Αγαπητέ κ. Παπαδάκη

Σε πρόσφατη περιήγηση στο διαδίκτυο, τυχαία το βλέμμα μου έπεσε στη συνέντευξη που δώσατε στον κ. Αμπατζή.
Τη διάβασα με πολύ ενδιαφέρον, ήθελα να μάθω περισσότερα για τον άνθρωπο που, είκοσι έξη χρόνια τώρα, λέει κάθε πρωί καλημέρα στην Ελλάδα χωρίς να κουραστεί ο ίδιος αλλά χωρίς να κουράσει και την Ελλάδα…

Πρόκειται για μοναδικό επίτευγμα για το οποίο δικαίως μπορείτε να νιώθετε υπερήφανος.

Ενδιαφέρουσα η συνέντευξη, εύστοχες οι ερωτήσεις και ακόμα πιο εύστοχες οι απαντήσεις και θα ήταν μια σχεδόν τέλεια συνέντευξη αν δεν έλειπαν δυό πολύ σημαντικές, κατά τη γνώμη μου, ερωτήσεις που θα βοηθούσαν να φωτιστεί ακόμα καλύτερα η προσωπικότητά σας.

Δεν γνωρίζω γιατί δεν τις έθεσε ο κ. Αμπατζής, ίσως τις θεώρησε επουσιώδεις, ίσως πάλι δεν ήθελε να σας κουράσει περισσότερο. Παίρνω ως εκ τούτου το θάρρος να τις θέσω εγώ, επιτρέψτε μου όμως προηγουμένως δυό λόγια «επί προσωπικού»…

Συχνά-πυκνά καλείτε στην εκπομπή σας εκπροσώπους της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος.

Συνήθως οι καλεσμένοι σας τηρούν τους κανόνες της ευπρέπειας και της λογικής, συμβαίνει όμως μερικές φορές, στην προσπάθειά τους να απαντήσουν στις ερωτήσεις και να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, να παραβιάζουν και την ευπρέπεια και τη λογική. Προσβάλλοντας ευθέως και εσάς που τους φιλοξενείτε αλλά και εμένα, τον απλό πολίτη, προς τον οποίο ουσιαστικά απευθύνονται.

Τις προάλλες είχατε καλεσμένο τον κ. Τόσκα ο οποίος διαβεβαίωνε ότι η κυβέρνηση όχι μόνο δεν ανέχεται την παρανομία αλλά, αντιθέτως, συλλαμβάνει και παραπέμπει στη δικαιοσύνη όσους παρανομούν!

Περίμενα εκείνη τη στιγμή να εξεγερθείτε, να πεταχτείτε από τη θέση σας, να βγείτε από τα ρούχα σας, να διαμαρτυρηθείτε εντόνως και να απαιτήσετε από τον κ. υπουργό να μη σας βλέπει σαν μικρό παιδί που καταπίνει αμάσητα ότι παραμύθια του σερβίρουν. Διότι και εσείς και εγώ και ο κ. Τόσκας και όλοι οι πολίτες γνωρίζουν καλά ότι όλοι αυτοί που καίνε λεωφορεία και τρόλεϊ και ρίχνουν κάθε βράδυ βροχή από βόμβες μολότοφ στους ανυπεράσπιστους αστυνομικούς, καθώς και τα μέλη του Ρουβίκωνα που κλιμακώνουν ανενόχλητα τις παράνομες δραστηριότητές τους, ποτέ δεν συλλαμβάνονται και ποτέ δεν τιμωρούνται. Και μόνο για την εισβολή στην ισπανική πρεσβεία υπήρξαν διώξεις κι΄ αυτό για να αποτραπεί διπλωματικό επεισόδιο που θα εξέθετε διεθνώς τη χώρα.
Όμως εσείς, παραδόξως, παραμείνατε απαθής και αφήσατε ανενόχλητο τον κ. Τόσκα να κατακρεουργεί την αλήθεια.
Δεν ξέρω για ποιους ακριβώς λόγους αφήσατε αναπάντητη αυτή την προσβολή καθώς, όπως είναι γνωστό, δεν σηκώνετε μύγα στο σπαθί σας, θα ήθελα όμως να σας θυμίσω ότι αυτή η προσβολή δεν στρέφεται μόνο σε σας και στον Αντένα. Στρέφεται κυρίως σε μένα, τον απλό πολίτη, που εσείς εκπροσωπείτε από τη στιγμή που μιλάτε και ρωτάτε για λογαριασμό μου.

