Με την φράση «θα βγούν στους δρόμους τάνκς» είπον και ελάλησον, αμαρτία ουκ έχει η ψυχή του Πάν καλού συντρόφου μου και Θεού δώρου της Πατρίδας μου. Και ο έχων ώτα ακούειν τα μη ακουέτα. Ο δε εννοών εννοήτο πως τα Παγκάλεια τάνκς ήσαν προμηνύματα για τα «δημοκρατικά ελείματα στην Αστυνομία», που μίλησε πριν τα ΜΑΤάνκς ο Χρήστος Παπουτσής. Αφού γνώριζε, όπως όλοι μας, ότι υπάρχουν στη Αστυνομία ανεγκέφαλοι που βλέπουν την αποκατάσταση της τάξης ως προσωπικό γινάτι. Και ήλθε η 29η Ιουνίου του 2011, όπου τα Παγκάλεια οράματα γίνονται θαύματα από τις πλατειομαχίες και τις οδομαχίες στη καρδιά της Ελλάδος.

Την Αθήνα. Και από την υπέρμετρη κατάχρηση χημικών στις ειρηνικές επελάσεις του όχλου κατά την άλωση της Βουλής. Οι εικόνες αυτής της Τετάρτης, που μας θύμισαν την αποπνικτική ατμόσφαιρα του Καμπούλ και της Βαγδάτης, αποτελούν κορύφωση βίας, ώστε να επιβληθεί στους Έλληνες αυτό που οι έταιροι της ΕΕ πράττουν ήδη: ταπείνωση ενός ολοκλήρου λαού και παράδωσή του εις την χλεύη, την απαξίωση, την δυσφήμηση και την ενοχοποίηση. Κάνει λάθος η πολιτική τάξη των 154 1 Βουλευτών (συντρόφων μου), που ως ΠΑΣΟΚ εξελέγει δημοκρατικά για να κυβερνήσει τη χώρα δημοκρατικά και όχι ως ΜΠΑΤΣΟΚ, να μας ενοχοποιεί τους πάντες για την έκτρωσή τους στην Οικονομία της Πατρίδος μας και να διαιρεί ψυχικά τον λαό της σε αλληλοσυγκρουόμενες συντεχνίες, όπως τον Δεκέμβριο του 1944 για τα συμφέροντα των τότε κατοχικών Δυνάμεων Αγγλία και Γερμανία.

Οι δηλώσεις του συντρόφου μου Πάγκαλου για τα τάνκς δεν ήταν δηλώσεις εκτός πολιτικών επιλογών της Κυβέρνησης, αλλά τμήμα ενός προκλητικού σχεδίου που οδηγεί την μητέρα της Δημοκρατίας στον γκρεμό με τσακισμένους τους δημοκράτες ανθρώπους της. Ο στόχος των ΜΑΤάνκς ήταν να διαλυθούν πάσης θυσίας οι «Αγανακτισμένοι» στο Σύνταγμα και να τρομοκρατηθούν, ώστε να μην ξανακατέβουν να διαμαρτυρηθούν για όσα δεινά μας περιμένουν από την Τρόικα. Σήμερα διακιβεύεται το εάν η Ελλάδα ως χώρα ή πατρίδα θα παραμείνει κυρίαρχο κράτος, ελεύθερο να διαθέτει εαυτόν ως βούλεται.

Δυστυχώς έχουμε να κάνουμε με δικτατορία των 155 Βουλευτών, που φέρει κοινοβουλευτικό μανδύα και κάνει επίδειξει δύναμης και προς το εσωτερικό της χώρας της και προς τα ξένα αφεντικά της. Δεν αντιλαμβάνεται όμως, πως έτσι ο Γιωργάκης (το ακης ως διάκριση με τον παπού του Γιώργο) σπρόχνει την Ελλάδα μας σε αγγλο-προτεκτοράτο των αμερικανικών οίκων αξιολόγησης, το οποίον έναντι χρέους εκχωρεί όχι μόνον γή και ύδωρ, αλλά και κυριαρχία και βουλή και βούληση. Όταν μάλιστα μπαίναμε σε επιτήρηση επί Καραμανλή, από τότε η κυβέρνηση παρεχώρησε την κυριαρχία της Χώρας της.

