Υπόθεση εργασίας: ένας θηριώδης πύραυλος εξαπολύεται από ένα βάρβαρο, έστω, καθεστώς και έρχεται καταπάνω στην πολιτισμένη, έστω, χώρα σου φορτωμένος με μια πυρηνική κεφαλή. Σκίζει τον ουρανό με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 25.000 χιλιομέτρων την ώρα.

Στο εύλογο ερώτημα «πώς τον αντιμετωπίζεις;» οι σοβαροί επιστήμονες απαντούν: «Αυτή τη στιγμή δεν ξέρω». Πολύ περισσότερο που το ιδανικό σχήμα «σφαίρα με σφαίρα» (δηλαδή να εξαπολύσεις έναν άλλο πύραυλο ο οποίος θα καταστρέψει στον αέρα τον πύραυλο-εισβολέα) παραμένει εντελώς θεωρητικό σε αυτή την περίπτωση. Οπου δοκιμάστηκε στην πράξη απέτυχε παταγωδώς, «εκρηκτικώς» έστω…

Προσοχή: οι διάσημες από τον πρώτο Πόλεμο του Κόλπου συστοιχίες «Πάτριοτ» και οι διάφοροι σύγχρονοι επίγονοί τους καταστρέφουν αποδεδειγμένα μόνο τους πυραύλους μικρού και μεσαίου βεληνεκούς- «πυραυλάκια» (σ.σ.:και όμως…) σαν αυτά με τα οποία ο Σαντάμ Χουσεΐν είχε παγώσει το αίμα ολόκληρου του πλανήτη το 1991. Ομως για τους «αληθινούς πυραύλους», μεγάλου βεληνεκούς και διηπειρωτικούς, όπως αυτούς που σήμερα διαθέτουν η Ρωσία και η Βόρεια Κορέα ενώ αύριο ενδεχομένως να διαθέτει και το Ιράν, τίποτα ακόμη δεν μπορεί να εγγυηθεί την «αποτροπή» τους.

Είναι ψέματα ότι η «αντιπυραυλική ασπίδα» που τόσο σκανδαλωδώς οι Ηνωμένες Πολιτείες επιμένουν να εγκαταστήσουν στην Πολωνία και την Τσεχία είναι 100% αποτελεσματική. Διότι, απλούστατα, δεν βοηθούν η… φυσική και η γεωμετρία! Πρόσφατα ο ΓΓ γραμματέας του ΝΑΤΟ Γιαπ ντε Χοπ Σέφερ «γκρίνιαξε» στους Αμερικανούς γιατί επιλέγουν αυθαίρετα τις δύο φιλικές τους χώρες παραβλέποντας άλλες, ενώ η Ατλαντική Συμμαχία μελετά τη δική της «αντιπυραυλική ασπίδα» με ορίζοντα, υποτίθεται, το 2010. Είπε όμως τη μισή αλήθεια. Θα την έλεγε όλη αν προσέθετε δύο πράγματα. Πρώτον ότι δεν υπάρχουν αξιόπιστα συστήματα για τέτοιου τύπου όπλα. Δεύτερον ότι για να κατασκευαστούν θα πρέπει να πληρώσουν τα δυτικά κράτη έναν πακτωλό χρημάτων στις πολεμικές βιομηχανίες: γύρω στα 10 δισ. δολάρια κατ΄ έτος με ανοικτό χρονικό ορίζοντα και αμφίβολο αποτέλεσμα.

Η ασπίδα είναι μεν περίτεχνη- στολισμένη με μεγάλα λόγια περί «αδιαίρετης ασφάλειας», «νέων συνθηκών» κ.λπ.- αλλά είναι διάτρητη και κοστίζει πανάκριβα. Διευρύνει δε το μέτωπο της πολιτικοστρατιωτικής αντιπαράθεσης με τη Μόσχα θυμίζοντας σαφώς Ψυχρό Πόλεμο. Στο φόντο υπάρχει η παγκοσμιοποιημένη οικονομία: η Ρωσία παρέχει ήδη το 25% του πετρελαίου και το 40% του φυσικού αερίου που καταναλώνουν οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δεν είναι λοιπόν τυχαίος ο σκεπτικισμός που έχουν ήδη εκφράσει (συντηρητικοί) ευρωπαίοι ηγέτες όπως η γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ και ο γάλλος πρόεδρος Ζακ Σιράκ.

Και η πτωχή πλην τιμία (και «απροστάτευτος»…) Ελλάς; Η κυβέρνηση Καραμανλή από τη μια υπογράφει «ιστορικές συμφωνίες» με τον Βλαντίμιρ Πούτιν («ψίχουλα» σε σχέση με την εκπληκτική σε όγκο και εύρος διείσδυση της ρωσικής βιομηχανίας ενέργειας στη Γηραιά Ηπειρο και την Ασία τα τελευταία χρόνια…) κι από την άλλη υψώνει το ανάστημά της έναντι του Κρεμλίνου, χειροκροτώντας τη made in USΑ «ασπίδα αντιπυραυλικής προστασίας».

Η Αθήνα αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο να ενταχθούμε, λέει, σε ένα ανάλογο ΝΑΤΟϊκό μίνι σύστημα, μαζί με την Τουρκία και την Ιταλία. Υπό τον όρο, λέει, «να ενισχύεται η ελληνική αντιαεροπορική ομπρέλα έναντι της Τουρκίας»! Παράλογο… Δύο γείτονες να χωθούν κάτω από την ίδια στέγη για να γλιτώσουν από τον κεραυνό, αλλά να υψώσουν «βουνό» ανάμεσά τους τα… μικροέπιπλα του σπιτιού, καβγαδίζοντας και εκσφενδονίζοντάς τα ο ένας στον άλλο! Θα τους σώσουν τα… ντουβάρια;

galaman@dolnet.gr