Η εκκωφαντική σιωπή των «άδολων» προπαγανδιστών της δημιουργίας μιας νέας δήθεν προοδευτικής δημοκρατικής συμπαράταξης με τη σύμπραξη της Κεντροαριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη Δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ίσως το σοβαρότερο στοιχείο που προέκυψε από τη συζήτηση της περασμένης Τετάρτης στη Βουλή. Οι απόστολοι αυτοί της συγκεκριμένης λύσης, κυρίως στελέχη του παλιού ΠαΣοΚ, χώθηκαν βαθύτερα στις βολικές τρύπες στις οποίες είναι χωμένοι τέσσερα χρόνια τώρα, υποδυόμενοι τους αμέτοχους τρίτους παρατηρητές. Που δεν βλέπουν, δεν ακούν, δεν μαθαίνουν τίποτε από όσα κάνει αυτή η εθνικολαϊκιστική κυβέρνηση σε βάρος της χώρας, των πολιτών της και εν τέλει και της ίδιας της κεντροαριστεράς παρατάξεως την οποία κατά το παρελθόν οι ίδιοι υπηρέτησαν από διάφορες θέσεις.
Οι συγκεκριμένοι νεοκήρυκες της ανιστόρητης και παράταιρης σύμπραξης, αφού έκλεισαν πεισματικά μάτια και αφτιά στην κατασυκοφάντηση όλα αυτά τα χρόνια του έργου και της προσφοράς του ΠαΣοΚ στη χώρα, επιλέγουν να ξεμυτίσουν στο φως κάθε φορά που ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του αντιμετωπίζουν προβλήματα. Φορώντας την προβιά του ανυστερόβουλου, προωθούν με επιμονή την απολύτως διχαστική, και γι’ αυτό ύποπτη, πρότασή τους για τη μετεκλογική συνεργασία ΚΙΝΑΛ-ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο προφανώς τη διαιώνιση της παραμονής στην εξουσία του πιο διεφθαρμένου πολιτικά μοντέλου διακυβέρνησης που γνώρισε ο τόπος από τη Μεταπολίτευση και μετά.
Ενδεικτικό του ύπουλου ρόλου τους είναι ότι από την Τετάρτη και μετά έχουν επιλέξει και πάλι αιδήμονα σιωπή. Λέξη δεν βρήκαν να πουν για το πώς είναι δυνατόν αυτός που προτείνουν στο Κίνημα να συνεργαστεί μαζί του μετεκλογικά να καθυβρίζει, να συκοφαντεί, να ελεεινολογεί και να καταγγέλλει το ΠαΣοΚ ότι τάχα μου ευθύνεται για την καταστροφή της χώρας. Και επιπλέον αυτός ο ίδιος να μη βρίσκει να πει κάτι για τον πραγματικό υπεύθυνο της καταστροφής που δεν είναι άλλος από τον Κ. Καραμανλή.
Η περίπτωσή τους θα ήταν γραφική αν δεν εγκυμονούσε κινδύνους για την επιτυχία της προσπάθειας που γίνεται από διάφορες πλευρές για την ανασυγκρότηση της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης του τόπου. Αποπροσανατολίζουν, υπονομεύουν και στοχεύουν ευθέως στην αποτυχία του εγχειρήματος. Γι’ αυτό είναι απολύτως απαραίτητο να απομονωθούν. Δεν εκπροσωπούν τίποτε πια, αποτελούν θλιβερά κατάλοιπα μιας εποχής στην οποία είχαν λόγο και ρόλο και προκαλούν λύπη διότι αγνοούν την κλασική ρήση του Δημοσθένη «προς γαρ το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται». Κρίμα…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
