Δεν ξέρω πότε ξεκίνησε αυτή η μόδα με τις Παγκόσμιες Ημέρες. Οταν ήμουν εγώ μικρός, αυτά δεν υπήρχαν. Υπήρχε π.χ. η Ημέρα της Μητέρας και όταν έφτανε ο μπαμπάς μάς θύμιζε να πάρουμε στη μαμά λουλούδια. Υπήρχε η Ημέρα της Αποταμίευσης και στο σχολείο μάς βάζανε και γράφαμε εκθέσεις: οι καλύτεροι κερδίζαμε έναν λογαριασμό ταμιευτηρίου. Είχα κερδίσει και εγώ –έφαγα τα χρήματα όταν πήγα φαντάρος. Παγκόσμιες Ημέρες δεν υπήρχαν: ούτε την Πρωτομαγιά την αποκαλούσαμε έτσι, παρ’ όλο που ήταν ένα είδος παγκόσμιας απεργίας.
Δεν ξέρω πότε ξεκίνησε η μόδα με τις Παγκόσμιες Ημέρες –ξέρω όμως ότι γεμίσαμε τέτοιες. Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας είναι πλέον θεσμός και το καταλαβαίνεις από τα ειδικά αφιερώματα: ένα τέτοιο, πλούσιο, έκαναν εφέτος και «ΤΑ ΝΕΑ» ζητώντας από τις συναδέλφους δυο λόγια –όλες έγραψαν ωραία πράγματα. Επειδή οι περισσότερες γυναίκες κουβαλάνε λίγο το θέατρο στο αίμα τους, ελπίζω η καλή εφημερίδα να δώσει σε όλες άλλο ένα δισέλιδο στις 27 Μαρτίου, που είναι η Παγκόσμια Ημέρα Θέατρου. Δυστυχώς, στις 13 Φεβρουαρίου που ήταν η Παγκόσμια Ημέρα του Κινηματογράφου, κανείς δεν σκέφτηκε να δώσει ένα δισέλιδο στον Γιάννη Ζουμπουλάκη, π.χ., για να μας γράψει για τη ζωή του: θα ήταν απολαυστικό. Φυσικά, υπάρχει και η Παγκόσμια Ημέρα της Γονιμότητας (που γεννά παράξενες ιδέες…), η Παγκόσμια Ημέρα του Υπνου (που ελπίζω με εντολή της εφημερίδας να την περάσουμε όλη μέρα στο κρεβάτι όλοι μαζί), η Παγκόσμια Ημέρα του Γέλιου (όταν και θα είναι υποχρεωτικό να λέμε όλοι ανέκδοτα), η Παγκόσμια Ημέρα των Ζυμαρικών, τον Οκτώβριο, που ελπίζω να διοργανώσουμε ένα τσιμπούσι τεράστιο, ας είναι και βασισμένο στα μακαρόνια.
Δεν ξέρω πότε ξεκίνησε αυτή η μόδα με τις Παγκόσμιες Ημέρες και ομολογώ ότι τον λόγο ύπαρξης κάποιων δεν τον καταλαβαίνω. Υποθέτω ότι η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου χρειάζεται για να θυμάται ο κόσμος ότι υπάρχει μια διαρκής μάχη κατά της επάρατης νόσου. Πιθανότατα η Παγκόσμια Ημέρα της Γης να χρειάζεται για να ξυπνήσει η κοιμισμένη οικολογική μας συνείδηση, όπως ακριβώς μπορεί να είναι χρήσιμη για τα φιλοζωικά μας αισθήματα η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Κακοποίησης των Ζώων. Ας πούμε ότι είναι χρήσιμη για τις ευαισθησίες μας και η Παγκόσμια Ημέρα της Ελευθεροτυπίας ή η αντίστοιχη της Ειρήνης. Αλλά, τι διάβολο χρειάζεται η Παγκόσμια Ημέρα κατά των Κουνουπιών; Δηλαδή υπήρξαν ποτέ κάποιοι που μίλησαν κολακευτικά για τα κουνούπια και έπρεπε ο κόσμος να συστρατευτεί συμβολικά μία ημέρα εναντίον τους; Και γιατί να υπάρχει Παγκόσμια Ημέρα κατά των Κουνουπιών και όχι Παγκόσμια Ημέρα κατά κάθε μύγας και κατά κάθε σκνίπας, που είναι επίσης ενοχλητικές καλοκαιριάτικα; Τι διάβολο μέσο είχαν τα κουνούπια και κατάφεραν να πείσουν την ανθρωπότητα μία ημέρα να ασχολείται μαζί τους;
Δεν ξέρω πότε ξεκίνησε αυτή η μόδα με τις Παγκόσμιες Ημέρες και δεν ξέρω και πώς να συμπεριφερθώ κάθε τέτοια ημέρα. Καταλαβαίνω ότι την Παγκόσμια Ημέρα Εθελοντικού Καθαρισμού των Ακτών πρέπει να αρχίσω να τρέχω στις παραλίες για να μαζέψω σκουπίδια –είναι στις 18 Σεπτεμβρίου η ημέρα αυτή και πρέπει απλά να οργανωθούμε. Ας γιορτάσουμε επίσης την 1η Οκτωβρίου, την Παγκόσμια Ημέρα της Χορτοφαγίας: για εμάς που «κρατάμε» τη Μεγάλη Σαρακοστή είναι παιχνιδάκι. Εύκολο είναι να τιμήσουμε και την Παγκόσμια Ημέρα του Πλυσίματος των Χεριών στις 15 Οκτωβρίου: ακόμη και όσοι δεν πλένονται μπορεί να κάνουν μια θυσία. Αλλά τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε την Παγκόσμια Ημέρα των Προφυλακτικών; Ή την Παγκόσμια Ημέρα του Οργασμού; Η έστω την Παγκόσμια Ημέρα Αβγού; Να τρώμε όλη μέρα αβγά δεν μου ακούγεται ωραία ιδέα. Το να τα βάψουμε κόκκινα και να τα τσουγκρίζουμε το κάνουμε το Πάσχα. Ισως μια λύση θα ήταν να τα πετάμε ο ένας στον άλλον. Και όποιος αντέξει.
Δεν ξέρω πότε ξεκίνησε αυτή η μόδα με τις Παγκόσμιες Ημέρες, αλλά είναι ανόητη. Η μεγαλύτερη απόδειξη είναι ότι δεν υπάρχει μια Παγκόσμια Ημέρα για τις Παγκόσμιες Ημέρες. Ή μήπως υπάρχει;
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 24 Μαρτίου 2018.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
