Ο κροκόδειλος του ΣΥΡΙΖΑ

Σε όσους βαθυστόχαστους διανοούμενους ή επαγγελματίες σαλταδόρους ανακάλυψαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ που ξέρουμε δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που νομίζουν, ο Πρωθυπουργός απάντησε αποστομωτικά: απέναντί του βλέπει μόνο ένα «μαύρο μέτωπο».

Αντε μετά σοβαρός άνθρωπος να κατηγορήσει την αντιπολίτευση ότι «δαιμονοποιεί» τον Τσίπρα (Μουζέλης) ή ότι «αναπαράγει ένα είδος ακήρυκτου πολιτικού εμφυλίου και επιμένει στην άγονη πόλωση» (Μαραντζίδης).

Τους πήρε και τους σήκωσε ο Πρωθυπουργός με τα χεράκια του!

Για έναν πολύ απλό λόγο που οι υποστηρικτές του κατευνασμού υποτίμησαν: επειδή ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε ο Τσίπρας είναι εκείνο που θέλουν να νομίζουν.

Τι ακριβώς είναι; Λυπάμαι, αλλά σε αυτή την ερώτηση μπορεί να απαντήσει μόνο ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς άλλος. Οι υπόλοιποι περισσεύουμε.

Και την πιο σαφή απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο Τσίπρας.

Η θεωρία του «μαύρου μετώπου» στο οποίο στοιβάζει όσους διαφωνούν με την κυβέρνηση ή αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση ή θέλουν να διαδεχθούν την κυβέρνηση ή απλώς δεν γουστάρουν την κυβέρνηση είναι η επιτομή μιας ξεπερασμένης αλλά βαθιά αντιδημοκρατικής νοοτροπίας, η οποία έχει εξοριστεί προ πολλού από τη δημοκρατική Ευρώπη.

Ακόμα και η ορολογία του «μαύρου μετώπου» παραπέμπει σε κομμουνιστικό Μεσοπόλεμο και μεταπολεμικό «υπαρκτό σοσιαλισμό».

Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται να δεχθεί ότι η αντιπολίτευση, η κριτική, η απόρριψη, ακόμα και η άρνηση συνεννόησης (τις οποίες ο ίδιος κατά κόρον και καθ’ υπερβολή άσκησε ανεμπόδιστα στο παρελθόν…) αποτελούν φυσικές λειτουργίες της δημοκρατίας. Οχι «εκτροπές», ούτε «προκλήσεις».

Αρνείται να δεχθεί ότι σε μια δημοκρατία η νομιμοποίηση της όποιας πολιτικής, οικονομικής ή δημοσιογραφικής δραστηριότητας δεν παραχωρείται από την κυβέρνησή (του) ή την Αριστερά, από συμφέροντα ή φαντάσματα, αλλά προκύπτει από την ίδια τη δημοκρατία και ασκείται ανεμπόδιστα και ανεξέλεγκτα.

Καμία γνώμη, παράταξη ή επιδίωξη δεν χαίρει υπέρτερης ή ευγενέστερης νομιμοποίησης. Να θυμίσω ότι οι πρώτοι που διεκδίκησαν «ηθικό πλεονέκτημα» σε μια πολιτική σύγκρουση ήταν οι Φαλαγγίτες του Φράνκο.

Αρνείται τέλος να ενσωματώσει στη λογική του την παροδικότητα της εξουσίας του. Μόλις προχθές ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους υπουργούς έλεγε ανερυθρίαστα ότι «η Ελλάδα χρειάζεται μακρόχρονη προοδευτική κυβέρνηση» –follow the money!..

Η βασική και ίσως μοναδική πεποίθησή τους είναι ότι ήλθαν για να μείνουν. Οτι (κατά την ορολογία τους) δεν θα αποτελέσουν παρένθεση.

Αυτή η πεποίθηση τους επιτρέπει να μετέλθουν κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο, κάθε παραδεκτή ή απαράδεκτη μέθοδο, για να διατηρηθούν στην εξουσία. Από την «κωλοτούμπα» του 2015 έως τις διώξεις του 2018.

Μόνο που στη δημοκρατία όλοι και όλα αποτελούν παρένθεση. Διότι η παροδικότητα και η εναλλαγή στην εξουσία αποτελούν τη βασική διασφάλιση της δημοκρατίας απέναντι σε κάθε επιβουλή.

Οι τρεις αυτές θεμελιώδεις αρνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ συγκροτούν τη βάση της ακύρωσης κάθε λογικής κατευνασμού του.

Η σύγκρουση, η πόλωση, ο διχασμός, η διαβολή, η δίωξη δεν είναι επιλογές που μπορεί να αλλάξουν ή να μεταλλαχθούν αν κάνει πιο συχνά παρέα με πολιτισμένους σοσιαλδημοκράτες.

Είναι θεμελιώδη χαρακτηριστικά της πολιτικής φυσιογνωμίας του.

Αυτό υποτιμούν όσοι προσφέρονται να παίξουν τον ρόλο του αποσμητικού ή όσοι θεωρούν ότι ο κατευνασμός μπορεί να βοηθήσει την πολιτισμική εξημέρωσή του. Δεν μπορεί.

Διότι, όπως σοφά έλεγε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ σε μια άλλη περίοδο που είχε επίσης τεθεί θέμα κατευνασμού της άλλης πλευράς, «κατευνασμός σημαίνει να ταΐζεις έναν κροκόδειλο με την ελπίδα ότι θα σε φάει τελευταίο».

Ή σαν να ισχυρίζεσαι (λέω εγώ) την επομένη της Συμφωνίας του Μονάχου ότι δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε τη Γερμανία διότι «μεταλλάχθηκε» σε κανονική ευρωπαϊκή δύναμη που θέλει ειρήνη.