Όταν ο Γιωργάκης υπέγραφε το Μνημόνιο, τότε η κυβερνησή του ΠΑΣΟΚ (μου) έδινε στους δανιστές μας, που είναι οι τραπεζικοί πελάτες της υπό πτώχευσιν οικονομικής υπηρεσίας των εκ της Βαυαρίας «Lehman Brothers», το μεγαλύτερο κομμάτι της κυριαρχίας μας. Τη Βουλή. Και τώρα, με τις 155 (και όχι τις 3/5 χ 300 = 180) βουλετικές υπογραφές στο Μεσοπρόθεσμο, η επεκυριαρχία των ξένων αυξάνεται και φθάνει μέχρι τη βούληση των «Αγανακτισμένων Ελλήνων» στη πλατεία Συντάγματος. Έτσι η περιορισμένη εθνική κυριαρχία έχει οδηγηθεί στην περιορισμένη εσωτερική Δημοκρατία. Με αποτέλεσμα, αντί να πάμε μπροστά, έχουμε γυρίσει πίσω στα Δεκεμβριανά της πλατείας Συντάγματος του 1944 με πρωθυπουργό πάλι τον Γεώργιο Παπανδρέου, όμως τον παπού και γιό του παπα-Ανδρέα Σταυροπούλου. Ο οποίος ως σφοδρός Αγγλόφρονων, σύμφωνα βεβαίως με τη διακήρυξη που υπέβαλλε τον Ιούνιο του 1943 στο Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής και μεταξύ άλλων αναφέρει «Η ταυτότης συμφερόντων Ελλάδος και Αγγλίας για πρώτη φορά στην Ιστορία είναι απόλυτος», αποφάσισε να συνταχθεί με την δραπετεύσασα στην Αίγυπτο βασιλική κυβέρνηση.

Έτσι στις 14 Απριλίου του 1944 με αγγλικό αεροπλάνο της ΡΑΦ φθάνει επειγόντως στο Κάϊρο και σε 13 ημέρες αντικαθιστά τον πρωθυπουργό της κυβέρνησης Σοφοκλή Βενιζέλο (δευτερότοκος γιός του Ελευθερίου Βενιζέλου). Και μετά από την απελευθέρωση της Ελλάδος από τους Γερμανούς, υπέγραψε υπό την επίβλεψη της αγγλικής Τρόϊκας Χένρι Μέτλαντ Ουίλσον, Χάρολντ Μακ Μίλαν και Ρόναλντ Σκόμπι ως Πρωθυπουργός, εγκάθετος από τους Άγγλους και όχι ως εκλεγόμενος από τον ελληνικό λαό, την Συμφωνία της Καζέρτας στις 26 Σεπτεμβρίου 1944. Η οποία έκανε τον Άρη Βελουχιώτη να συμβουλεύσει, σε σύσκεψη του ΕΛΑΣ τον Νοέμβριο 1944, τους καπετάνιους πως «Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά.

Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει». Το δε Διεθνές Δίκαιο να την κρίνει ως εγκληματική, και ως αισχρή οι σύγχρονοι ιστορικοί ερευνητές. Αφού κατά τους όρους της συμφωνίας αυτής «ουδεμία ενέργεια θα αναληφθεί εκτός υπό τας αμέσους διαταγάς του Στρατηγού Σκόμπι». Μία από τις διαταγές του ήταν και το τελεσίγραφό του στην 1η Δεκεμβρίου 1944 γιά γενικό αφοπλισμό μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου, από τον οποίον θα εξαιρούνταν οι Χίτες της Στρατιωτικής Οργάνωσης (Χ) Γρίβα, η Τρίτη Ορεινή Ταξιαρχία και ο Ιερός Λόχος, που πολέμησε στη Βόρειο Αφρική και Ιταλία. Ως αντίδραση προς την διάκριση αυτή, τον μονομερή αφοπλισμό των αριστερών ομάδων, οι υποργοί του ΕΑΜ παραιτήθηκαν στις 2 Δεκεμβρίου 1944, και την επόμενη μέρα -3 Δεκεμβρίου- το ΕΑΜ έκανε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στη πλατεία Συντάγματος.

