Οι πρόσφατες αποκαλύψεις για το σκάνδαλο Siemens δεν αποτέλεσαν για τη συνείδηση της κοινής γνώμης κεραυνό εν αιθρία. Παρ’ όλα αυτά το σοκ από τη δημοσιοποίηση των ελάχιστων μέχρι σήμερα στοιχείων ήταν ισχυρό, γιατί πρώτη φορά έρχονται στην επιφάνεια στοιχεία για την αθέμιτη συναλλαγή πολιτικών κομμάτων και πολιτικών με οικονομικά κέντρα, ενώ μέχρι σήμερα ο πολίτης είχε μεν την πεποίθηση ότι στη χώρα μας η πολιτική αποτελεί μέσoν πλουτισμού, αλλά δεν διέθετε αποδεικτικούς ισχυρισμούς.


Θα περίμενε κανείς αυτή η κρίση, που ας μην το ξεχνάμε προεκλήθη ως παράπλευρη απώλεια οικονομικών ανταγωνισμών, να αποτελέσει τον καταλύτη για έναν καθαρτήριο κύκλο. Αναφέρομαι σε αυτό που εδώ και χρόνια έχει ανάγκη η χώρα, τη θεσμική, πολιτική, κοινωνική και οικονομική αρχιτεκτονική τής μετά το τέλος της μεταπολίτευσης – επιτέλους – εποχής μας. Θα περίμενε κανείς το τεράστιο κοινωνικό ρεύμα που δεν εκφράζεται και ασφυκτιά από το σημερινό πολιτικό σύστημα, σε συνδυασμό με ένα στοιχειώδες αίσθημα αυτοσυντήρησης υφισταμένων παραγόντων, να αποτελέσει την εκρηκτική πρώτη ύλη για αυτό το εγχείρημα. Για την ώρα δυστυχώς δεν βλέπουμε τίποτε.


Σε αυτήν την αποπνικτική και τελματωμένη συγκυρία η Ιστορία και η μνήμη δείχνουν ποιος μπορεί και ποιος οφείλει και είναι ο διαμορφωτής των συνθηκών για την έξοδο από την κρίση. Δείχνουν και θυμίζουν το βάρος και την ευθύνη της προοδευτικής παράταξης. Μια ευθύνη διπλή απέναντι στη διπλή κρίση, πολιτική και οικονομική, που μαστίζει σήμερα τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Η συντριβή της εδραιωμένης στην ελληνική κοινωνία αντίληψης «όλοι ίδιοι είναι» απαιτεί συγκεκριμένα δείγματα γραφής, πολιτικής συμπεριφοράς, πρωτοβουλιών και δεσμεύσεων. Οχι μόνο επειδή ηθικό πλεονέκτημα δεν διαθέτει πλέον κανείς, αλλά επειδή η υπέρβαση της κρίσης έχει ανάγκη από θεσμικά και πολιτικά εργαλεία για την εγκαθίδρυση της διαφάνειας και την επαναφορά μηχανισμών κοινωνικής δικαιοσύνης.


Α. Το πολιτικό σύστημα της χώρας, η χρηματοδότηση των κομμάτων, ο τρόπος λειτουργίας τους, ο τρόπος ανάδειξης των βουλευτών αποτελούν ως έχουν ατελέσφορες διαδικασίες που εκτοξεύουν τη δημόσια καχυποψία και συντελούν στην ανυποληψία της πολιτικής και των πολιτικών. Ηρθε η ώρα να σπάσει ο φαύλος κύκλος της υποκριτικής σιωπής και να ξαναδώσουμε γνήσια δείγματα δημοκρατικού ήθους και συνέπειας. Να απαλλαγούμε από τα κουπόνια της οικονομικής εξόρμησης που μπορεί να αποτελέσουν το όχημα παράνομων χρηματοδοτήσεων και να ξεκινήσουμε μια ειλικρινή συζήτηση για το αν μπορεί η λελογισμένη και αναγκαία υπό τις παρούσες συνθήκες αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης να καλύψει τις ανάγκες των κομμάτων, θωρακίζοντας τη δημοκρατία μας.


Αν όχι, να οριοθετήσουμε τους όρους της ιδιωτικής χρηματοδότησης με ανώτατο επιτρεπτό όριο και υποχρέωση δημοσιότητας, τόσο για τους χορηγούς και τα ποσά τους όσο και για τις ενδεχόμενες μελλοντικές αναθέσεις έργων σε αυτούς, από το κόμμα που μετά τις εκλογές θα εκλεγεί στην κυβέρνηση.


Ηρθε η ώρα να ασχοληθούμε με το «πόθεν» και όχι με το «έσχες» των πολιτικών κομμάτων και των πολιτικών. Αν το βάρος της συζήτησης εξαντληθεί στο ποιος θα προΐσταται της ελεγκτικής αρχής σημαίνει ότι σχεδιάζουμε έναν αναξιόπιστο μηχανισμό ελέγχου, την ακύρωση του οποίου θα δύναται να μεθοδεύει η προϊσταμένη αρχή. Σημασία έχει η αξιοπιστία του συστήματος ελέγχου, από την οποία ουδείς θα μπορεί να αποκρύψει πηγές εσόδων.


