Η γηραιά ήπειρος σήμερα, περισσότερο απο ποτέ,έρχεται αντιμέτωπη με την πρόκληση της ορθής διαχείρισης και επίλυσης του προσφυγικού ζητήματος το οποίο φαίνεται να κλονίζει την ενότητα της .Οι εικόνες ανθρωπιάς και αλτρουισμού που μεταδίδονται καθημερινά απο τα ελληνικά νησιά αποτυπώνοντας το μεγαλείο ψυχής ανθρώπων που παρα τη δική τους ανέχεια επιλέγουν το μονοπάτι της αμέριστης συμπαράστασης αντιπαραβάλλονται με αυτές των κλειστών συνόρων και της απαξίωσης.Οι ηρωικές προσπάθειες διάσωσης προσφύγων που παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή έρχονται σε απόλυτη ρήξη με την έξαρση της μισαλλοδοξίας καθώς και την πρωτοφανή ενίσχυση των εθνικιστικών κινημάτων σε πολλά κράτη της Ευρώπης.Είναι άραγε αυτή η Ευρώπη που οραματίζονταν οι ιδρυτές της όταν μετά τους δύο ολέθριους πολέμους επιδίωξαν την αναγέννηση της;Ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των λαών και στις αρχές (που τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο)το ευρωπαικό οικοδόμημα πρεσβεύει;Τα κλειστά σύνορα αντανακλούν την επιθυμία για μια κοινή πορεία προόδου και ευήμεριας;Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι τουλάχιστον συζητήσιμη,

Η Ευρώπη του 20ου αιώνα καταρρακωμένη απο τους δύο παγκόσμιους πολέμους επίλεξε τον δρόμο την ανασυγκρότησης και της ανασύστασης.Η άλλωτε ήπειρος των ανοιχτών συνόρων η οποία άνοιγε διάπλατα τις αγκάλες της σε αυτούς που επιθυμούσαν να βρουν καταφύγιο στην επικράτεια της δείχνει πλεον επιφυλακτική και δύσπιστη στα θύματα των πολύχρονων πολεμικών συγκρούσεων.Ορισμένοι αποδίδουν τη συγκεκρίμενη στάση την οποία υιοθετεί ενα μεγάλο τμήμα των ευρωπαικών κρατών στις αιματηρές επιθέσεις που σημειώθηκαν σε Παρίσι και Βρυξέλλες σπέρνοντας τον φόβο στους ευρωπαίους πολίτες.Αναντίρρητα,οι τρομακρατικές ενέργειες συνιστούν σημαντική παράμετρο η οποία συμβάλλει στη διάμορφωση του κλίματος επιφυλακτικότητας,ωστόσο απαιτείται περαιτέρω εμβρίθεια προκειμένου να αποφεύχθει μια αυθαίρετη και μονολιθική προσέγγιση.Πολλοί ευρωπαίοι αγανακτισμένοι απο τις πολιτικές που εφαρμόζονται σε συγκερασμό με μια πληθώρα αλλων οικονομικοκοινωνικών προβλημάτων καταφεύγουν σε ακροδεξιά κόμματα αναζητώντας μια φρούδα ελπίδα σωτηρίας.Στο πλαίσιο,λοιπόν,αυτό διαπλάθεται πρόσφορο έδαφος μέσα στο οποίο καλλιεργείται και κατ’επέκταση ακμάζει ένα πνεύμα απάθειας απέναντι στο ανθρώπινο δράμα.

Στην Ευρώπη,όμως,που υψώνει τείχη υπάρχουν ακόμη λαμπρά παραδείγμτα τα οποία ενσαρκώνουν το όραμα της αλληλεγύης.Χωρίς κανένα ατομικό όφελος,με μοναδικό γνώμονα την ενδόμυχη πίστη και ελπίδα να συντελλέσουν στην διαμόρφωση ενός καλύτερου,πιο »ανθρώπινου κόσμου», καταθέτουν σώμα και ψύχη ώστε να προσφέρουν κάποιες στιγμές λύτρωσης στους ταλαιπωρημένους πρόσφυγες.Άλλωστε θα αποτελούσε παράλειψη η αποσιώπηση της παραπάνω πτυχής των πολιτών της ευρώπης οι οποίοι σε πείσμα των καιρών παραδίδουν διαχρονικά μαθάματα φιλευσπλαχνίας αντιμαχόμενη συνάμα τη ροπή προς τον »μεσσαίωνα» που αμαυρώνει το ευρωπαικό όραμα.

Η ενωμένη Ευρώπη η οποία πρέσβευε τα ύψιστα ιδεώδη του ανθρωπισμού κινδυνεύει να απεμπολήσει τα έσχατα απομεινάρια της αλληλεγύης υψώνοντας φράγματα στα όνειρα για μια ένωση αλτρουισμού.Δείχνει ανύμπορη να αντιμετωπίσει τελεσφόρα τα καίρια ζητήματα που προδήλως απειλούν την ομοιογένεια και ευρύτερα την ίδια την ύπαρξη της.Βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι και καλείται να αποφασίσει εαν θα επιλέξει την οδό της αλληλεγύης απαγκιστρωμένη απο τον σκοταδισμό και την οπισθοδρόμηση ή εαν θα βυθιστεί στο τέλμα ισοπεδώνοντας το ευρωπαικό οικοδόμημα.