Η διαδήλωση είχε μεγάλη συμμετοχή, όπως και η επίκαιρη διαδήλωση των «Αγανακτισμένων» στη σημερινή (2011) πλατεία Συντάγματος. Πνίγηκε όμως στο αίμα από τους πυροβολισμούς των δυνάμεων της κυβέρνησης του (τότε) Παπανδρέου και των 40.000 Άγγλων στρατιωτών, που τον Οκτώβριο 1944 εισέβαλαν νόμιμα στην ελεύθερη πια από τους Γερμανούς Ελλάδα, βάσει των όρων της Συμφωνίας Καζέρτας, από το Σαλέρνο της Ιταλίας συνοδεύοντας το αγγλικό πολεμικό πλοίο «Πρίγκιψ Δαυίδ» που έφερνε τον εγκάθετο Πρωθυπουργό της Ελλάδος κ. Γεώργιο Παπανδρέου. Με αυτή την έγκριση του (τότε) Γιώργου Παπανδρέου στις φονικές επιθέσεις κατά της ειρηνικής διαδήλωσης πέσανε στη πλατεία Συντάγματος 28 άνθρωποι νέκροι και 148 τραυματίες. Στη δε ειρηνική διαδήλωση των «Αγανακτησμένων» στη πλατεία Συντάγματος πέσανε, με διαταγή στα ΜΑΤάνκς, από την κυβέρνηση Μνημόνιον του σημερινού πρωθυπουργού Γιώργο (έγγονα) Παπανδρέου, 2.846 βόμβες χημικών που μετατρέψανε το Σύνταγμα σε θάλαμο αερίων. Χημικά, καπνοί και δακρυγόνα είχαν τυλίξει τη πλατεία με το σάβανο της ανελέητης βαρβαρότητας, όπως και το 1944 στα Δεκεμβριανά του τότε Γιώργου Παπανδρέου.

Σε αυτή την πρωτοφανή (μετά από 67 χρόνια) Παπανδρεακή αγριότητα μαζικής κρατικής τρομοκρατίας με απερίγραπτη καταστολή και αισχρών εκβιασμών, ξυλοδαρμοί και άνοιγμα κεφαλιών από τα ρόπαλα των αστυνομικών του πρώην συνδικαλιστή και νύν υπουργού Προστασίας του Πολίτου κ. Παπουτσή (ο οποίος κράταγε τότε στις διαδηλώσεις ως συνδικαλιστής την ματωμένη σημαία του Πολυτεχνίου), έπεσε νεκρή η Δημοκρατία με χιλιάδες τραυματισμένα παιδιά της. Γεμήσανε τα Νοσοκομεία της Αθήνας με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και συμπτώματα ασφυξίας από τα ασφυξιογόνα των χειροβομβίδων νέφους και δακρυγόνων , και σημεία κουφαμάρας από τις βόμβες κρότου-λάμψης. Έτσι ο σημερινός ηγεμών μας εμπνέει φόβο, όχι για να κερδίσει την αγάπη του λαού, αλλά να αποφύγει το μίσος αυτού στην σκληρή κατοχή της Τρόϊκας δια του δυναστικού Μεσοπροθέσμου της.

Το οποίον εψηφίσθηκε για λόγους που υπερβαίνουν την ελληνική υπόθεση «χρεοκοπία» και αφορά την συνέχιση του τοκογλυφικού επιτοκείου του πρώην Μνημονίου. Δια του οποίου ο νυν Παπανδρέου μας παρέδωσε με «υπόγειες», κατά τον Dοmenik Strauss Kahn, διαδικασίες στα νύχια του αμερικανικού γυπός «ΔΝΤ», ώστε να είναι δυνατόν στους τοκογλύφους δανειστές να εισπράξουν από τους Έλληνες απόμαχους της ζωής (συνταξιούχους) το έλλειμα των 700 δισεκατομ. Ευρώ, που άφησε η πτώχευση των Lehman Brothers και έφερε το έλλειμα της Αγγλίας στο 400% του ΑΕΠ. Για την επιτυχεία αυτή ο Παπανδρέου έβαλε ως υπουργό Οικονομικών και εντολοδόχο της Τρόϊκας τον Γ. Παπακωνσταντίνο, που πριν ήταν υπάλληλος της Goldman Sachs, η οποία ήταν, από το 1906, συνέταιρος των Lehman Brothers. Και αλλάζοντας το υπουργείο Οκονομικών χέρια, από τα Γεωργικά στα Ευαγγελικά, υπάρχει πιά στο τραπέζι, μαζί με το περίστροφο του Παπανδρέου και του Β(Μπ)ενιζέλου η «επιλεκτική χρεοκοπία» για να μας τρομάζουν, ώστε να μην φέρνουμε αντίρηση στα οδυνηρά μέτρα τους.

