Δ εν υπάρχει αμφιβολία: Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ χαμογελά πολύ γλυκά. Στο επίπεδο όμως του τρέχοντος, καθημερινού προεκλογικού αγώνα για την ανάδειξη του νέου προέδρου της Γαλλίας την άνοιξη, αυτή η αβροφροσύνη γίνεται αδυναμία. Για δύο, κυρίως, λόγους.
Ο πρώτος σχετίζεται με το περιεχόμενο της πολιτικής. Το συμπαθές «περιτύλιγμα» δεν συνοδεύεται (ακόμη…) από πλήρες και σαφές πρόγραμμα. Το θέλει η «Σεγκό» το 35ωρο ή δεν το θέλει; Ποιες είναι οι συντεταγμένες της εξωτερικής της πολιτικής; Γιατί «αδειάζει» έτσι τους γάλλους πολίτες ζητώντας τους να πάνε να ξαναψηφίσουν το άθαφτο πτώμα εκείνου του Ευρωσυντάγματος; Πώς θα κρατήσει το τιμόνι μιας ολόκληρης χώρας, όταν η κυβερνητική της εμπειρία είναι στην τοπική αυτοδιοίκηση και σε θέματα οικογένειας και περιβάλλοντος;
Ο δεύτερος σχετίζεται με την άσκηση της πολιτικής. Μέσα σε λίγες εβδομάδες η υποψήφια πρόεδρος του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, μεταξύ άλλων: – Πήγε στον Λίβανο και δεν έβγαλε άχνα, όταν στέλεχος της Χεζμπολάχ συνέκρινε την κατοχή του Νοτίου Λιβάνου από τους Ισραηλινούς με την κατοχή της Γαλλίας από τους ναζιστές. Μετά είπε: «Δεν το άκουσα…». – Πήγε στην Κίνα και δήλωσε: «Εχουμε να διδαχθούμε από το κινεζικό σύστημα απονομής δικαιοσύνης». Οταν της υπενθύμισαν ότι στην Κίνα εκτελούνται τουλάχιστον 3.000 άνθρωποι τον χρόνο και βασιλεύει η διαφθορά, εξήγησε: «Κάποιος συνομιλητής μου με πληροφόρησε ότι στα κινεζικά δικαστήρια οι δίκες τελειώνουν γρήγορα…».- Ναι, με μία σφαίρα!
– Απαίτησε «κάθε πυρηνικό πρόγραμμα στο Ιράν να σταματήσει!». Προφανώς δεν είχε ιδέα ότι κάθε χώρα δικαιούται να κάνει ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας, αλλά υπό διεθνή έλεγχο, τον οποίον αρνούνται οι μουλάδες της Τεχεράνης.
– Ηρθε σε ρήξη με το κόμμα της, το οποίο πρότεινε έναν νέο φόρο για όσους βγάζουν άνω των 4.000
ευρώ μηνιαίως. «Αυτός ο φόρος θα αποτρέψει τους ανθρώπους να εργάζονται σκληρά…» είπε.
– Απέλυσε στενό της συνεργάτη ο οποίος «αστειευόμενος» (σ.σ.:τι χιούμορ κι αυτός…)δήλωσε ότι η μεγαλύτερη αδυναμία της είναι ο σύντροφός της, ο Φρανσουά Ολάντ, ηγέτης των Σοσιαλιστών. Και δικαιολογήθηκε λέγοντας: «Ασκησα την εξουσία μου ως γυναίκα, διαφορετικά από τους άντρες…». Οι πιο υπομονετικοί ακόμη προσπαθούν να καταλάβουν τι εννοούσε…
Με τούτα και μ΄ εκείνα, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι αυτή τη στιγμή ο δεξιός αντίπαλός της, ο σκληροπυρηνικός και φιλόδοξος υπουργός Εσωτερικών Νικολά Σαρκοζί προηγείται κατά οκτώ μονάδες.
Ο Σαρκοζί δεν χαμογελά γλυκά, ούτε είναι συμπαθής. Εχει όμως τον οικονομικά ζορισμένο, μισορατσιστή και κυκλοθυμικό μέσο Γάλλο με το μέρος του- τους… «νοικοκυραίους». Και έχει πιο ξεκάθαρη και (φυσικά…) πιο αυταρχική πολιτική αντίληψη: Να «μπει φρένο» στις απεργίες, να τσακιστούν τα εξεγερμένα «αποβράσματα» των πάμπτωχων προαστίων, να γίνει ένα μίνι Ευρωσύνταγμα με περιορισμένες ρυθμίσεις κτλ.
Στο παρασκήνιο, ίσως πράγματι ο «Σαρκό» να χρησιμοποίησε παράνομα τις Αρχές για να «ψάξει» το παρελθόν της «Σεγκό» και των συνεργατών της- λάσπη και πολιτική πάνε μαζί. Αρκούν όμως άραγε κάποιες υποψίες (μέχρι νεοτέρας…) και τρεις μήνες για να ανατρέψουν το κλίμα;
