Η υπόθεση με την κακοποίηση της νεαρής κοπέλας στην Πάρο βγάζει στην επιφάνεια ουκ ολίγες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας. Ενδεχομένως να αποτελεί και ένα πολύ καλό μάθημα, ένα ‘case study’ για τον τρόπο με τον οποίο διαχειριζόμαστε σοβαρά ζητήματα σε αυτήν τη χώρα, αν και έχουμε πολλές φορές αποδείξει ότι αρνούμαστε να διδαχθούμε από τα παθήματά μας. Καταρχάς η αστυνομία λειτουργώντας με επαγγελματισμό έκανε πολύ σωστά τη δουλειά της, συλλαμβάνοντας τον (κατ’ ομολογία) δράστη του περιστατικού. Αν και το αναμενόμενο δεν είναι πρωτοφανές, είναι πάντως άξιο αναφοράς σε μια χώρα που σε μεγάλο βαθμό το ευρύτερο δημόσιο υπολειτουργεί.
Πλην όμως από εδώ και πέρα αρχίζουν τα… δυσάρεστα. Μέλη της Χρυσής Αυγής επιχείρησαν να προπηλακίσουν τον κατηγορούμενο, εισερχόμενοι στο πλοίο και σπάζοντας το τζάμι του οχήματος της αστυνομίας που τον μετέφερε. Φυσικά το περιστατικό είχε σαφές ιδεολογικοπολιτικό πρόσημο, αντίστοιχου βεληνεκούς με τα χάπενινγκ του ΠΑΜΕ (στα ίδιο λιμάνι) αλλά στο άλλο άκρο του πολιτικού χάρτη, ωστόσο δεν έχω αμφιβολία ότι ένα κομμάτι της κοινωνίας μας θα επικροτούσε ψελλίζοντας ότι «και λίγα του έκαναν». Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι αν οι ρόλοι του θύτη και του θύματος ήταν αντεστραμμένοι οι οπαδοί της Χ.Α. θα αποθέωναν τον δράστη! Φαίνεται ότι δυσκολευόμαστε να αντιμετωπίσουμε έλλογα τα σοβαρά περιστατικά και κατακλυζόμαστε από συναισθηματισμό, προκαταλήψεις και σύγχυση μεταξύ των ρολών της Πολιτείας και ημών των υπολοίπων. Ναι, εφόσον αποδειχτεί ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι ένοχος να τιμωρηθεί όσο αυστηρότερα γίνεται!
Όμως δεν είναι επιτρεπτό σε ένα δημοκρατικό κράτος να υποκαθιστούμε τη Δικαιοσύνη: ο φυσικός δικαστής αρκεί. Και αν δε μπορούμε να αναμένουμε κάτι διαφορετικό από περιθωριακές ομάδες, δε γίνεται να είμαστε επιεικείς με τον κανιβαλισμό των ΜΜΕ. Αν και υπάρχουν πολλά «αλλά» στο αν έπρεπε να αποτυπωθεί σε ρεπορτάζ με κάθε λεπτομέρεια η κατάθεση του δράστη, δε θα σταθώ τόσο σε αυτό. Όμως, ο γεμάτος στερεότυπα, «οργή», υπερβολές και γενικεύσεις δημοσιογραφικός λόγος είναι επικίνδυνος: δίνει πάτημα στους «μελανοχιτώνες» να κάνουν τα δικά τους, επιτείνει τη σύγχυση των πολιτών σε σχέση με το ποιος είναι ο ρόλος ενός εκάστου και ακόμα εκθέτει ακόμα περισσότερο το άτυχο κοριτσάκι και τους οικείους της. Συμπτωματικά, την ίδια ώρα που συνέβαιναν όλα αυτά σε διάφορες γωνίες της Ελλάδας τοπικοί άρχοντες αρνούνται να εφαρμόσουν τις αποφάσεις της Πολιτείας για την (προσωρινή) μεταφορά λαθρομεταναστών σε ανενεργά στρατόπεδα και σχολές της αστυνομίας, απειλώντας μας ότι θα γίνει της… Κερατέας.
Η δε αντιπολίτευση –τη μοναδική φορά που η Πολιτεία έδειξε να κάνει κάτι για το ακανθώδες ζήτημα της λαθρομετανάστευσης– βρήκε ευκαιρία να δείξει το «αντι-ρατσιστικό» της πρόσωπο, αρκούμενη σε αφορισμούς αντί να αντιπροτείνει κάτι άλλο ρεαλιστικό, αποτελεσματικό και που να καλύπτει και τις δικές τις ενστάσεις και την ανάγκη των πολιτών για περισσότερη ασφάλεια. Κοινωνία, πολιτικά κόμματα, ΜΜΕ σε σύγχυση ρόλων. Ο επαρχιώτικος πρωτογονισμός μας δυστυχώς στέκει ακόμα εδώ. Και γι’ αυτό δε φταίει κανένας «κακός Πακιστανός», κανένας Σόιμπλε και κανένα ΔΝΤ. Φταίει το ότι δεν εμπιστευόμαστε τους (έστω λειψούς) θεσμούς μας και που αντί να προσπαθούμε να τους εμπλουτίσουμε ψάχνουμε αφορμές να τους σαμποτάρουμε…
