Μια τυπική ανάγνωση των δυσχερειών του ΚΙΝΑΛ θα έλεγε πως ό,τι συμβαίνει σήμερα δεν είναι παρά ο «τρίτος γύρος» της εκλογής αρχηγού.
Οι χαμένοι εναντίον της νικήτριας.
Ενας «τρίτος γύρος» όμως για τον οποίο η νικήτρια φέρει ευθύνη.
Πρώτον, επειδή αποδέχθηκε μια ακατανόητη ομοσπονδιακή λογική η οποία έφτασε να διορίζει συνέδρους και όργανα.
Αλλά και να συντηρεί ψευδαισθήσεις. Μόλις προχθές ο Σπ. Λυκούδης χαρακτήριζε το Ποτάμι «αυτόνομο πολιτικό χώρο». Αλλά αν είναι αυτόνομος πολιτικός χώρος τι δουλειά έχει μέσα σε ένα άλλο κόμμα;
Δεύτερον, επειδή διαμόρφωσε την εικόνα μιας «συναρχηγίας», και μάλιστα με αδιευκρίνιστα κριτήρια.
Την αποτελούν ισότιμα η νικήτρια της εκλογής, ο δεύτερος υποψήφιος που πήρε 45%, εκείνος που ήλθε τρίτος με 12%, ο τέταρτος με 10,93%, στον οποίο μάλιστα επετράπη να κρατήσει και ένα δικό του κόμμα.
Και έως εδώ ας πούμε ότι τηρείται ένα κριτήριο συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία.
Παραδόξως, το κριτήριο μεταβάλλεται αιφνιδίως και προστίθενται οι αρχηγοί δύο δυσδιάκριτων εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων (ΔΗΜΑΡ, ΚΙΔΗΣΟ), για τους οποίους ουδείς γνωρίζει πώς βρέθηκαν εκεί.
Με κάτι τέτοια η εκλεγμένη αρχηγός ενός κόμματος ετέθη υπό την κηδεμονία των ηττημένων. Αντε να το μαζέψει τώρα!
Ακόμα περισσότερο όταν οι ηττημένοι δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στη φωτογραφία. Ο Θεοδωράκης απογοητεύθηκε από το ποσοστό που πήρε και είναι διαρκώς αμφίθυμος αν τον συμφέρει ή δεν τον συμφέρει να συνεχίσει.
Ο Ραγκούσης πήρε 2,43%, κατάλαβε ότι δεν έχει μέλλον και έγινε ΣΥΡΙΖΑ. Ο Παπανδρέου ψάχνει ρόλο και προσκήνιο. Πάρ’ τ’ αβγό και κούρευ’ το!
Αποτέλεσμα; Εξι μήνες μετά την εκλογή δεν έχει αναπτυχθεί ούτε κομματική ούτε παραταξιακή συνείδηση. Ενδεχομένως ούτε καν κόμμα. Ο λόγος είναι μπερδεμένος και συγκεχυμένος. Η πολυφωνία κυκλοφορεί ως κακοφωνία.
Και εκεί έχουμε ένα βασικό λάθος της Φώφης. Αντί να ανοίξει τους μηχανισμούς και να κρατήσει την ηγετική ομάδα, έκανε ακριβώς το αντίθετο: άνοιξε την ηγετική ομάδα και κράτησε κλειστούς τους μηχανισμούς.
Συνταγή αποτυχίας. Και είναι κρίμα διότι έτσι η Κεντροαριστερά γίνεται παιχνιδάκι στα χέρια κάθε επιτήδειου περαστικού.
Υπάρχουν πιθανότητες αναστροφής; Δεν το γνωρίζω. Αλλά το βέβαιο είναι ότι μια συνταγή αποτυχίας μόνο σε αποτυχία μπορεί να καταλήξει.
Και γι’ αυτό είναι θέμα επιβίωσης να αλλάξει.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