Μετά και τις νέες αποκαλύψεις για το σκάνδαλο Siemens, το πεπαλαιωμένο πολιτικό σκηνικό, αυτό που προέκυψε με τη μεταπολίτευση του 1974 και επαναδιατυπώθηκε τη δεκαετία του 1990, αποσυντίθεται με ταχείς ρυθμούς. Η πολιτική ζωή της χώρας μοιάζει με ένα απέραντο τέλμα στο οποίο βυθίζονται πρωταγωνιστές και κομπάρσοι. «Το Βήμα» συνεχίζει τον διάλογο που ξεκίνησε την προηγούμενη Κυριακή για την αναγέννηση της πολιτικής. Σήμερα γράφουν οι πρώην υπουργοί της ΝΔ κ. Βύρων Πολύδωρας και του ΠαΣοΚ κ. Αλέκος Παπαδόπουλος.
Είναι λυπηρό και συνάμα οδυνηρό το γεγονός ότι τα πράγματα στην 35ετή διάρκεια της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας εξελίχθηκαν έτσι ώστε να θεωρείται στη συνείδηση του λαού – ουχί αδίκως – η πολιτική ως έννοια ασύμβατη προς την ηθική. Και ότι η ίδια η πολιτική είναι περίπου συνώνυμη προς την ανηθικότητα και τη διαφθορά.
Ομως, αν λείψει το ηθικό υπόβαθρο της πολιτικής, τότε πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει. Πολιτικό προσωπικό υπό την παρακολούθηση ή την καταδίωξη του εισαγγελέα, γιατί τα μέλη του θα χαρακτηρίζονται ως δυνητικοί κακοποιοί και «μιζαδόροι», δεν νοείται. Η μαγική έννοια της εμπιστοσύνης προαπαιτείται περισσότερο παρά ποτέ. Ο λαός πρέπει να κρίνει με ηθικά κατ’ εξοχήν κριτήρια. Αυτό δεν είναι «ηθικό δίδαγμα» του κατηχητικού σχολείου. Αυτό είναι όρος επιβίωσης της κοινωνίας και της πολιτικής.
Ολα είναι αλληλένδετα και αλληλεξαρτώμενα. Εικόνα κατάπτωσης αποτελεί η επιλογή που συνήθως γίνεται των πιο «καπάτσων», εκείνων που γνωρίζουν τους μυστικούς δρόμους (ας πούμε των Βρυξελλών ή των Αθηνών), εκείνων που διαθέτουν άκρες και «κονέ» και «προστασίες», ως βουλευτών, δημάρχων, νομαρχών και πάσης φύσεως αιρετών. Οι λειτουργούντες με τα κριτήρια της ηθικής και της εντιμότητας, της αξιοσύνης και της προσφοράς, θεωρούνται απλά ως τα κορόιδα της πολιτικής και ως παλιομοδίτες. Οι μοντέρνοι και σύγχρονοι «γιάπηδες» είναι το πρότυπο που προβάλλεται από κάθε γωνιά του υπέροχου κόσμου των συστημάτων προβολής και υποστήριξης.
Εγραψα βιβλίο, «Για μια Νέα Ιδεολογία», όπου υπογράμμιζα με έμφαση την ανάγκη για επαναφορά των ηθικών παραγγελμάτων (του Πλουτάρχου και της χριστιανικής διδασκαλίας, για παράδειγμα, του δέοντος, της αποστολής-ιεραποστολής και του καθήκοντος) στην πολιτική και στη ζωή μας. Η υποδοχή που του επεφύλαξαν οι «ειδικοί» επιστημονικοί, δήθεν, αναλυτές (ευτυχώς όχι οι πολλοί και απλοί πολίτες που δίνουν πραγματικό αγώνα με έντονη αγωνία για την ατομική, κοινωνική και εθνική τους επιβίωση) και η «κριτική» που ασκήθηκε ήταν του τύπου: «δεν γίνονται αυτά σήμερα, είναι εξωπραγματικά, γιατί οι σύγχρονοι άνθρωποι είναι εκ γενετής ή κατόπιν καταλλήλου εκπαιδεύσεως μη επιδεκτικοί ηθικής διαπαιδαγώγησης». Είναι ποτέ δυνατόν; Μπορεί ένας έμφρων άνθρωπος που δεν έχει δηλητηριασθεί από την αποχαυνωτική κατανάλωση και τον ψευδαισθησιακό υλικό ευδαιμονισμό να αποδεχθεί έτσι παθητικά τη «μοίρα» του; Και να παραδοθεί αμαχητί;
Η απάντηση είναι κατηγορηματικά και απερίφραστα ΟΧΙ. Απαιτείται αντίσταση τώρα!
