Για πολλοστή φορά και εντονότερα από ποτέ άλλοτε έχει τεθεί σε αμφιβολία το ανεπηρέαστο της δικαστικής εξουσίας από υποδείξεις και παρεμβάσεις της εκτελεστικής (κυβέρνηση). Αιτία το διαβόητο πια σκάνδαλο Novartis. Ενώ αναμενόταν να πληροφορηθούμε ποιοι είναι οι γιατροί, οι φαρμακοποιοί και γενικά οι εμπλεκόμενοι στη συνταγογράφηση και προώθηση των διαφόρων φαρμακευτικών σκευασμάτων, δωροδοκούμενοι ποικιλότροπα από τις φαρμακευτικές εταιρείες σε έναν τομέα όπου διακινούνται παγκοσμίως εκατοντάδες δισεκατομμυρίων δολαρίων, βρεθήκαμε έκπληκτοι να παρακολουθούμε μια μοναδική παγκοσμίως διαδικασία δίωξης δύο πρώην πρωθυπουργών και οκτώ ακόμη υπουργών. Την πρωτοβουλία είχε η αρμόδια εισαγγελέας Δίωξης Διαφθοράς, με διαβλητή παρέμβαση Πρωθυπουργού και υπουργών, και που στηρίζεται σε καταθέσεις τριών προστατευόμενων μαρτύρων. Η ταυτότητα των τελευταίων επιμελώς αποκρύπτεται χάρις στην προστασία που τους παρέχει ειδικός νόμος, τον οποίο θέσπισε –τι ειρωνεία! –η κυβέρνηση του ενός από τους δύο διωκόμενους πρωθυπουργούς.
Πέρα από το γεγονός ότι για το σκάνδαλο Novartis σε καμία από τις χώρες όπου διαπιστώθηκε πρόβλημα δεν κατηγορήθηκαν μέλη κυβερνήσεων, ο δε αμερικανός πρέσβης κ. Πάιατ εδήλωσε ότι οι αρμόδιες αμερικανικές αρχές δεν περιλαμβάνουν στους καταλόγους τους ενοχοποιούμενους έλληνες πολιτικούς, η ελληνική αυτή μοναδικότητα παίρνει δραματικές διαστάσεις. Αυτές οφείλονται στο γεγονός ότι μια καταδικαζόμενη πλέον από όλους διάταξη του ισχύοντος Συντάγματός μας παρέχει ειδική μεταχείριση και ουσιαστική ασυλία στους τυχόν διαπράττοντες εγκλήματα υπουργούς κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, αφού και σχεδόν άμεση παραγραφή για αυτά προβλέπει το περιβόητο άρθρο 86 του Συντάγματος, αλλά και περίπλοκη, αμφιλεγόμενη και διαβλητή διαδικασία, η οποία επιτρέπει στο εκάστοτε κυβερνών κόμμα να υποκύπτει στον πειρασμό συκοφάντησης των πολιτικών του αντιπάλων. Αφού είτε δεν δικάζονται οι κατηγορούμενοι λόγω σύντομης παραγραφής, είτε μετά από αμφιλεγόμενη δίκη κριθούν τελικά αθώοι από το αρμόδιο ειδικό δικαστήριο, θα τους μείνει η ρετσινιά της υποψίας ότι όντως παρανόμησαν. Τον πειρασμό δε της συκοφαντίας και του διασυρμού των πολιτικών αντιπάλων διευκολύνει και η παρεχόμενη από τον νόμο προστασία σε ανώνυμους μάρτυρες κατηγορίας δημοσίου συμφέροντος, στους οποίους μάλιστα με πρόσφατη διάταξη παρέχεται και εγγύηση ακαταδίωκτου, ακόμα και αν αποδειχθούν αναξιόπιστοι ή και ψευδόμενοι. Δηλαδή για να το προσδιορίσουμε ακόμα σαφέστερα: Αν ένας προστατευόμενος μάρτυς αποδειχθεί κοινός συκοφάντης που ενδεχόμενα πληρώθηκε για να κατηγορήσει κάποιον ψευδώς, ο τελευταίος κρινόμενος αθώος δεν μπορεί να στραφεί κατά του ψευδομάρτυρα, αν αποκαλυφθεί η ταυτότητά του, και να ζητήσει να καταδικαστεί για συκοφαντική δυσφήμηση και με βαριές αποζημιώσεις.
Ετσι ο σύγχρονος νομοθέτης στην προσπάθειά του να ενθαρρύνει απρόθυμους μάρτυρες να διακινδυνεύσουν αποκαλύψεις για εγκληματικές πράξεις από τον φόβο της εξόντωσής τους από τους ενοχοποιημένους εγκληματίες, άφησε ένα πελώριο παράθυρο να διευκολυνθεί η συκοφαντία ακόμα και ενδεχόμενα πληρωμένων ψευδομαρτύρων στους οποίους απερίσκεπτα εγγυάται ατιμωρησία.
Σε αυτήν την ατμόσφαιρα τρόμου και διασυρμού ενδεχομένως αθώων πολιτικών με βαρύτατες κατηγορίες τείνει να διεξαχθεί η δίκη για τη Novartis προς μεγάλη χαρά των αμφισβητούντων το πολιτικό σύστημα και των διαφόρων επίβουλων γειτόνων μας, που θα επωφεληθούν από τον δικό μας νέο εμφύλιο διχασμό, πέρα από το πλήγμα που θα δεχθεί η μόλις ανακάμπτουσα οικονομία μας.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