Κάθε φορά που εμφανίζεται στη δημόσια σφαίρα κάποιο περιστατικό περιορισμού της ελευθερίας του λόγου ή ποινικοποίησης (εντός ή εκτός εισαγωγικών) των απόψεων κάποιου παριστάνουμε τους έκπληκτους! Έτσι συνέβη και στην περίπτωση του «Γέροντα Παστίτσιου», της σατιρικής σελίδας στο facebook της οποίας ο διαχειριστής συνελήφθη για «βλασφημία» και «καθύβριση θρησκευμάτων».

Βέβαια αν κάποιος παρακολουθεί έστω περιστασιακά την επικαιρότητα μόνο έκπληκτος δεν πρέπει να δηλώνει. Ξεχάσαμε κιόλας τον ντόρο που έγινε με τον αποκλεισμό της κ. Βούλας Παπαχρήστου από τους Ολυμπιακούς Αγώνες για ένα ανόητο tweet; Σάμπως έχει περάσει πολύς καιρός από την διαγραφή του δημοσιογράφου κ. Πάσχου Μανδραβέλη από τα μητρώα της ΕΣΗΕΑ, επειδή «τόλμησε» να ισχυρισθεί ότι δεν έλειψε σε κανέναν η ΕΡΤ κατά τη διάρκεια της απεργίας των δημοσιογράφων; Ή μήπως δεν είναι πρόσφατη η συλλογή υπογραφών και ο συνακόλουθος ντόρος για να σταματήσει να προβάλλεται το τουρκικό σίριαλ για τον Σουλεϊμάν;

Η αλήθεια είναι ότι σε αυτήν την χώρα ο δημόσιος διάλογος ξεχειλίζει από υποκρισία ενώ η μνήμη μας είναι αρκούντως επιλεκτική. Στην ουσία υπάρχει μια πολύ μικρή μερίδα φιλελεύθερων ανθρώπων που υποστηρίζει την απόλυτη ελευθερία της έκφρασης χωρίς αστερίσκους και προαπαιτούμενα και μια μεγάλη πλειοψηφία που χρησιμοποιεί τον όρο κατά το δοκούν ανάλογα με το θέμα που είναι υπό συζήτηση. Έτσι, άνθρωποι που διαρρήγνυαν τα ιμάτια τους για να αποκλειστεί η αθλήτρια του τριπλούν από τους Ο.Α. επειδή αναδημοσίευσε ένα ηλίθιο ανέκδοτο –που με αρκετά λογικά άλματα μπορεί να χαρακτηριστεί ρατσιστικό–, τώρα ομιλούν για την ελευθερία της έκφρασης του «Παστίτσιου». Και αντίστροφα: όσοι ζητούσαν να μην τιμωρηθεί η κ. Παπαχρήστου γιατί κάτι τέτοιο θα συνιστούσε λογοκρισία, τώρα θέλουν να μπει φυλακή ο «υβριστής του γέροντα».

Πλην όμως η ελευθερία του λόγου δεν είναι κάτι σχετικό, για να την προσαρμόζουμε σε μια προκρούστεια κλίνη ανάλογα με τις ιδεολογικές μας πεποιθήσεις. Αν κάτι που είπε ή έγραψε κάποιος δεν μας αρέσει αρκεί η αποδοκιμασία του. Αντιθέτως, η οποιασδήποτε μορφής λογοκρισία ή ποινικοποίηση (άτυπη ή μη) δημιουργεί κακό προηγούμενο. Πάντα υπάρχουν κάποιοι που ενοχλούνται από το λόγο κάποιων άλλων. Όπως για μερικούς ήταν προσβλητικό το χιούμορ της κ. Παπαχρήστου, για κάποιους άλλους είναι ανεπίτρεπτο το να κοροϊδεύεις έναν νεκρό μοναχό κοκ.

Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο υπερασπιζόμουνα από αυτές εδώ τις στήλες την ελευθερία της κ. Παπαχρήστου να εκφράζει την άποψη της ακόμα και αν διαφωνούσα κάθετα μαζί της. Γι’ αυτό υποστήριζα ότι δεν πρέπει να διακοπεί η προβολή του «Σουλεϊμάν» ακόμα και αν δεν είμαι «φαν». Είναι απλό: όταν ξεσηκώνονται οι «ευαίσθητοι συνδικαλιστές» για το κείμενο του κ. Μανδραβέλη, είναι αναμενόμενο να ξεσηκωθούν οι «ευαίσθητοι αριστεροί» για το χαζό tweet της αθλήτριας ή οι «ευαίσθητοι ελληνορθόδοξοι πατριώτες» για τον Παστίτσιο και τον Σουλεϊμάν.

Είναι φαύλος κύκλος. Χειρότερα: αυτή η «σχετικοποίηση» των κανόνων του τι είναι αποδεκτό και τι όχι ανάλογα με την περίπτωση μας κάνει να μην αντιλαμβανόμαστε καν ότι δημιουργούμε προηγούμενο που δικαιολογεί πράξεις λογοκρισίας.