Δικαίωμά σας βέβαια να δέχεστε αδιαμαρτύρητα οποιαδήποτε προσβολή, νομίζω όμως ότι έχετε υποχρέωση να προστατεύετε εμένα τον απλό πολίτη και να μην αφήνετε αναπάντητα τα παιδαριώδη ψέματα που εκστομίζουν θρασείς πολιτικοί, προσβάλλοντας βάναυσα τη νοημοσύνη και την αξιοπρέπειά μου.

Ας επανέλθουμε όμως στο θέμα μας.

Ελεγα λοιπόν ότι η συμβολή σας στην αντιμετώπιση και την επίλυση των προβλημάτων της καθημερινότητας υπήρξε πράγματι ουσιαστική, γι΄ αυτό και ένα μεγάλο κομμάτι του τηλεοπτικού κοινού σας περιβάλλει με την εμπιστοσύνη και την εκτίμησή του.

Δεν νομίζω όμως ότι συμβαίνει το ίδιο με τα μεγάλα και βαρυσήμαντα, αυτά που ορίζουν τη μοίρα μας και τη θέση της χώρας μας στο παγκόσμιο οικονομικό και ιστορικό γίγνεσθαι.

Είναι προφανές ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν μεταπολιτευτικά τη χώρα, ευθύνονται εξ ολοκλήρου για την καταστροφή, μια καταστροφή χειρότερη αυτής του 22. Γιατί αν το 22 καταστράφηκαν και έγιναν πρόσφυγες ένα εκατομμύριο Ελληνες της Μ. Ασίας, τώρα η καταστροφή αφορά δέκα εκατομμύρια Ελληνες που κατέστησαν πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Για ιδιοτελείς και μόνο λόγους κατέφυγαν στον υπερτροφικό κρατισμό και τον υπέρμετρο δανεισμό, καταδικάζοντας τη χώρα σε μόνιμη υπανάπτυξη και οικονομικό μαρασμό, καθιστώντας αναπόφευκτη τη χρεοκοπία.

Θα περίμενε κανείς ότι οι Πρόεδροι και τα ηγετικά στελέχη των δύο αυτών κομμάτων θα αναγνώριζαν με συντριβή τις ευθύνες τους, θα ζητούσαν ταπεινά συγνώμη και θα κλείνονταν σπίτια τους ή σε κανένα μοναστήρι, μήπως με ατέλειωτες νηστείες και προσευχές λάβαιναν κάποια στιγμή άφεση αμαρτιών.

Αντ’ αυτού, επιδόθηκαν σε μια συστηματική όσο και απεγνωσμένη προσπάθεια απόσεισης και μετάθεσης ευθυνών. Ισχυρίστηκαν ότι η κρίση που μας χτύπησε ήταν μέρος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ενώ δεν είχε καμιά απολύτως σχέση. Η παγκόσμια κρίση ήταν προσωρινή και περαστική ενώ η δική μας είναι δομική και διαρκής. Έχει υποδομηθεί η παραγωγική βάση της χώρας, έχει αποσαθρωθεί ο παραγωγικός ιστός, μια διαδικασία που ξεκίνησε πολύ πριν εκδηλωθεί η κρίση το 2009.

