Πότε είναι το τέλος;

Υστερα από καιρό ο Καμμένος συναντήθηκε με τον Πρωθυπουργό. Στη συνέχεια (και σε δύο περιπτώσεις) δήλωσε τα εξής:

–Οτι θα πάνε μαζί με τον Τσίπρα «μέχρι το τέλος».

–Οτι θα κάνει «οτιδήποτε» για να μην περάσει μια συμφωνία για το Σκοπιανό στη Βουλή

–Συνεπώς, το «μέχρι το τέλος» είναι σχετικό…

–Αλλά δεν θα υπάρξει πρόβλημα διότι τέτοια συμφωνία δεν πρόκειται να έλθει στη Βουλή «ούτε πριν, ούτε μετά τις εκλογές».

Και πού το ξέρει αυτό ο Καμμένος, αν δεν του το είπε ο Πρωθυπουργός με τον οποίο είχε μόλις συναντηθεί;

Ερώτηση κρίσεως. Ωραία, θα πάνε «μαζί μέχρι το τέλος», αλλά πότε είναι το τέλος;

Σεπτέμβριος 2019, θα μου πείτε. Λάθος! Διότι, σύμφωνα με τουλάχιστον δυο στελέχη των ΑΝΕΛ (Π. Σγουρίδης, Δ. Καμμένος), η τετραετία συμπληρώνεται στις 25 Ιανουαρίου 2019. Συνεπώς μιλάμε για το 2018.

Αφενός και παρά τις βεβαιότητες διαφόρων, ο γάμος κλονίζεται. Και κλονίζεται κυρίως επειδή ο Καμμένος φοβάται ότι θα πληρώσει βαρύ πολιτικό, εκλογικό και προσωπικό κόστος για τον έγγαμο βίο.

Του αρέσει ασφαλώς το υπουργείο, αλλά όχι να γίνει και ο τάφος του!

Αφετέρου, ο Τσίπρας το ξέρει. Και επειδή εκείνος θέλει να πάει τουλάχιστον έως τον Μάιο 2019, προσπάθησε (και προσπαθεί…) να βρει κάποια έστω βραχύβια εναλλακτική λύση.

Δεν βρήκε. Κι είναι μάλλον απίθανο να βρει –παρά τη συνδρομή επιχειρηματικών κύκλων…

Εχουν λοιπόν δύο δυνατότητες.

Είτε ένα συναινετικό (και φιλικό) διαζύγιο, αλλά σε ένα θέμα που θα αβαντάρει τον Καμμένο. Τέτοιο θέμα ήταν το Σκοπιανό, στο οποίο ο ίδιος δεν δίνει πλέον πολλές πιθανότητες.

Είτε να επιδιώξουν μια τεχνητή παράταση του έγγαμου βίου –και όσο αντέξουν αμφότεροι…

Η πρώτη λύση είναι σαφώς προτιμότερη για τον Καμμένο, αλλά οδηγεί άμεσα και ευθέως σε εκλογές και ήττα του Τσίπρα. Προφανώς δεν το θέλει.

Η δεύτερη λύση μπορεί να συντηρήσει για λίγο μια ψευδαίσθηση κυβέρνησης, αλλά η ήττα κινδυνεύει τελικά να αποδειχθεί βαρύτερη.

Ηδη η καθημερινή εικόνα των εταίρων κινείται μεταξύ τραγωδίας και κωμωδίας.

Συμπέρασμα; Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση τους. Ακόμη λιγότερο όμως θα ήθελα να είμαι στη θέση του Καμμένου, ο οποίος ξέρει ότι παίζει το κεφάλι του.

Και αυτό τον καθιστά απρόβλεπτο.