιο. Οι ίδιοι που το 1999 «στήριξαν» διά των νατοϊκών βομβαρδισμών την ανάγκη να γίνουν σεβαστά τα δικαιώματα των Αλβανών της περιοχής, μιλώντας (τότε) μόνο για αυτοδιαχείριση – όχι για απόσχιση.
Οι πάτρωνες του Σχεδίου Αχτισάαρι αντί να αρπάξουν την ευκαιρία για να δώσουν ένα μάθημα συμβίωσης των λαών στην αιματοβαμμένη Βαλκανική(ψιλά γράμματα…) αποφάσισαν να υψώσουν νέα τείχη. Να κόψουν στα μέτρα τους νέα αδύναμα κράτη. Να διαιρέσουν για να βασιλεύσουν. Να αφήσουν να σιγοκαίει η φωτιά κάτω από το καζάνι όπου βράζουν τα δηλητήρια των κάθε λογής αλυτρωτισμών.
Αντί να βάλουν τη Σερβία στο παιχνίδι, την αφήνουν στη γωνία, να κρύβει το κεφάλι στην άμμο σαν τη στρουθοκάμηλο. Τέσσερις μήνες είναι η χώρα χωρίς κυβέρνηση, με πιθανότατη την προοπτική νέων εκλογών και νέας ανόδου των εθνικιστών. Θα υπάρχει άραγε σέρβος πρωθυπουργός (εκλεγμένος, όχι υπηρεσιακός όπως σήμερα ο Βόιτσλαβ Κοστούνιτσα) για να υπογράψει την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου;
Βελιγράδι, όπως… Αγκυρα. Αν ο λαός δεν (τους…) κάνει το χατίρι, τόσο το χειρότερο για τον λαό! Δεκαετίες πέρασε η Τουρκία με το πιστόλι των στρατηγών στον κρόταφό της, ώσπου οι μετριοπαθείς ισλαμιστές του χαρισματικού ανατολίτη Ερντογάν έγιναν πιο διαλλακτικοί κι από τον σχολαστικότερο καθηγητή Λογικής- που λέει ο λόγος. Κι όμως, το αφτί των «πασάδων» (ενστόλων, τηβεννοφόρων ή κοστουμαρισμένων…) δεν λέει να ιδρώσει.
Ανάλογα σημάδια διαλλακτικότητας- έστω λιγότερα- αχνοφαίνονται και στη σύγχρονη Σερβία. Φτάνει να θέλει να τα δει κανείς. Ακόμη κι ο νέος πρόεδρος του υπό διάλυση σερβικού κοινοβουλίου, ο υπερεθνικιστής Τόμισλαβ Νίκολιτς, νερώνει το κρασί του. Μπορεί η ευτράπελη δήλωση ότι προτιμά τη Σερβία «επαρχία της Ρωσίας παρά μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης» να θυμίζει… Λάμπρο Κατσώνη, ορλωφικά και 18ο αιώνα στα καθ΄ ημάς, αλλά είναι πυροτέχνημα για εσωτερική κατανάλωση. Προσέξτε τι λέει ο ίδιος άνθρωπος. «Είναι πολύ πρόωρο να μιλήσουμε για το όραμα μιας μεγάλης Σερβίας» (μετάφραση: στην πραγματικότητα είναι πολύ αργά… ). « Δεν θα έστελνα τα παιδιά μου να πολεμήσουν στο Κοσσυφοπέδιο, ας κηρύξουμε την περιοχή “υπό κατάληψη” » (μετάφραση: όχι άλλο αίμα,ας αποδεχτούμε τη νέα κατάσταση ). «Θέλουμε να γίνουμε μέλος της ΕΕ αλλά χωρίς πίεση και εκβιασμούς» (μετάφραση: ας επαναληφθούν οι συνομιλίες με τις Βρυξέλλες,κι ας μένει ανοιχτό το θέμα των Κάρατζιτς- Μλάντιτς ). Υπάρχουν συνομιλητές στο Βελιγράδι. Απλώς μιλάνε με πολύ βαριά προφορά… Οσο Ευρωπαίοι και Αμερικανοί δεν μπαίνουν στον κόπο να τους καταλάβουν, όσο αποφασίζουν, πληρώνουν και διατάσσουν, τόσο ο σερβικός λαός θα βουλιάζει στην πολιτική ανωριμότητα και απλοϊκότητα του εθνικισμού.
