Μα τι ακριβώς κατάφερε το ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν από τις αρχές του 2003, όταν έβαλε το πόδι του στη ρημαγμένη χώρα; Μήπως εδραίωσε την ειρήνη; Αστεία πράγματα… Ακόμη μαζεύουν τα συντρίμμια από την επίθεση αυτοκτονίας που τον φρικτό ήχο της άκουσε ιδίοις ωσίν ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Ντικ Τσένι ευρισκόμενος στη στρατιωτική βάση Μπαγκράμ. Οι «διαλυμένοι», υποτίθεται, Ταλιμπάν έχουν εντυπωσιακά ανασυνταχθεί, έχουν περάσει στην αντεπίθεση και το λουτρό αίματος είναι πάλι καθημερινό.
Μήπως έφερε τη δημοκρατία; Ε, όχι δα… Η κυβέρνηση του εκλεκτού της Ουάσιγκτον Χαμίντ Καρζάι, που εξελέγη με ελεγχόμενες ως προς την αξιοπιστία τους εκλογικές διαδικασίες, σήμερα ελέγχει- δεν ελέγχει την πρωτεύουσα και εξαρτάται αποκλειστικά από την ξένη βοήθεια.
Μήπως έθεσε τις βάσεις για την ανάπτυξη της οικονομίας; Αντιθέτως, τις γύρισε πίσω στις χειρότερες τοπικές «παραδόσεις»! Εκατοντάδες χιλιάδες Αφγανοί καλλιεργούν τη διαβολεμένη παπαρούνα papaver somniferum, το φυτό του οπίου, σφυρηλατώντας για ένα (ισχνότατο…) μεροκάματο τον πρώτο κρίκο της χρυσοφόρου τελικά αλυσίδας που φτάνει ως τα πρεζάκια-ερείπια των δυτικών μεγαλουπόλεων.
Μήπως οδήγησε στην εθνική συμφιλίωση; Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: απεδείχθη ότι κανένα ΝΑΤΟ δεν είναι σε θέση να «κάνει καλά» την κοχλάζουσα φυλετική πανσπερμία που άφησαν πίσω τους (και εδώ!) οι βρετανοί αποικιοκράτες το 1919, όταν ιδρύθηκε το ανεξάρτητο Αφγανιστάν. Καμία βάση δεν ετέθη για συνεννόηση μεταξύ των Παστούν, Τατζίκων, Χαζάρων, Ουζμπέκων, Τουρκμένων, Βαλούχων και άλλων κατοίκων της χώρας, στα κακοτράχαλα βουνά της οποίας, σημειωτέον, επίσημη απογραφή πληθυσμού έχει να γίνει εδώ και 30 χρόνια! Ούτε η στρατιωτική μηχανή της ΕΣΣΔ στα τέλη του 20ού αιώνα κατάφερε να σβήσει τη διαχωριστική γραμμή Βορρά- Νότου.
Μήπως, τέλος, η παρουσία του ΝΑΤΟ με 35.000 στρατιώτες από 37 χώρες (ανάμεσά τους και η Ελλαδίτσα με 200 άνδρες του Μηχανικού και ένα στρατιωτικό νοσοκομείο…) έφερε την πολυπόθητη κοινωνική γαλήνη; Απάντηση: η μπούρκα σκεπάζει πάντα τη συντριπτική πλειονότητα των Αφγανίδων, ο αναλφαβητισμός, η δεισιδαιμονία και η ανέχεια βασιλεύουν.
Κακά τα ψέματα. Η Καμπούλ πέφτει πολύ μακριά για το ΝΑΤΟ. Ακόμη χειρότερα, πέφτει πολύ «βαριά» για τις αντοχές ενός ψυχροπολεμικής αντιλήψεως μηχανισμού, ο οποίος φτιάχτηκε προκειμένου να αντιμετωπίσει το πρώην «ανατολικό μπλοκ», ενώ μετά το 1989 παλεύει, λέει, να βρει νέο ρόλο, δήθεν στην προοπτική της μετάλλαξής του σε έναν «ευρύτερο φορέα παγκόσμιας ασφαλείας»… Ανοησίες. Οσο οι ΗΠΑ (μακροοικονομικά καταχρεωμένες!..) αντέχουν να συντηρούν τη στρατιωτική τους ηγεμονία, η Ατλαντική Συμμαχία θα είναι όργανο της Ουάσιγκτον- κυρίως.
Το ΝΑΤΟ θα μπορούσε, θεωρητικά, να εξυπηρετήσει τις γεωστρατηγικές ισορροπίες και άλλων ισχυρών κρατών μέσω της Διεθνούς Δύναμης Βοηθείας για Ασφάλεια (ΙSΑF), η οποία αναπτύχθηκε στο Αφγανιστάν κατ΄ εντολήν του ΟΗΕ. Στην πράξη, όμως, απέτυχε να γίνει «όχημα για πολλούς». Κάποιοι λαοί δεν ανέχονται την παρουσία ξένων στρατιωτών στα εδάφη τους- και ας σφάζονται θαυμάσια μεταξύ τους μόλις φύγουν οι ξένοι…
«Ακουσα ένα δυνατό μπουμ…» δήλωσε αμήχανα ο κ. αντιπρόεδρος σχολιάζοντας την πολύνεκρη επίθεση «καμικάζι» που σημειώθηκε δίπλα του. Τι άραγε να σκέφτηκε σιωπηλός αμέσως μετά; Ισως την «προφανή» γεωγραφική διασύνδεση του Βορείου Ατλαντικού Ωκεανού με την… Κεντρική Ασία!
