Αφού είναι δύσκολο να μιλήσουμε για μια «νέα» πολιτική, ας μιλήσουμε έστω για τα παλιά σύμβολα. Ας μιλήσουμε για την εξέγερση-σύμβολο της μεταπολεμικής Δύσης, για τον Μάη του ΄68 στη Γαλλία.

Την αφορμή δίνουν οι εκλογές για την ανάδειξη προέδρου στη Γαλλία. Αφού τα προγράμματα τόσο του Νικολά Σαρκοζί όσο και της Σεγκολέν Ρουαγιάλ επί της ουσίας δεν έχουν μεγάλες διαφορές, αφού στην τηλεμονομαχία τους ( νεοελληνιστί:ντιμπέιτ…), εν όψει της ψηφοφορίας της Κυριακής, έπαιξαν επί δυόμισι ώρες περισσότερο το παιχνίδι των εντυπώσεων και λιγότερο το παιχνίδι της ουσίας, ας ζυγίσουμε ξανά το βάρος εκείνης της καθοριστικής κοινωνικής εξέγερσης.

Εξάλλου αυτό κάνουν και οι ίδιοι οι υποψήφιοι. Την τελευταία εβδομάδα πριν από την ψηφοφορία ύψωσαν ξανά το φάντασμα του Μάη του ΄68 πάνω από τη γαλλική επικράτεια. Το έκαναν «κεντρικό θέμα» της προεκλογικής αντιπαράθεσης.

«Οσοι συμμετείχαν σε εκείνες τις εξεγέρσεις είναι οι υπεύθυνοι για τον κυνισμό της σημερινής γαλλικής κοινωνίας!» κατήγγειλε- γενικά και ισοπεδωτικά…- ο Σαρκό. Λογικό, για έναν 13χρονο γκωλικό μαθητή του 1968 που η μαμά του τού απαγόρευσε να λάβει μέρος σε αντιδιαδήλωση νεαρών δεξιών «γιατί είναι επικίνδυνο»

«Ο κύριος Σαρκοζί θέλει έναν δεύτερο Μάη του ΄68,για να επιβάλει ο ίδιος την τάξη!» απάντησε η Σεγκό. Και αυτό λογικό, για μια πολιτικό η οποία γαλουχήθηκε με τα άπιαστα όνειρα μιας κοινωνίας που επιχείρησε για λίγες ημέρες να ανατρέψει τα πάντα- «εκεί και τότε». Μιας κοινωνίας που τελικά τρόμαξε από το χάος και έσπευσε να ψηφίσει μαζικά… Σαρλ ντε Γκωλ στις πρόωρες εκλογές του Ιουνίου του ΄68, αλλά η οποία πέτυχε κάτι πολύ ουσιαστικό: να αλλάξει αυτό που σήμερα θα λέγαμε τον πολιτικό πολιτισμό της. Μετά τον Μάη κανείς δεν μπορούσε να σκεφτεί όπως πριν – όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και σε όλο τον δυτικό κόσμο.

«Τρέχα,σύντροφε,ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου!» έλεγε ένα από τα συνθήματα της εποχής. Σήμερα ο κόσμος αλλάζει ξανά. Κι αν οι επαναστατημένοι νέοι της Ναντέρ και της Σορβόννης (και του Κολούμπια, της Οξφόρδης, της Ρώμης, του Τόκιο, της «άνοιξης της Πράγας», αργότερα και του δικού μας Πολυτεχνείου…) είναι οι σημερινοί γκριζομάλληδες κοστουμαρισμένοι εκπρόσωποι του «κατεστημένου» – σύμφωνοι: όχι όλοι…- ο σύγχρονος «νέος κόσμος» περιλαμβάνει δυνητικά στρατιές εκατομμυρίων νέων που διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον. Οχι μόνο στη Δύση αλλά και, κυρίως, στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Ο υπόλοιπος πλανήτης- η Κίνα, η Ινδία, η Ρωσία, η Κεντρική και Νότια Αμερική, ακόμη και η πολύπαθη Μέση Ανατολή- έχει ήδη μπει για τα καλά στο παιχνίδι.

Ο γαλλικός Μάης κατέδειξε ότι πρώτα πρέπει (και μπορεί…) να αλλάξει η νοοτροπία. Οτι οι κοινωνίες μεταμορφώνονται αργά και σταδιακά, με όρους τεχνολογικής ανάπτυξης και παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Η κακοπληρωμένη νεαρή εργάτρια που ράβει το φτηνό ρούχο το οποίο καταλήγει στο μαγαζάκι μιας γειτονιάς της Αθήνας, θα αναζητήσει τρόπο να διεκδικήσει μερίδιο από τα ψίχουλα, έστω, που πέφτουν από τα καλοστρωμένα τραπέζια των κροίσων, των τραπεζιτών, των χρηματιστών, των κάθε λογής «ολιγαρχών».

Οχι, βέβαια, ότι μια παγκόσμια επανάσταση βρίσκεται προ των πυλών- ο Λέον Τρότσκι μάλλον θα πάθαινε κατάθλιψη αν ξαναγεννιόταν. Ο «παλιός κόσμος» διαθέτει ισχυρότατα όπλα για να μακελεύει, πανάκριβα και πατενταρισμένα φάρμακα για να κρατάει μεταξύ ζωής και θανάτου μάζες ασθενών, υπνωτικές σαπουνόπερες και άθλια ριάλιτι για να γεμίζει με τηλεοπτικά περιττώματα κάθε μικροαστικό (άνω του 50% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει πλέον σε αστικές περιοχές) σαλονάκι.

Τα οδοφράγματα του νέου Μάη δεν θα στηθούν στα πεζοδρόμια της παρισινής rive gauche, αλλά στα μυαλά όσων τώρα επιβιώνουν μισοχορτάτοι και κακήν κακώς σε κάποια γωνιά, μέσα στην επιδεινούμενη καταιγίδα της άκριτης παγκοσμιοποίησης. galaman@dolnet.gr