Η προσπάθεια αυτή, χάρη και στη δική σας ευγενή σύμπραξη, απέδωσε πλούσιους καρπούς. Οι ένοχοι αντί, ως όφειλαν, να απολογηθούν και να αποσυρθούν, παρέμειναν απτόητοι στο πολιτικό προσκήνιο, διεξάγουν εργασίες «αναπαλαίωσης» και παριστάνουν σήμερα, οκτώ χρόνια μετά, τους σωτήρες!

Στον πρωτοφανή αυτόν αμοραλισμό, στην προκλητική αυτή καταπάτηση κάθε έννοιας ηθικής και δικαίου, εσείς προσφέρατε αμέριστη την ανοχή και τη στήριξη. Δεν βοηθήσατε τους πολίτες να καταλάβουν τι ακριβώς συνέβη, τους αφήσατε να παραδέρνουν μέσα στη σύγχυση και την άγνοια.

Συστηματική επίσης υπήρξε εν συνεχεία η προσπάθεια να αποδοθεί η λιτότητα, που αναγκαστικά επακολούθησε, στην εμπάθεια, στην απληστία και στην αναλγησία των εταίρων μας. Και την προσπάθεια αυτή, ενθέρμως την στηρίξατε. Με κάθε ευκαιρία δριμύ διατυπώνατε κατηγορητήριο κατά των εταίρων μας που «δεν μας καταλαβαίνουν», «δεν μας βοηθούν», « δεν δείχνουν την απαιτούμενη αλληλεγγύη».

Με δύο λόγια γιατί δεν μας δίνουν κι’ άλλα. Γιατί όμως να μας δώσουν κι΄ άλλα, λίγα μας έδωσαν;

Σύμφωνα με απολύτως έγκυρα στοιχεία από την ΕΕ πήραμε ως τώρα πάνω από ένα τρισεκ. ευρώ εκ των οποίων 300 δισεκ. ήταν καθαρές εισροές και τα υπόλοιπα χαμηλότοκα δάνεια, κούρεμα χρέους κλπ.

Αν είχαμε αξιοποιήσει κατάλληλα το τεράστιο αυτό ποσό θα είχαμε γίνει Ελβετία του νότου. Οι ανίκανοι και φαύλοι πολιτικοί μας το κατασπατάλησαν σε μίζες προς εαυτούς και αλλήλους, καθώς και σε επιλεκτικές παροχές για εξαγορά ψήφων. Κι΄ όμως, το συνταρακτικό αυτό γεγονός που θα βοηθούσε καταλυτικά τους πολίτες να προσγειωθούν στην πραγματικότητα, το αποσιωπήσατε, το κηρύξατε σε αφάνεια. Και αντί να καλέσετε τους πολίτες να εκφράσουν τις ευχαριστίες τους στην ΕΕ για την πρωτοφανή αυτή, σε παγκόσμια κλίμακα βοήθεια, τους παροτρύνατε σε προσβλητικές και ανάρμοστες συμπεριφορές. Πρόκειται για κλασική περίπτωση αχαριστίας και αγνωμοσύνης για την οποία δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε ποτέ να εξιλεωθούμε απέναντι στους ευρωπαίους πολίτες.
Κι΄ όταν εν συνεχεία ξεκίνησαν οι Συριζαίοι την «ηρωική» διαπραγμάτευση, σταθήκατε με συγκινητική προθυμία στο πλευρό τους. Στηρίξατε τον Βαρουφάκη στην ανεύθυνη και τυχοδιωκτική εκστρατεία του ενώ ήταν ηλίου φαεινότερο ότι επρόκειτο για έναν σύγχρονο Δον Κιχώτη που πολεμούσε «ηρωικά» με ανεμόμυλους…