Ηρθε η ώρα να ενισχύσουμε τη σχέση αντιπροσώπευσης μεταξύ εκλογέα και βουλευτή με ένα εκλογικό σύστημα που θα θωρακίζει τον βουλευτή και την ανεξαρτησία του. Να ξανασχεδιάσουμε τον εκλογικό χάρτη, χωρίς μικροκομματικές κουτοπονηριές αλλά με στόχο την ενίσχυση του πυρήνα της δημοκρατίας μας, δηλαδή της σχέσης αντιπροσώπευσης.


Β. Τα μεσαία και χαμηλά στρώματα της κοινωνίας έχουν βρεθεί έπειτα από πολλές δεκαετίες ξανά σε συνθήκες οικονομικού και κοινωνικού αποκλεισμού. Οι νέοι επιστήμονες, οι υπάλληλοι του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, οι αγρότες και οι συνταξιούχοι περιθωριοποιούνται καθημερινά μέσα από την ανεξέλεγκτη ακρίβεια, την ανύπαρκτη ανάπτυξη, το ανάπηρο και σκληρά κομματικό κράτος, την ανασφάλεια για το μέλλον τους. Η αποστασιοποίησή τους από την πολιτική συντελείται με ραγδαίους ρυθμούς και ο βαθμός της αισιοδοξίας τους ή των προσδοκιών τους είναι μηδενικός. Οφείλουμε να ξαναδώσουμε προοπτική για το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους, μια πού η Ελλάδα ξαναζεί τον εφιάλτη της εξωτερικής μετανάστευσης, χάνοντας νέους επιστήμονες, οι οποίοι διωγμένοι από τον τόπο τους αφομοιώνονται από άλλες κοινωνίες, οι οποίες ενσωματώνουν και απολαμβάνουν τη γνώση και την εμπειρία τους.


Οφείλουμε να δεσμευτούμε για το μοντέλο ανάπτυξης που προτείνουμε σχετικά με την παραγωγή εθνικού πλούτου. Να ξαναδώσουμε περιεχόμενο στην έννοια του δημόσιου αγαθού που η ΝΔ καταργεί καθημερινά. Να στηρίξουμε και να οικοδομήσουμε το νέο ΕΣΥ αντί να το υποβαθμίζουμε συστηματικά, εγκαινιάζοντας ιδιωτικά θεραπευτήρια. Να σχεδιάσουμε και να χρηματοδοτήσουμε όχι το έξυπνο σχολείο, όπως μας κοροϊδεύει επί της ουσίας ο σημερινός υπουργός, αλλά το ποιοτικό δημόσιο σχολείο, στο οποίο όλοι και πρώτοι εμείς οι πολιτικοί θα στέλνουμε τα παιδιά μας. Να στηρίξουμε το δημόσιο πανεπιστήμιο, όχι ιδρύοντας ιδιωτικά, όπως μας υπόσχεται ο κ. υπουργός, αλλά χρηματοδοτώντας το, κατοχυρώνοντας την αυτονομία του, την ακαδημαϊκή του αυτοτέλεια, αποκλείοντας τη χειραγώγησή του από κάθε λογής συντεχνίες που γυρίζουν τη χώρα δεκαετίες πίσω. Να διασφαλίσουμε όχι μόνο μέσω της πραγματικής δημόσιας δωρεάν υγείας και της πραγματικής δημόσιας δωρεάν Παιδείας αποτελεσματικούς μηχανισμούς αναδιανομής υπέρ των οικονομικά και κοινωνικά ασθενεστέρων. Να χαράξουμε ουσιαστική πολιτική για την προστασία του περιβάλλοντος, με θαρραλέα μέτρα για τη διατήρηση των ελεύθερων χώρων και χώρων πρασίνου, αποδεικνύοντας ότι η πολιτεία στην πράξη υπηρετεί αυτό τον στόχο μαζί με χιλιάδες πλέον ευαισθητοποιημένους πολίτες. Και βέβαια να σφραγίσουμε τους παραπάνω στόχους μέσα από ένα μόνιμο και δίκαιο φορολογικό σύστημα που θα αποτυπώνει την κοινωνική μας στόχευση.


Υπάρχει ένα ποτάμι οργής, ένα κοινωνικό καμίνι που βράζει, αρνούμενο να συμβιβαστεί με ένα χρεοκοπημένο και βαθιά ανήθικο σύστημα.


Είναι ώρα για μια βαθιά και μεγάλη ανατροπή και μένει να φανεί ποιος μπορεί να σηκώσει το βάρος αυτής της ευθύνης.


Η κυρία Μιλένα Αποστολάκη είναι βουλευτής Β΄ Αθηνών του ΠαΣοΚ.