Μετά από δύο μήνες παράλυσης της Παιδείας η ζωή στη χώρα κάθε ημέρα ξεκινά με την απορία «τι θα γίνει σήμερα στα σχολεία;», συνεχίζεται με ενημέρωση για τον… σφυγμό των καταλήψεων και των μπλόκων στους δρόμους και καταλήγει με ανάλυση της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και στοιχήματα για το πότε θα ανοίξουν τα σχολεία.
Τρία είναι αυτή τη στιγμή τα σημαντικά ζητήματα: Πρώτον, όταν κάποτε ανοίξουν τα σχολεία, ποιες θα είναι οι σχέσεις ανάμεσα σε καθηγητές και μαθητές, ανάμεσα σε μαθητές και μαθητές, ανάμεσα σε καθηγητές και καθηγητές, ανάμεσα σε γονείς και καθηγητές, ανάμεσα σε γονείς και γονείς. Θα ξαναγίνουν για τους καθηγητές στον βαθμό που ήταν όλοι οι μαθητές παιδιά τους; Θα επικοινωνούν ξανά αν επικοινωνούσαν οι γονείς με τους καθηγητές για το καλό των παιδιών;
Δεύτερον, αν η κυβέρνηση ξυπνήσει ένα πρωί και πει «την παίρνω πίσω τη μεταρρύθμιση», τι κάνουν οι μαθητές που όλον αυτόν τον καιρό μελετούν είτε φανερά είτε… κρυφά; Με ποιο σύστημα αυτοί οι μαθητές θα πάρουν απολυτήριο και θα προσεγγίσουν τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ; Τρίτον, αν η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση με τα καλά και τα άσχημά της, με τον πρόχειρο και βιαστικό τρόπο με τον οποίο εφαρμόστηκε, ακυρωθεί, έχει κανείς την αυταπάτη ότι θα υπάρξει πολιτικός που μέσα στα επόμενα τουλάχιστον δέκα χρόνια θα διακινδυνεύσει τομές και αλλαγές στην Παιδεία; Το κεφάλι του αρμόδιου υπουργού θα δώσει τη λύση σε όλα αυτά, επιμένουν πολλοί και ανάμεσά τους η ΝΔ αλλά, εμμέσως πλην σαφώς, και η εσωκομματική αντιπολίτευση στο ΠαΣοΚ. Το ΚΚΕ, περισσότερο μεθοδικό και έμπειρο, κατάλαβε αμέσως ότι το κεφάλι του υπουργού μπορεί μεν να ανοίξει τις πόρτες των σχολείων (δίνοντας την ψευδαίσθηση της νίκης στους μαθητές που νομίζουν ότι, αν κερδίσουν μια μάχη, κέρδισαν και τον πόλεμο) αλλά ξέρει καλά ότι αυτό θα σημάνει και τη λήξη του πολέμου με επικράτηση, αν και τραυματισμένης, της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.
Αυτό το ξέρει καλά και ο πρωθυπουργός της χώρας και ίσως γι’ αυτό ακριβώς μελετά σύμφωνα με πηγές του Μαξίμου και το ενδεχόμενο διεξαγωγής δημοψηφίσματος για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, γνωρίζοντας ότι σ’ αυτή την περίπτωση το ρίσκο ξεπερνά τα προσωπικά όρια και αφορά πλέον συνολικά την κυβέρνηση και τον τόπο.
