Το «κορόνα-γράμματα» του κ. Τσίπρα

Ενας λογικός άνθρωπος θα διατύπωνε έναν λογικό συλλογισμό. Εχουμε μια κυβέρνηση σε προφανή δύσκολη θέση, δεν της πετυχαίνει τίποτε. Συμβαίνουν αυτά, αλλά δεν νομίζω ότι περιμένει κανείς να βάλουν τα κλειδιά κάτω από το χαλάκι.

Τι κάνει λοιπόν η κυβέρνηση; Καταφεύγει σε μια ακραία πόλωση.

«Μαύρο μέτωπο», ναρκέμποροι, Μαρινάκης, ολιγάρχες, Μαρέβα, παρανοϊκή ρητορική, «παλινόρθωση ενός αποτυχημένου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος»… Ο,τι του φανεί του Λωλοστεφανή!

Ας δεχτούμε όμως για την οικονομία της συζήτησης ότι αυτό αποτελεί μια σχεδόν αναγκαστική επιλογή ελλείψει άλλης.

Ο λογικός άνθρωπος θα ρωτούσε.

Ωραία, βρε παιδιά, αυτά έχετε κι αυτά λέτε. Καμία αντίρρηση.

Αν κερδίσετε τις εκλογές έχει καλώς. Αν όμως τις χάσετε τι θα συμβεί; Πιστεύει κανείς ότι η πόλωση θα εξανεμιστεί το βράδυ της Κυριακής;

Και επειδή μια στρατηγική αποτελείται εξ ορισμού από περισσότερα βήματα, τότε η στρατηγική της κυβέρνησης πάσχει στον πυρήνα της: δεν έχει επόμενο βήμα. Είναι απλώς «κορόνα-γράμματα».

Αυτή η φαινομενικά ακατανόητη επιλογή μπορεί να έχει τρεις εξηγήσεις.

Πρώτον, πιστεύουν ότι έτσι μπορούν να κερδίσουν τις εκλογές. Δεν έχουμε τέτοιες ενδείξεις, αλλά άβυσσος το μυαλό του ανθρώπου.

Ανόητη σκέψη. Σε σκηνικό τέτοιας πόλωσης και αντεκδικήσεων, ο ηττημένος θα υποστεί των παθών του τον τάραχο είτε χάσει με 30%, είτε με 20%, είτε με μία ψήφο διαφορά.

Σαν τον χαρτοπαίκτη που χάνει και επιμένει να παίζει ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή κάτι θα συμβεί για να ρεφάρει. Εν τω μεταξύ, χάνει όλο και περισσότερα, άρα είναι όλο και πιο δύσκολο να ρεφάρει.

Είναι ίσως η πιο λογική εξήγηση. Αλλά και η πιο παρακινδυνευμένη. Η πολιτική δεν είναι Τζόκερ, κινδυνεύεις να τα χάσεις όλα.

Διότι εκείνο που ρισκάρει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα. Είναι η μετεκλογική παρουσία του.

Αν κάνει εκλογές σκαρφαλωμένος στα κάγκελα, ποιος θα διανοηθεί την επομένη των εκλογών να αποδεχτεί την ομαλή και ανεμπόδιστη συμμετοχή του στην εθνική κανονικότητα; Δεν είναι παιχνίδι, ούτε καλαμπούρι.

Το σημείο αυτό είχε επισημάνει ο Μητσοτάκης στον Τσίπρα σε μια παλαιότερη συνάντησή τους στο Μέγαρο Μαξίμου:

«Από εσένα εξαρτώνται οι συνθήκες μέσα στις οποίες θα γίνουν οι εκλογές. Ο,τι επιλέξεις, θα ακολουθήσω. Αλλά όλες οι επιλογές έχουν συνέπειες».

Ο Πρωθυπουργός επέλεξε μια μετωπική σύγκρουση με την επινόηση του «Μαύρου Μετώπου».

Η αντιπολίτευση είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει αν θέλει να κερδίσει. Αλλά αν δεν ακολουθήσει, θα χάσει από χέρι. Και εννοώ όλη η αντιπολίτευση, χωρίς εξαιρέσεις, επιφυλάξεις ή απουσίες.

Αυτό προφανώς κατάλαβε και αυτό το γάντι σήκωσε η Φώφη Γεννηματά με το αίτημα για άμεσες εκλογές. Δεν είχε νόημα να οδηγηθεί στην αναπόφευκτη σύγκρουση συρόμενη και καθυστερημένη.

Και σε αυτό το σκηνικό χρειάζεται δυσβάσταχτη ανοησία και ελαφρότητα για να μουρμουρίζουν κάποιοι (κυρίως του «Ποταμιού») ότι «προέχει το Σύνταγμα». Τέτοιες αξιολογήσεις ανήκουν στη χορεία της εκκεντρικότητας.

Είναι προφανές ότι η σύγκρουση που επέλεξε η κυβέρνηση θα είναι σκληρή, ανελέητη και ότι στο τέλος δεν θα υπάρξουν αιχμάλωτοι.

Μόνο αφελείς μπορεί να πιστεύουν ότι ο Πρωθυπουργός επέλεξε μια μετωπική πόλωση αλλά θα τη διεκπεραιώσει με ευπρέπεια, μετριοπάθεια και καλή καρδιά.

Αν δεν ήταν έτοιμος να την υπηρετήσει στην ακραία λογική της και να την παλέψει, δεν θα τη διάλεγε. Και αφού τη διάλεξε δεν έχει την πολυτέλεια να μην την πάει μέχρι τέλους.

Ακόμη και διαλύοντας τις τελευταίες ψευδαισθήσεις όσων επένδυαν σε έναν «πολιτισμένο και εξημερωμένο ΣΥΡΙΖΑ». Ακόμη και τινάζοντας στον αέρα την πολιτική ομαλότητα.

Απαραίτητη

Μετά το Μνημείο στους τιμημένους Νεκρούς της ΕΡΤ, η ΕΡΤ αποφάσισε να καθιερώσει την 29η Απριλίου ως «ημέρα εορτασμού της επαναλειτουργίας της».
Το θέμα θα είχε πλάκα, αν είχε σημασία.
Αλλά η επαναλειτουργία της ΕΡΤ αποτελεί ήδη την καλύτερη μέθοδο εορτασμού του κλεισίματος της ΕΡΤ. Ποτέ άλλοτε δημόσιος οργανισμός δεν έχει πασχίσει τόσο αποτελεσματικά να δικαιώσει με τη λειτουργία του όσους θεωρούσαν ότι δεν χρειάζεται να λειτουργεί.
Δεν είμαι αυτής της άποψης. Η καλή δημόσια ραδιοτηλεόραση είναι απαραίτητη.
Αντιθέτως είναι εντελώς περιττή η μεταμφίεση κομματικών μαγαζιών ή συνδικαλιστικών παραμάγαζων σε δημόσια ραδιοτηλεόραση.
Για έναν πολύ βασικό ρόλο: επειδή έτσι εκθέτουν τη δημόσια ραδιοτηλεόραση – η οποία είναι απαραίτητη.