Τα οποία θα συνεχιστούν μέχρι και το 2014, ώστε να συγκεντρωθούν 4 χ 110 δις 10% τόκοι οι περικοπές των μισθών του Δημοσίου = το έλλειμα των 700δις, που χρειάζονται για να κατέβει το έλλειμα της Αγγλίας από τα 400% που το έφερε η πτώχευση των Lehman Brothers. Για το πάπλωμα της Αγγλίας γίνεται λιοπόν, ο καυγάς, και όχι να μην εισέλθει σε πτώχευση η Ελλάδα, καθώς παπαγαλίζουν επί 21 μήνες οι πολιτικοί της κληρονομικής εξουσίας των αγγλόφιλων οικογενειών Παπανδρέου, Καραμανλή και Μητσοτάκη και μας έχουν ζαλίσει τον …έρωτα. Αφού η οικονομική ιστορία είναι γεμάτη από κρατικές χρεοκοπίες. Από το 1824 έως το 2009 είχαμε 286 επίσημες χρεοκοπίες από 110 κράτη. Όλες αυτές οι πτωχεύσεις μας έχουν διδάξει πως και να χρεοκοπήσει ένα κράτος δεν χάθηκε ο κόσμος, αφού η περιουσία και ο πλούτος αυτού είναι μεγαλύτερος από το χρέος του.

Επομένως το θέμα είναι να μη χρεοκοπήσει αυτό το κράτος , π.χ. η Ελλάδα, για να μπορέσουν οι δανιστές να επωφεληθούν από τον δημόσιο πλούτο της χώρας. Αυτό κάνανε και οι 155 πουλημένοι βουλευταί του αρχηγού μου Παπανδρέου με την ψήφιση του Μεσοπροθεσμίου. Και ας είναι δεδομένο ότι μιά κρατική κυβέρνηση δεν μπορεί να υποχρεωθεί να εξοφλίσει το χρέος της. Κάτι που έπραξε η Ρωσία το 1998, δηλώνοντας αδυναμία πληρωμής του εξωτερικού χρέους της αρνείθηκε να πληρώσει τα χρεολύσια των δανείων της.

Γιαυτό οι μούντζες των Αγανακτισμένων της πλατείας του Συντάγματος προς την Βουλή και οι προπηλακισμοί βουλευτών δεν απευθύνονται στους θεσμούς του Κοινοβουλίου και Βουλευτάς. Αλλά απευθύνονται σε άτομα που πρόδωσαν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων τους, που συνειδητά τους είπαν ψέματα να πάρουν την ψήφο τους και τώρα ανενδοίαστα ξεπουλάνε την Πατρίδα τους για να κρατήσουν τα προνόμιά τους και την καρέκλα τους.

Οι βομβαρδισμοί του νυν Παπανδρέου στην πλατεία Συντάγματος, που μας έφεραν πίσω στους πυροβολισμούς του παπού Παπανδρέου στην πλατεία Συντάγματος. Και η ψήφηση νομιμοποίησης της επικυριαρχίας της χώρας από ξένους (Μεσοπρόθεσμο) με λιγότερο από τα 3/5 της Βουλής (180), που μας έφερε πίσω στα Στηλιτικά επεισόδια της Αθήνας του 1875, όπου η κυβέρνηση του Δημήτρη Βούλγαρη (τζουμπέ) εψήφησε τον προυπολογισμό του έτους με 85 βουλευτές και όχι με 96 από τους 190 βουλευτές που όριζε το άρθρο 56 του τότε Συντάγματος ως απαρτία. Αυτές λοιπόν, οι παραβιάσεις του Συντάγματος συνηγορούν του Καβάφη την σκέψη. «Την μιά μονότονην, / ημέραν άλλη / μονότονη, απαράλλακτη / ακολουθεί, θα γίνουν / τα ίδια πράγματα, / θα ξαναγίνουν πάλι / οι όμοιες στιγμές, / μας βρίσκουνε / και μας αφήνουν. / Μήνας περνά και φέρνει / άλλον μήνα, / αυτά που έρχονται κανείς / εύκολα τα εικάζει / είναι τα ’χθεσινά, / τα βαρετά εκείνα. / Και καταντά το αύριο πιά / σαν αύριο να μην μοιάζει.». Αφού λοιπόν οι 300 της Βουλής κρατούν την χώρα μας ακόμη στο χθές, τότε είναι φρόνημον να εκτελέσουμε του Μ. Θεοδωράκη την γραπή συμβουλή προς τους Αγανακτισμένους Έλληνες.

«Να φύγει η Κυβέρνηση της ντροπής και όλο το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίστηκε δημόσια αξιώματα, καταστρέφοντας, λεηλατώντας και υποδουλώνοντας την Ελλάδα. Η θέση όλων αυτών δεν είναι στη Βουλή, είναι στη Φυλακή. Ισόβια ναί (με δικαστική απόφαση), δήμευση περιουσιών ναί (με δικαστική απόφαση), μαστίγωμα στο σύνταγμά ναί (με δικαστική απόφαση). Φτύσιμο ή διώξιμο από την Βουλή ναί (δεν με νοιάζει πώς), εκτέλεση όχι.».