Πριν από λίγες ημέρες ο Πρωθυπουργός εκλήθη στο βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΣΕΒ.
Κάτω από το τρυφερό βλέμμα της ηγεσίας του επιχειρηματικού κόσμου και μέσα σε βροχή συγχαρητηρίων για αδιευκρίνιστους λόγους, ο Πρωθυπουργός εξήγγειλε με τον στόμφο που συνήθως χρησιμοποιεί όταν υποδύεται τον πρωθυπουργό το εξής:
«Η βιομηχανική μας πολιτική στηρίζεται στο τρίπτυχο «ολοκληρωμένες αλυσίδες αξίας – εξωστρέφεια – περιβαλλοντική βιωσιμότητα». Προωθούμε τη δημιουργία αλυσίδων αξίας μέσω συνεργατικών σχηματισμών και δικτυώσεων και υποστηρίζουμε την παρουσία τους στις διεθνείς αγορές».
Μην ψάχνετε να βρείτε νόημα, δεν υπάρχει.
Οι ολοκληρωμένες αλυσίδες αξίας που προωθούνται από δικτυωμένους συνεργατικούς σχηματισμούς στις διεθνείς αγορές είναι απλώς μια μπαρούφα από εκείνες στις οποίες αρέσκεται το κυβερνητικό επιτελείο. Οπως η «ολιστική ανάπτυξη» και η «καθαρή έξοδος».
Εως εδώ, κανένα πρόβλημα.
Ο Πρωθυπουργός έχει εντίμως εξηγήσει ότι αποφοίτησε κυρίως από «τα σχολεία των αγώνων της γενιάς του» στα οποία είναι προφανές ότι δεν δίδασκαν πολλά οικονομικά –μάλλον δεν δίδασκαν τίποτα…
Είναι λογικό λοιπόν να δυσκολεύεται με το αντικείμενο και γι’ αυτό άλλωστε είχε εντυπωσιαστεί στην αρχή από τον ανεκδιήγητο Βαρουφάκη.
Προφανώς κάποιος συνεργάτης ανάλογης αγωνιστικής εκπαίδευσης έγραψε μια σαπουνόφουσκα και ο Πρωθυπουργός τη διάβασε χωρίς ούτε εκείνος να καταλαβαίνει τι λέει. Είναι μια λογική εξήγηση.
Οι άλλοι όμως; Οι βιομήχανοι, οι επιχειρηματίες, οι μάνατζερ, οι τραπεζίτες, όλοι στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ, πώς τον άκουγαν να υπόσχεται «ολοκληρωμένες αλυσίδες αξίας» χωρίς να βάζουν τα γέλια;
Εκαναν πως δεν καταλαβαίνουν ή δεν καταλαβαίνουν γενικώς;
Θα ήθελα να αποκλείσω το δεύτερο επειδή οφείλουμε στήριξη στον κόσμο της οικονομίας.
Για να προκρίνω το πρώτο. Υποθέτω ότι παίζει κάτι ανάμεσα σε αστική ευγένεια και στην κουτοπονηριά «να τα έχουμε καλά με την κυβέρνηση».
Αλλά να μην το παίρνει τοις μετρητοίς. Δεν θα με εξέπληττε αν οι ίδιοι και με την ίδια προσποιητή επιδοκιμασία άκουγαν και τον πρωθυπουργό Τσίπρα και τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη και τον πρωθυπουργό Μάρκο της «Κυβέρνησης του Βουνού».
Η μεγάλη επιτυχία όμως του Τσίπρα είναι ότι τους κατάλαβε εγκαίρως. Και το εκμεταλλεύθηκε στην ακραία λογική του συνέπεια. Κανείς άλλος «αριστερός πολιτικός» δεν είχε ποτέ τόση υποστήριξη από το κυρίαρχο επιχειρηματικό σύστημα. Προφανώς, συμφέρει.
Ο Γεώργιος Κονδύλης (που ήταν πρωταθλητής στα πραξικοπήματα) είχε πει κάποτε πως «αν ήξερα τι είναι οι Ελληνες θα τους κυβερνούσα από λοχίας, δεν θα περίμενα να γίνω στρατηγός». Ο Τσίπρας έπιασε το τελεφερίκ κάπου στη μέση.
Μέσα του όμως παραμένει ένας άνθρωπος πεπεισμένος ότι αρκεί να βαράει τα νταούλια για να χορεύουν οι αγορές.
Οτι μπορεί να υπόσχεται ταυτοχρόνως υψηλά πλεονάσματα και ανάπτυξη επειδή έτσι βολεύει. Οτι οι οικονομικές εξελίξεις θα προκύψουν από την εκλογική στρατηγική του.
Οτι η εξουσία βρίσκεται στην άκρη της γλώσσας –και γι’ αυτό έχει τόση μανία με τον έλεγχο των μέσων ενημέρωσης… Οτι δεν υπάρχει πραγματικότητα αλλά μόνο τρόπος που την παρουσιάζεις.
Με άλλα λόγια, ότι αρκεί κανείς να ξορκίσει «άμπρα κατάμπρα» για να γίνουν «όλα δυνατά τα αδύνατα» που λέει και η Ελευθερία.
Είναι θέμα πολιτικής κουλτούρας και ρητορικής μπαρούφας. Ενα είδος τυχοδιωκτικού βολονταρισμού. Το οποίο εξ ορισμού αποκλείει κάθε συγκροτημένη πολιτική στρατηγική.
Κι εκεί φυσικά ο πρωθυπουργός Αμπρα Κατάμπρα την πατάει.
Δεν ξέρω τι μάθαιναν «στα σχολεία των αγώνων της γενιάς του». Αλλά στα σχολεία που πηγαίναμε εμείς μάς έλεγαν ότι μπορείς να κοροϊδέψεις πολλούς για λίγο, μπορείς να κοροϊδέψεις λίγους για πολύ, αλλά σίγουρα δεν μπορείς να πουλάς «αλυσίδες αξιών» στις διεθνείς αγορές.
Οχι μόνο επειδή αργά ή γρήγορα σε παίρνουν χαμπάρι. Αλλά κι επειδή δεν ξέρω κανέναν που ενδιαφέρεται να αγοράσει μια «αλυσίδα αξιών».
Διαδρομή
Με τον ισοβίτη Κουφοντίνα υπάρχει ένα πρόβλημα κατανόησης – πάλι καλά δηλαδή, διότι έως ότου γίνει ισοβίτης υπήρχε ένα πρόβλημα να μας ξαπλώσει με δυο, τρεις τρύπες…
Πρώτον, θεωρεί ότι έχει «δικαίωμα» να παίρνει άδειες από τη φυλακή.
Λάθος. Εχει δικαίωμα να υποβάλλει αίτηση για άδεια. Την άδεια τη δίνουν άλλοι, αν και εφόσον κρίνουν ότι δεν θα γεμίσουμε πτώματα αν του τη δώσουν.
Δεύτερον, αποκαλεί τον εαυτό του «πολιτικό αντίπαλο» και «πολιτικό κρατούμενο», προσθέτοντας ότι του ζητούν να αποκηρύξει την προσωπική του διαδρομή.
Λάθος. Ούτε πολιτικός αντίπαλος είναι, ούτε πολιτικός κρατούμενος. Ενας δολοφόνος είναι. Του οποίου η προσωπική διαδρομή είναι δυστυχώς γεμάτη μόνο αίμα και πόνο – των θυμάτων του βεβαίως…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
