Η υπόθεση τα είχε όλα: αίμα, απιστία, «σατανικούς» εραστές, «διαβολικά» σχέδια. Δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν, λοιπόν, το γεγονός ότι τα μέσα ενημέρωσης ασχολήθηκαν τόσο πολύ με τη δολοφονία του ιερέα από τη γυναίκα του και τον εραστή της. Αυτό που ενδεχομένως θα έπρεπε να μας εκπλήσσει (αν δεν το είχαμε προ πολλού συνηθίσει) είναι η διαχείριση του θέματος από πλευράς μίντια.
Η εικόνα μιλάει από μόνη της. Στο τηλεπαράθυρο, δίπλα στον παρουσιαστή της ενημερωτικής εκπομπής αθηναϊκού καναλιού βρίσκεται ρεπόρτερ ενημερωτικής ιστοσελίδας της Ηλείας. «Πολύ περίεργη υπόθεση» σχολιάζει ανοίγοντας την κουβέντα ο άνκορμαν. Ο έτερος δημοσιογράφος μειδιά. Προς στιγμήν φαίνεται να ξεχνάει τον λόγο για τον οποίο βρίσκεται στο στούντιο. Μάλλον στο μυαλό του κυριαρχούν τα 3 λεπτά (πανελλαδικής) δημοσιότητας που του έλαχαν. Τέτοιες ειδήσεις είναι η χαρά των περιφερειακών ΜΜΕ και των δημοσιογράφων τους, που βλέπουν την ευκαιρία να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα: να «μιλήσουν» σε ένα ευρύτερο κοινό. Όμως πάνω στον ενθουσιασμό τους ξεχνούν τις βασικές αρχές που διέπουν το δημοσιογραφικό επάγγελμα.
Έτσι, πληροφορίες βαφτίζονται ειδήσεις, ανακρίβειες εκστομίζονται με απόλυτη βεβαιότητα και οι επιθετικοί προσδιορισμοί κυριαρχούν πάνω στην είδηση. Αναρωτιέμαι όταν μια είδηση μιλάει τόσο πολύ από μόνη της και είναι τόσο σοκαριστική, υπάρχει κανένας λόγος να μιλάς για «σατανικές γυναίκες» και να βάζεις τίτλους του τύπου «είχε το διάβολο μέσα στο σπίτι του» σαν να γράφεις αστυνομικό μυθιστόρημα; Υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος να παριστάνεις τον εγκληματολόγο χρησιμοποιώντας τις γνώσεις σου από σίριαλ τύπου CSI και στο τέλος να αποδεικνύεσαι παντελώς αναξιόπιστος; (σ.σ. μαθαίνουμε ότι ο δράστης πυροβόλησε οκτώ φορές, κάτι που «έδειχνε μίσος και πάθος» αλλά τελικά η σφαίρα ήταν μια).
Κερδίζεις τίποτα με το να μπλέξεις σε όλο αυτό τους συγγενείς του θύματος που βρίσκονται σε τόσο άσχημη κατάσταση απλά για να μάθεις πώς αισθάνονται; (πώς να αισθάνονται άραγε;). Αξίζει τον κόπο για μερικά παραπάνω κλικ να δημοσιεύσεις φωτογραφία του ιερέα που κείτεται νεκρός; Το πιο δυσάρεστο είναι ότι όλο αυτό δεν είναι κάτι καινοφανές.
Η ελληνική δημοσιογραφία μας έχει συνηθίσει σε παρόμοιες προσεγγίσεις σε τόσο ευαίσθητα θέματα. Η αξιοπιστία της έχει εν πολλοίς χαθεί εδώ και καιρό. Θυσιάζεται καθημερινά στο βωμό της αναγνωσιμότητας, της τηλεθέασης και των κλικ. Και κάπως έτσι η είδηση μιας δολοφονίας μετατρέπεται στη «δολοφονία» μιας είδησης. Φαίνεται ότι η δημοσιογραφία τύπου “Bild” μας αντιπροσωπεύει πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε, ό, τι κι αν λέμε, όσο και αν σκούζουμε…
