Καταγράφω (ενδεικτικά) μερικά θέματα που απασχόλησαν την επικαιρότητα τις τελευταίες εβδομάδες: οι δηλώσεις της γενικής διευθύντριας του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ περί Ελλάδας, το τηλεοπτικό σποτ της ΝΔ («Γιατί Κύριε;»), οι ατάκες του κ. Αλέξη Τσίπρα στην ευρωπαϊκή περιοδεία του και ο προπηλακισμός της κ. Λιάνας Κανέλλη από τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής κ. Ηλ. Κασιδιάρη.
Κανείς δεν αντιλέγει ότι το σποτ της ΝΔ ήταν αιρετικό και για πολλούς κακόγουστο (αν και πάντως μια από τις βασικές αρχές του μάρκετινγκ επιτυγχάνεται, καθώς το σποτ αυτό συζητείται). Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος έκανε το αυτονόητο, καταδίκασε τις γροθιές και τα μπουγελώματα του κ. Κασιδιάρη, ενώ οι δηλώσεις Λαγκάρντ και οι ατάκες Τσίπρα προκάλεσαν ποικίλα σχόλια και αντιδράσεις.
Μα, στα αλήθεια λίγες μέρες πριν από τις κρισιμότερες εκλογές των τελευταίων δεκαετιών αυτά είναι τα μείζονα ζητήματα που πρέπει να απασχολούν την κοινή γνώμη; Αν καταδεικνύουν κάτι τα προαναφερθέντα περιστατικά, αυτό είναι ο τρόπος με τον οποίο γίνεται ο δημόσιος διάλογος στη χώρα μας: με όρους «επικοινωνίας» και με διαγωνισμό κραυγών και ατάκας με φόντο τα τηλεοπτικά πλατό. Και κυρίως με μια πλήρη αδυναμία των περισσότερων ΜΜΕ, των πολιτικών μας ταγών και κατ’ επέκταση της ίδιας της κοινωνίας να ξεχωρίσει το ουσιώδες από το επουσιώδες. Μετά από δύο «γεμάτες» προεκλογικές περιόδους δεν έχουμε συζητήσει καθόλου το μείζον θέμα, δηλαδή τον προσανατολισμό της χώρας μας: που θα πάμε, πώς θα πάμε, με ποιους όρους και με ποιες θυσίες.
Το κράτος έχει κηρύξει άτυπα στάση πληρωμών προς τρίτους (π.χ. φαρμακευτική δαπάνη, προμηθευτές) ενώ τα ταμειακά διαθέσιμα είναι πενιχρά κι όλα αυτά (δηλαδή η πραγματικότητα) δεν δείχνουν να μας απασχολούν καθόλου. Αντιθέτως αυτό που κυριάρχησε τους τελευταίους μήνες ήταν το εμπόριο φόβου / ελπίδας σε μια εντελώς σχηματοποιημένη και υποτυπώδη μορφή δημοσίου διαλόγου. Έστω και την ύστατη ώρα, τα λεγόμενα «φιλοευρωπαϊκά κόμματα ευθύνης» οφείλουν να μιλήσουν με ψυχραιμία, νηφαλιότητα αλλά ταυτόχρονα με ρεαλισμό και σαφήνεια για το μέλλον της χώρας και το τι συνεπάγεται η εφαρμογή του «προγράμματος» του ΣΥΡΙΖΑ.
Την ώρα που καλούμαστε να κάνουμε μια τόσο κρίσιμη επιλογή για το μέλλον της χώρας μας θα ήταν τουλάχιστον χρήσιμο να ακούσουμε μια επιχειρηματολογία που να προσπαθεί να εμφυσήσει στον κόσμο τον κατά Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ ορισμό της πολιτικής. Ότι δηλαδή «η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού, είναι η επιλογή ανάμεσα στο καταστροφικό και το δυσάρεστο».
* Ο Δημήτρης Τζίνης είναι κάτοχος Μεταπτυχιακού (MSc) στο Μάνατζμεντ από το Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης.
