Ο πατέρας μας έλεγε συχνά: «Μην κυνηγάτε την επίδειξη …Δε φελά σε τίποτα.. . Όλοι ξέρουνε τι βράζει στην κατσαρόλα μας…»
Η Έλλη Αλεξίου , πριν από σαράντα περίπου χρόνια, επέλεξε σχεδόν να ξεκινήσει μ’ αυτή τη φράση, τη βιογραφία του Νίκου Καζαντζάκη. Έτσι πέτυχε μαζί δυο πράγματα. Στους επίδοξους αναγνώστες της εγγυήθηκε την αξιοπιστία του βιβλίου της «Νίκος Καζαντζάκης – Για να γίνει μεγάλος» ενώ ταυτόχρονα άφησε πίσω της, ως σημαντική παρακαταθήκη, μια μεγάλη αλήθεια.
Μια αλήθεια που έχει διαχρονική αξία όχι μόνο για την προσωπική μας ζωή, αλλά και για την πολιτική ζωή αυτού του τόπου. Γιατί, πώς αλλιώς θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν όλες οι πολιτικές επιλογές που υποτιμούν τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού εκτός από πράξεις άσκοπης επίδειξης ισχύος;
Και ποιά ανταμοιβή προσδοκούν όσοι επιλέγουν την προσωπική τους φιλοδοξία, σε βάρος του κοινωνικού συμφέροντος, σε βάθος χρόνου; Υπάρχει μήπως κάποιος που κατάφερε εν τέλει να γλιτώσει από τις ερινύες και τη θεία δίκη;
Άλλωστε, διαχρονικά, η προσωπική πολιτική φιλοδοξία – και η πολιτική εν γένει – είναι θεμιτή μόνον όταν δεν απαξιώνεται μόνη της, καταργώντας σταθερές αξίες.
Όπως τώρα, για παράδειγμα, που η παρούσα κυβέρνηση με τις επιλογές της στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών και την προτεινόμενη αποθρησκευτικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, με την αντικατάσταση του μαθήματος των θρησκευτικών από την θρησκειολογία, «ελαφρά τη καρδία» αγνοεί το σύνταγμα και τους νόμους του κράτους, θέτοντας ταυτόχρονα τα θεμέλια για την αποσταθεροποίηση της κοινωνικής συνοχής ενός λαού που βάλλεται πανταχόθεν.
Γιατί, ποιός αμφιβάλει άραγε, ότι η ταυτότητα του ελληνικού λαού συνίσταται στη γλώσσα, τη θρησκεία, την ιστορία , τον πολιτισμό και τις παραδόσεις του;
Όμως, αν συνεχίσουμε για καιρό, πολίτες και πολιτικοί , να πετάμε έτσι εύκολα και αβασάνιστα τα κομμάτια της πολιτισμικής μας ταυτότητας, πολύ γρήγορα θα καταλήξουμε φτερά στον άνεμο….
Αλήθεια , αυτός είναι ο σκοπός μας; Η αυτοκατάργηση της εθνικής μας ταυτότητας!
