Και στην ελπίδα και στην μιζέρια ηρεμείς, ησυχάζεις, βολέυεσαι. Είναι δύσκολο όχι απλά να αντιδράσεις αλλά ίσως απλά και να δράσεις. Το ζήτημα είναι ηθικό, όταν εκμεταλλεύεσαι την ελπίδα ένος λαού παίζεις με το μέλλον του, ενώ όταν η επιχειρηματολογία σου στηρίζεται στην μιζέρια παίζεις με τον πόνο του.
Το πρόβλημα του συνόλου του πολιτικού συστήματος της Ελλάδος είναι η απουσία Οράματος, ενός Οράματος ικανού να πείσει, να ξαναχτίσει την ελπίδα εκφρασμένο απο έναν ηγέτη με σαφή ιδεολογία, ο οποίος να καταφέρει να επαναφέρει την πίστη των Πολιτών στο πολιτικό προσωπικό της χώρας. Φαντάζει δύσκολο, αν όχι ανυπέρβλητο εμπόδιο η προϊστορία των πολιτικών της χώρας μας.
Δεν πρέπει όμως ποτέ ως Πολίτες αυτής να ξεχνάμε οτι ζούμε σε μια δημοκρατία όπου αυτούς τους πολιτικούς πιστέψαμε, αυτούς στηρίξαμε, αυτούς ψηφίσαμε και για αυτούς ακόμη πανηγυρίσαμε. Και μετά απο 30-35 χρόνια, μόνο όταν άδειασε η τσέπη μας και το μέλλον των παιδιών μας έγινε αβέβαιο θυμηθήκαμε το χρέος μας ως πολίτες. Αλλά πάλι το μένος μας το εκφράσαμε ενάντια στους θεσμούς και όχι στους ανθρώπους που πήραν τις αποφάσεις. Απόλυτα λογικό, γιατί σε αυτή την περίπτωση θα ήταν σα να παραδεχόμαστε τις λάθος επιλογές μας.
Στραφήκαμε εναντίον της Δημοκρατίας, ευτελίσαμε θεσμικά όργανα και διαδικασίες αλλά το ζήτημα πάντα θα παραμένει η Νοοτροπία και κατα πόσο τα τελευταία χρόνια της εκδήλωσης της κρίσης αλλάξαμε τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τις σχέσεις Πολίτη – Πολιτείας και Πολιτικού. Η Πολιτική δεν είναι μόνο οικονομία, όπως η Χώρα δεν είναι επιχείρηση. Όσους συμβούλος και να έχει ένας πολιτικός, αν δεν έχει όραμα είναι ένα κοστούμι αδειανό. Και ένα κοστούμι αδειανό δίχως όραμα, δίχως ιδεολογία, δίχως αρχές και αξιές αλλά με υψηλές φιλοδοξίες είναι επικίνδυνο για την χώρα. Εκεί έγκειται η μεγαλύτερη ευθύνη μας ως πολίτες, η μεγαλύτερή μας υποχρέωση.
Στην προστασία της Δημοκρατίας απο τα αδειανά κοστούμια, στην προάσπιση του κοινού καλού ενάντια σε αυτούς που αποσκοπούν σε ίδιον όφελος. Εάν όμως οδηγείσαι απο την Μιζέρια δεν μπορείς, δεν έχεις κουράγιο αλλά κυριώς πιστεύεις οτι δεν έχεις λόγο για να αλλάξεις κάτι και έτσι συμβάλεις στην συντήρηση της υπάρχουσας κατάστασης. Το μεγαλύτερο στοίχημα της «σύγχρονης μεταπολίτευσης» είναι η εδραίωση μια Νοοτροπίας Πολίτη, ικανής να απομονώσει και εν τέλει να αποβάλλει απο το προσκήνιο αυτά τα επικίνδυνα αδειανά κοστούμια τα οποία εκμεταλλευόμενα είτε την Ελπίδα είτε την Μιζέρια παίζουν με το μέλλον των Ελλήνων.
Χρέος μας είναι να πάψουμε να συμπεριφερόμαστε ως Κάτοικοι αυτής της χώρας και να συνειδητοποιήσουμε την ουσία και την σημασία του όρου Πολίτης. Γιατι και από τα Μνημόνια να βγούμε η κρίση δεν θα τελειώσει αν δεν υπάρχει Έλπίδα, Όραμα, Πίστη και Αποφασιστικότητα, όχι απο τους Πολιτικούς αλλά απο τους Πολίτες.