Ως αποτέλεσμα η δύσμοιρη πατρίδα μας χρεώθηκε με ένα νέο χρέος ύψους πολλών δισεκ. ευρώ, ένα χρέος που καλούμαι να πληρώσω εγώ ο χαμηλοσυνταξιούχος του ΙΚΑ! Με ποιο δικαίωμα αγαπητέ κ. Παπαδάκη μου φορτώσατε στην πλάτη αυτό το καινούργιο χρέος;

Πολύ πιο βαρύς όμως και αβάσταχτος από το χρέος είναι ο διεθνής διασυρμός και ο εξευτελισμός στον οποίο υποβάλατε τη χώρα. Με ποιο δικαίωμα αγαπητέ κ. Παπαδάκη ο Τσίπρας, ο Βαρουφάκης και εσείς γελοιοποιήσατε και ταπεινώσατε την πατρίδα, την καταντήσατε κλωτσοσκούφι και περίγελω του κόσμου;

Θα αντιτείνετε ίσως ότι δεν είστε ιδιοκτήτης του Αντένα, ότι είστε ένας απλός υπάλληλος και δεν έχετε το ελεύθερο να λέτε και να πράττετε «κατά το δοκούν».

Συμφωνώ ότι πράγματι είναι σκληρό το δίλημμα όταν έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στην ελευθερία και στην ανάγκη, ανάμεσα στον συμβιβασμό και στην αξιοπρέπεια, ανάμεσα στο ατομικό και στο γενικό συμφέρον. Και συμφωνώ επίσης ότι είναι εσχάτη αδιακρισία να τίθενται ερωτήσεις που δεν συνάδουν με το απαραβίαστο των προσωπικών δεδομένων, γι΄ αυτό και αν θέλετε απαντάτε ή δεν απαντάτε στο πρώτο ερώτημα που θα ήθελα να σας θέσω: Οι θέσεις που διατυπώνατε εκάστοτε σε κρίσιμα θέματα ήταν δική σας επιλογή ή απλώς υποχρεωθήκατε « να συμμορφωθείτε προς τας υποδείξεις»;

Δεν θέλω να σας αδικήσω όμως το συμπέρασμα από όσα εκτέθηκαν ως τώρα είναι ότι οι αξιόλογες επιτυχίες σας από τους αδιάκοπους αγώνες με την καθημερινότητα, δυστυχώς δεν αντισταθμίζουν την αποτυχία σας στα μείζονα και τα σημαντικά, αυτά που καταδυναστεύουν την ελληνική κοινωνία την τελευταία οκταετία.

Μιλώντας με ποδοσφαιρικούς όρους θα έλεγα ότι στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου το σκορ είναι 3 – 1 εις βάρος σας και το ερώτημα είναι αν θα τα καταφέρετε στο δεύτερο ημίχρονο, που αρχίζει σύντομα και προμηνύεται εξόχως συναρπαστικό αλλά και εφιαλτικό συνάμα, να κάνετε τη μεγάλη ανατροπή ή, έστω, να ισοφαρίσετε…

Ένα ακόμα βαρύ δίλημμα σας περιμένει. Θα συμφωνήσετε με τον Τσίπρα και την παρέα του που ισχυρίζονται ότι τα χειρότερα είναι πίσω μας, ότι το καράβι πέρασε τον επικίνδυνο κάβο και σύντομα μπαίνει σε υπήνεμο λιμάνι, ότι η κανονικότητα επανέρχεται, οι επενδύσεις καταφθάνουν τρέχοντας, η ανάπτυξη και η ευημερία είναι προ των πυλών; Ή θα συνταχθείτε με όσους, όπως εγώ, υποστηρίζουν ακριβώς τα αντίθετα; Οσους επιμένουν ότι τα χειρότερα είναι μπροστά μας, ότι όχι μόνο η οικονομία απειλείται με κατάρρευση αλλά, το χειρότερο, το δημοκρατικό μας πολίτευμα, οι δημοκρατικοί μας θεσμοί, διατρέχουν σοβαρό κίνδυνο;

