Η παραίτηση από κάποια θέση καθήκοντος και επιρροής γίνεται για διαφόρους λόγους και με ποικίλους μηχανισμούς.
Πάλαι ποτέ, όταν λειτουργούσε το φιλότιμο και ο αυτοέλεγχος, ήταν εκδήλωση ανθρώπων με ευθυκρισία και συναίσθηση ευθύνης. Συνήθως βέβαια, ωθείται κάποιος σε παραίτηση, κατόπιν υποδείξεως ή απαιτήσεως της προϊσταμένης αρχής.
Ενίοτε, ειδικώς στο χώρο της πολιτικής προκαλείται παραίτηση κατόπιν γενικής κατακραυγής μετά από εξόφθαλμες εκτροπές συγκεκριμένων ατόμων.
Επ’ εσχάτων το αίτημα παραίτησης υπουργών, τίθεται συχνά πυκνά από πλείστους κοινωνικούς και πολιτικούς φορείς.
Η απήχηση όμως είναι μηδαμινή και υπάρχει εξήγηση. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν ευρίσκονται εκεί για να εφαρμόσουν το πρόγραμμα ή να κινηθούν στο πνεύμα και τις αρχές των διαμαρτυρομένων. Κατέχουν τις εν λόγω θέσεις, ως μέλη ομάδος, με εκπεφρασμένο πρόγραμμα.
Άρα αποτελεί ψευδαίσθησιν και ματαιοπονίαν να περιμένουμε εκδήλωσιν, είτε φιλοτιμίας πρωτογενώς, είτε αντίληψιν του δικαίου εκ των άνω που θα οδηγούσε το αίτημα σε εκπλήρωση.
Όθεν, η μόνη προοπτική καθάρσεως, είναι η ανάπτυξη θετικών πρωτοβουλιών και καθαρών θέσεων που προοδευτικά θα πείσουν, ότι το έργο αυτό πρέπει να κατέβει και ο θίασος να αποχωρήσει της πολιτικής σκηνής.
Ευκαιρίας δοθείσης οφείλω μία αναθεώρηση της σχετικά επιθετικής στάσης που ετήρησα απέναντι στον παρ’ ολίγον Διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών.
Με την συμπεριφορά και το κείμενο της παραίτησής του, πέραν της υποκείμενης σε προσωπικές επιλογές αισθητικής του, απέδειξε περίτρανη ευθιξίαν που δεν φαίνεται να έχει κανένας άλλος από τους λεγόμενους υπουργούς.
Ο κ. Νίκος Ερρ. Ιωάννου είναι καρδιολόγος
