Για τον Φρανσουά Ολάντ διατηρούσα πάντα τις αμφιβολίες μου. Τις επιβεβαίωσε πλήρως με όσα γράφει στο βιβλίο του για τον έλληνα Πρωθυπουργό.
Τι γράφει;
Οτι ο Τσίπρας εμφανίστηκε στην Ευρώπη με «γιακά ανοιχτό» και «αγγλικά με μια πολύ νόστιμη ελληνική προφορά» να δηλώνει «νεοφώτιστος στα μυστήρια της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Ασχετος, δηλαδή.
Μετά, και αφού διαπραγματεύονται μερικούς μήνες, ο Τσίπρας ζητεί τηλεφωνική διάσκεψη με τον Ολάντ και τη Μέρκελ. Στη διάσκεψη «εμφανίζεται οργισμένος και χρησιμοποιεί ένα εκδικητικό λεξιλόγιο που δεν είχε ποτέ άλλοτε χρησιμοποιήσει».
Τους ανακοινώνει ότι θα κάνει δημοψήφισμα με το ερώτημα «δέχεστε τη συμφωνία των Βρυξελλών;» και ο ίδιος θα ταχθεί υπέρ του Οχι.
Μετά το δημοψήφισμα (και την επικράτηση του Οχι) ο Τσίπρας ζητεί νέα διαπραγμάτευση με τους εταίρους. Για ποιον λόγο άραγε, αφού οι άνθρωποι ψήφισαν αυτό που τους ζήτησε;
Αλλά «οι οιωνοί δεν είναι καλοί». «Ο Τσίπρας το έχει καταλάβει και αποφεύγει οποιαδήποτε πρόκληση». Του πέρασε και η οργή και η εκδικητικότητα. Στο τέλος, «με βαριά καρδιά (…) δέχεται τη συμφωνία που είχε αρνηθεί».
Αυτή είναι η περιγραφή. Και καταλήγει ο Ολάντ:
«Δεν ξέρω αν θα ανταμειφθεί για τις γενναίες επιλογές του, αλλά μπορώ να πιστοποιήσω πως έδρασε ως Ευρωπαίος και άνθρωπος της Αριστεράς».
Να με συγχωρεί ο γάλλος πρώην πρόεδρος, αλλά τι το γενναίο βρήκε στην παλινωδία που ο ίδιος περιγράφει; Οτι ο Τσίπρας άλλα έλεγε, άλλα ψήφιζε και άλλα έκανε;
Σε τι ακριβώς συνίσταται η γενναιότητα; Οτι είναι «οργισμένος» και κάνει τον καμπόσο από τηλεφώνου αλλά μετατρέπεται σε κότα από κοντά;
Τι το ευρωπαϊκό και τι το αριστερό χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά του Τσίπρα όπως ο ίδιος ο Ολάντ την έζησε και την περιγράφει; Συνέπεια; Σταθερότητα; Γνώση; Αρχές; Θάρρος; Προνοητικότητα; Σοβαρότητα; Πεποιθήσεις; Ιδανικά;
Τι αίσθηση αποπνέει άραγε ένας τύπος με ανοιχτό πουκάμισο και παράξενα αγγλικά που πρώτα δηλώνει άσχετος και κάνει άλλα αντ’ άλλων;
Διότι αν αυτή η συμπεριφορά αποτελεί κατά τον Ολάντ γενναιότητα, αν τη θεωρεί ευρωπαϊκή και αριστερή, τότε δεν χρειάζεται να αναρωτηθούμε γιατί ο Ολάντ δεν έβαλε υποψηφιότητα δεύτερη φορά για την προεδρία της χώρας του, ούτε γιατί προτίμησε να την κοπανήσει νύχτα.
Μάλλον θα το θεωρεί και αυτό γενναίο. Ευρωπαϊκό. Και αριστερό!

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