Επικοινωνώ μαζί σας, προκειμένου να επισημάνω ένα λάθος, που οδηγεί σε μιά αδικία.
Γνωρίζω ότι, μπορεί να διαφωνούμε στο σκεπτικό με το οποίο προσεγγίζουμε το όλο θέμα του δημοψηφίσματος και να εξάγουμε πιθανώς διαφορετικά συμπεράσματα ως προς τη χρησιμότητά του και την αποτελεσματικότητά του – εντός των τειχών αλλά και στην ΕΕ.
Θέλω όμως να διαβεβαιώσω ότι, πίσω από την πρόταση Παπανδρέου για δημοψήφισμα, δεν υπήρξε οποιαδήποτε δεύτερη σκέψη ή σκοπιμότητα.
Τα πράγματα ήταν και είναι απλά.
Οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, στο σύνολό τους σχεδόν, αρνούνται πεισματικά ακόμη και σήμερα, πέντε χρόνια από την εκδήλωση της κρίσης, να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να πουν τα πράγματα με το όνομά τους.
Ο λόγος; Πολύ απλός. Δεν θέλουν να αναλάβουν πολιτικό κόστος. Και πολύ περισσότερο, μετά την «εκπαιδευτικού τύπου» αντιμνημονιακή διαδικασία που ακολούθησαν όλοι ανεξαιρέτως και με τα γνωστά αποτελέσματα όπως αυτά έχουν αποτυπωθεί στο κοινωνικό σώμα.
Αν δεν ξεπεραστεί αυτή η δραματική κατάσταση, δεν πρόκειται να υπάρξει αποτέλεσμα και όλα όσα και εσύ γράφεις κατά καιρούς, περί της ανάγκης να διαμορφωθούν οι απαραίτητοι όροι και οι προϋποθέσεις για ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα, που θα απαντήσουν ουσιαστικά στα μείζονα προβλήματα της χώρας, όπως και σε αυτό του χρέους και μιας πραγματικά βιώσιμης πορείας της οικονομίας, θα πηγαίνουν στο βρόντο.
Και αφαιρώ τα υπόλοιπα, της κακοδαιμονίας του πελατειακού κράτους και του πολιτικού συστήματος, στα οποία επίσης ίσως έχουμε διαφορετικές προσεγγίσεις.
Αυτόν τον παράγοντα ήθελε να ξεπεράσει ο Παπανδρέου με το δημοψήφισμα.
Που είναι η αδικία;
Ο Παπανδρέου, ΟΥΔΕΠΟΤΕ επιχείρησε να μεταβιβάσει την ευθύνη στους πολίτες.
Αντιθέτως, ανέλαβε το βάρος της διαπραγμάτευσης και για τη δεύτερη συμφωνία, με τα γνωστά αποτελέσματα, και επ’ αυτής θα ζητούσε τη θέση των πολιτών.
Πρακτικά, πρώτα ανέλαβε το κόστος της διαπραγμάτευσης και των αποτελεσμάτων της – και τη συμφωνία στην οποία είχε καταλήξει και θα υπερασπιζόταν και ύστερα θα έρχονταν τα άλλα.
Δηλαδή, ο Παπανδρέου είχε ήδη αναλάβει τις ευθύνες του και το όποιο πολιτικό κόστος, σε αντίθεση με αυτό που επιχειρείται σήμερα.
Και κάτι τελευταίο – επί της ουσίας.
Βλέπεις άλλον τρόπο, ακόμη και σήμερα για να γίνουν πράξη τα αυτονόητα;
Και όταν μιλώ για τα αυτονόητα, δεν αναφέρομαι βεβαίως στις πολιτικές και τις επιλογές του Τσίπρα.
Αυτές απέχουν πολύ από τα αυτονόητα και το δέον γενέσθαι.
Το δίλημμα που και εσύ θέτεις στο άρθρο σου, ακόμη και αν απαντηθεί κατά το πρώτο σκέλος του, δηλαδή την απόφαση του Τσίπρα να υπογράψει μια συμφωνία, δεν μπορεί να δώσει λύση στο μείζον πρόβλημα της χώρας – να είσαι βέβαιος επ’ αυτού.
Η χώρα χρειάζεται ηγεσία που να μπορεί να σπάσει αυγά.
Και επίσης, το κόσμο μαζί στις μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται.
Άλλη λύση δεν υπάρχει – μόνο μερεμέτια και πορεία με τον καθετήρα από δίπλα.
