Οι οίκοι μίλησαν, η κυβέρνηση κατάλαβε;

Με περηφάνια ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στη Βουλή για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής λίγο μετά τα μεσάνυχτα της περασμένης Τετάρτης ενημέρωσε το σώμα και ειδικότερα τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκο Μητσοτάκη για να τον πικάρει ότι ο οίκος Moody’s αναβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδος κατά δύο βαθμίδες, από Caa2 σε Β3.

Οντως ήταν μια εξέλιξη θετική και μάλιστα πιο γρήγορα απ’ ό,τι αναμενόταν, αλλά ο κ. Τσίπρας ξέχασε να πει δύο πράγματα. Πρώτον, ότι στη βαθμίδα που αναβαθμίστηκε η οικονομία από τη Moody’s βρισκόμασταν τον Νοέμβριο του 2014 και στη συνέχεια λόγω της «Βαρουφακειάδας» καταποντιστήκαμε και, δεύτερον, ότι απέχουμε ακόμη έξι βαθμίδες από την κλίμακα της Moody’s ώστε να χαρακτηριστούν τα ομόλογα της Ελληνικής Δημοκρατίας επενδύσιμα. Η βαθμίδα Β3 της Moody’s χαρακτηρίζει ομόλογα «που απέχουν από τον επιθυμητό τύπο επένδυσης».

Ακόμη και οι πρόσφατες αναβαθμίσεις από Fitch και S&P –έχουν το ίδιο σύστημα αξιολόγησης –στη βαθμίδα Β από Β- αναφέρονται σε «ομόλογα κερδοσκοπικά». Γι’ αυτό άλλωστε ούτε το Χρηματιστήριο κινήθηκε ανοδικά ούτε οι αποδόσεις των ομολόγων μειώθηκαν.

Και στο παρελθόν ο Πρωθυπουργός είχε πανηγυρίσει για τους ρυθμούς ανάπτυξης ή τα πλεονάσματα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά λησμονούσε να αναφέρει ότι οι στόχοι αυτοί είχαν πιαστεί από το τέλος του 2014 και χρειάστηκαν από ένα έως τρία χρόνια για να επανέλθουμε εκεί που ήμασταν.

Οι πρόσφατες αναβαθμίσεις και των τριών οίκων αξιολόγησης έγιναν γιατί οι αναλυτές τους αναγνωρίζουν τη γιγαντιαία δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας και τη σταθεροποίηση της οικονομίας. Κατόρθωμα που επιτεύχθηκε μέσα από τις σκληρές θυσίες του ελληνικού λαού. Η κυβέρνηση τώρα θα πρέπει να ρίξει το βάρος στις αναπτυξιακές μεταρρυθμίσεις και στην αύξηση της απασχόλησης. Τα ποσοστά των μακροχρόνια ανέργων και της νεανικής ανεργίας είναι σαν σπίρτο δίπλα σε βενζίνη και δεν δημιουργούν προϋποθέσεις ανάπτυξης. Χρειάζονται παρεμβάσεις δραστικές στην εκπαίδευση, στο συνταξιοδοτικό, και κυρίως φιλικό περιβάλλον για προσέλκυση ξένων κεφαλαίων για παραγωγικές επενδύσεις. Ενας τομέας όπου η κυβέρνηση υστερεί αλλά δείχνει τουλάχιστον να έχει αντιληφθεί –έστω και αργά –ότι είναι μονόδρομος.