Δεν αμφισβητώ τις αγαθές προθέσεις των Συριζαίων, όμως καλύτερα από μένα γνωρίζετε με τι είναι στρωμένος ο δρόμος προς την κόλαση. Συμβαίνει να γνωρίζω αρκετά καλά τους Τσιπραίους, γνωρίζω ποια είναι η λογική και η φιλοσοφία τους, στο δρόμο που αυτοί τώρα πηγαίνουν έχω γυρίσει προ πολλού, εδώ και μισόν αιώνα περίπου…
Διακηρυγμένος στόχος τους είναι η μετατροπή της χώρας μας σε Κούβα ή Βενεζουέλα της Μεσογείου, φρούριο και ορμητήριο του αγώνα «για τη συντριβή του καπιταλισμού και τον θρίαμβο του σοσιαλισμού σ΄όλο τον κόσμο». Αυτό ακριβώς ήταν το νόημα του όρκου πίστεως που έδωσε ο Τσίπρας στη θλιβερή σύναξη των δικτατόρων και ημιδικτατόρων της Λατινικής Αμερικής κατά την τελευταία του επίσκεψη στην Κούβα. Και τον όρκο αυτόν οι Τσιπραίοι θα τον τηρήσουν ως το τέλος, έστω και αν χρειαστεί να πάρουν ριψοκίνδυνες και καταστροφικές για τη χώρα αποφάσεις.

Δεν ξέρω αγαπητέ κ. Παπαδάκη ποια θα είναι τελικά η δική σας επιλογή, όποια κι΄αν είναι όμως είστε υποχρεωμένος να μιλήσετε. Διότι, κατά τη γνώμη μου, το πρόβλημα της χώρας μας παύει πλέον να είναι οικονομικό ή πολιτικό και καθίσταται υπαρξιακό.

Αυτό που ζούμε δεν είναι μια απλή οικονομική κρίση, είναι μια προϊούσα παρακμή που μόνο ένας εθνικός, ένας πατριωτικός συναγερμός μπορεί να ανακόψει.

Αν συμφωνείτε με τον Τσίπρα και την παρέα του, πέστε το καθαρά στους πολίτες, ο λόγος σας θα είναι μια ανάσα ηρεμίας, ανακούφισης και ελπίδας, γιατί οι πολίτες εμπιστεύονται εσάς χίλιες φορές περισσότερο από οποιονδήποτε πολιτικό.

Αν όμως διαφωνείτε;

Αν διαφωνείτε, χρέος σας είναι να σημάνετε πάραυτα συναγερμό. Η πατρίδα μας βρίσκεται σε κίνδυνο, μέρα με τη μέρα σβήνει, χάνεται.

Πρόκειται για μιαν αλήθεια που μπορεί εύκολα να τη διαβάσει κανείς στο σκοτεινό βλέμμα, στα αγέλαστα, σκυθρωπά, μαραμένα πρόσωπα των πολιτών.

Θα αντιτείνετε ίσως ότι δεν είναι δική σας δουλειά να χτυπήσετε συναγερμό, άλλοι είναι οι αρμόδιοι. Δυστυχώς δεν υπάρχουν πλέον αρμόδιοι. Σύσσωμο σχεδόν το πολιτικό προσωπικό έχει βουλιάξει οριστικά σε μια θάλασσα αναξιοπιστίας, ανυποληψίας και χλεύης.

Εχουμε μιαν ανίκανη και επικίνδυνη κυβέρνηση και μια χρεοκοπημένη και ανήμπορη αντιπολίτευση. Δεν υπάρχουν πλέον σωτήρες, κανείς δεν πρόκειται να μας σώσει, πρέπει να σωθούμε μόνοι μας.

Κι΄αφού κανένας δεν έχει το κουράγιο να σημάνει συναγερμό, τολμήστε εσείς. Ο λόγος σας βρίσκει απήχηση σε ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, μπορεί να ηχήσει σαν εγερτήριο σάλπισμα.