* Η θεσμική θωράκιση της λειτουργίας των υπηρεσιών και των στελεχών του Δημοσίου είναι το πρώτο πρόταγμα.
* Η επιλογή για τα δημόσια αξιώματα προσώπων με αξιοκρατικά αλλά και ηθικά κριτήρια είναι η παράλληλη προϋπόθεση.
* Η απαρέγκλιτη τήρηση της νομιμότητας και ο ασυνθηκολόγητος πόλεμος κατά του αθέμιτου συμπληρώνουν το τρίπτυχο του πλαισίου της κοινωνικής και πολιτικής άμυνάς μας.
Ωστόσο, μη νομισθεί αφελώς πως οι θεσμοί από μόνοι τους, απρόσωπα και κατ’ αυτοματισμό, σώζουν. Οι άνθρωποι κάνουν τους θεσμούς και όχι το αντίστροφο. Επιπλέον ο αδειοδοτικός καπιταλισμός είναι η μεγάλη γάγγραινα. Αλλο ιδιωτική πρωτοβουλία, επιδίωξη του κέρδους και υγιής ανταγωνισμός, που είναι η ουσία της φιλελεύθερης οικονομίας, και άλλο κρατικές προμήθειες, κρατικές άδειες και προνόμια, δηλαδή αποκλίσεις και στρεβλώσεις της οικονομίας της αγοράς.
* Οι προτάσεις
1. Να καταργηθεί η βουλευτική ασυλία αμέσως. Δεν χρειάζεται συνταγματική αναθεώρηση. Να υπάρξει ομόφωνη απόφαση της Βουλής ώστε όλες οι υποθέσεις που φτάνουν στη Βουλή, όλες ανεξαιρέτως, να προσάγονται στη Δικαιοσύνη. Ασυλία-θώρακας να μην υπάρχει.
2. Να καταργηθεί η ειδική δωσιδικία και παραγραφή στα αδικήματα των υπουργών.
3. Ο έλεγχος των δαπανών κομμάτων και προσώπων να γίνεται από ελεγκτικό όργανο με πλειοψηφία δικαστών.
4. Να συσταθεί νομικοπολιτικό όργανο με δικαστικές εγγυήσεις προστασίας της τιμής των θεσμών. Θα έχει ως έργο του να επιθεωρεί και ελέγχει αθέμιτες προβολές (σαν τις γκρίζες διαφημίσεις, που υπάρχουν στο Εμπορικό Δίκαιο) και αθέμιτες δυσφημίσεις υπό μορφήν δήθεν κριτικής ή σάτιρας.
5. Ο έλεγχος «του πόθεν έσχες» να επεκταθεί και στις προκλητικές δαπάνες των υποχρέων προσώπων.
Σαν υστερόγραφο: Κάποτε, γύρω στο 270 π.Χ., στην αρχαία Ρώμη των αυστηρών ηθών, ο ύπατος Μάνιους Κούριους Δοντάτος (Manius C. Dentatus) απέπεμψε τους πρέσβεις των Σαμνιτών, οι οποίοι είχαν φθάσει σε αυτόν φέροντες χρυσάφι και ακριβά δώρα, προκειμένου να τον δωροδοκήσουν, λέγοντας ότι ως αποστολή του είχε «να διοικήσει τους κατόχους χρυσού, παρά να κατέχει ο ίδιος πλούτη».