Από μόνο του ένα εγερτήριο σάλπισμα δεν αρκεί βέβαια, είναι όμως το πρώτο, το αποφασιστικό βήμα προς την προσγείωση, προς την αυτογνωσία. Παραμερίστε προς το παρόν την καθημερινότητα και ασχοληθείτε με τα μείζονα, αυτά που στοιχειώνουν τις μέρες και τις νύχτες μας. Καλέστε έντιμους και σοβαρούς πολιτικούς,(υπάρχουν και τέτοιοι…),δημοσιογράφους, αναλυτές, ανθρώπους της αγοράς αλλά και απλούς πολίτες και ζητήστε τους να απαντήσουν χωρίς βαθυστόχαστες αναλύσεις, λακωνικά, στο ένα και μοναδικό ερώτημα: πού πηγαίνει η πατρίδα μας, τι πρέπει να κάνουμε.

Είμαι βέβαιος ότι ως συνισταμένη και σύνθεση των απόψεων που θα εκτεθούν θα προκύψει η καλύτερη δυνατή απάντηση, η καλύτερη δυνατή λύση. Και τότε θα αναφανεί και ο ηγέτης που αυτή τη στιγμή παραμένει στη σκιά ανήμπορος και σιωπηλός. Και ο ηγέτης μπορεί να είστε εσείς, ο γείτονας, ο περαστικός, αυτός που δεν σας γεμίζει το μάτι. Μη ξεχνάτε το στίχο του ποιητή: «κι είναι μέσα στους σκυφτούς τα παλικάρια, κι είναι μες στους κοιμισμένους οι στρατιώτες».

Ισως προβάλετε πάλι, και με το δίκιο σας, το επιχείρημα ότι δεν είστε ιδιοκτήτης του καναλιού, δεν μπορείτε να κάνετε ότι σας καπνίσει. Όμως το υπαρξιακό πρόβλημα δεν αγγίζει μόνο εσάς και εμένα. Αγγίζει και τους ιδιοκτήτες του καναλιού που, ασφαλώς δεν στερούνται και εκείνοι πατριωτισμού και ασφαλώς δεν θα ήθελαν να ζήσουν με τις οικογένειες και τις επιχειρήσεις τους μέσα σε μια κατεστραμμένη και ερειπωμένη Ελλάδα. Θέλω να πιστεύω ότι όχι μόνο δεν θα σας εμποδίσουν αλλά, αντίθετα, θα σας ενισχύσουν και θα σας στηρίξουν.

Σας απευθύνω αυτή την επιστολή δημοσία και παρακαλώ να απαντήσετε και εσείς δημοσία. Η ώρα της μεγάλης κρίσεως όπου θα κριθούμε οι πάντες, πλησιάζει, οφείλουμε όλοι να αναλάβουμε ανοιχτά τις ευθύνες μας, χωρίς μισόλογα και υπεκφυγές.

Όπως η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, το ίδιο ισχύει και για τη σωτηρία της πατρίδας. Ο πατριωτισμός των Ελλήνων θα κριθεί στην πράξη, θέλω να πιστεύω ότι θα ανταποκριθείτε στο πατριωτικό σας χρέος. Και εδώ ακριβώς προκύπτει το δεύτερο ερώτημα που ήθελα να σας θέσω: Θα τολμήσετε; Θα μπείτε μπροστά ή θα προτιμήσετε να επαναπαυθείτε στις εφήμερες δάφνες που αποκομίσατε από τους επικούς αγώνες σας με την καθημερινότητα;

Αθήνα Μάιος 2018

Φιλικά αλλά και
επικριτικά συνάμα…

Υ.Γ. Παρακαλούνται οι δημοσιογράφοι και παρουσιαστές που ανήκουν στην ίδια κατηγορία με τη δική σας να θεωρήσουν εαυτούς παραλήπτες αυτής της επιστολής.