Είναι αδιαμφισβήτητο: η συντριπτική επικοινωνιακή ήττα της κυβέρνησης στο Μακεδονικό ασφαλώς οφείλεται και στο ότι κολοσσιαίο δημοσιογραφικό συγκρότημα, ενδεχομένως στην υπηρεσία ίδιων συμφερόντων, «σπονσοράρισε» τις εθνικιστικές πλειοδοσίες στο θέμα…
Από την άλλη, όμως, είναι επίσης προφανές πως το σήμερα κυβερνών δικομματικό αριστεροδεξιό συνονθύλευμα –ελλείψει εξοικείωσης με το εμπεριστατωμένο ιστορικό επιχείρημα, καθώς και λόγω ανικανότητας για πολιτική παιδαγωγική βασιζόμενη σε συγκροτημένη διεθνοπολιτική ανάλυση –έναν τρόπο αντίδρασης θα μπορούσε να επιλέξει ύστερα από μια τέτοια ήττα: τον αντιπερισπασμό.
Τόσο λυσσώδης, σχεδόν στρατευμένη θα μπορούσε κανείς να πει, προσπάθεια κάποιων λειτουργών της κρατικής τηλεόρασης να υπάρξει αλλαγή πολιτικής ατζέντας, διά της υπερπροβολής του σκανδάλου Novartis, δύσκολα μπορεί να μη φέρει στον νου τι ρόλο έχει παίξει στον δημόσιο βίο της χώρας μας ο εξωνημένος Τύπος και οι (τηλε)κατευθυνόμενοι γνωμοδιαμορφωτές. Διαχρονικά μάλιστα… (Πρόσφατα διάβαζα ένα κείμενο του πρεσβευτή Ν. Μαυροκορδάτου που κατηγορούσε τον πρωτεξάδελφό του Χαρίλαο Τρικούπη διότι αρνήθηκε να δώσει –μαύρες –700 δραχμές στον Βλάση Γαβριηλίδη, ώστε να τον έχει μίσθαρνο όργανο.)
Και όμως…
Εφόσον οι συριζαίοι δεν ήταν πολιτικά τόσο αστοιχείωτοι ή φανατικοί ή καιροσκόποι, θα μπορούσαν ίσως να είχαν αποφύγει μια τέτοια επικοινωνιακή ήττα στο ονοματολογικό. (Αν υποθέσουμε, βέβαια, πως δεν το ανακίνησαν μόνο και μόνο για να διασφαλίσουν δι’ εαυτούς μια αξιοπρεπή απόδραση από την εξουσία, μέσα σε δυσμενή εσωτερική και διεθνή οικονομική συγκυρία, σώζοντας ταυτόχρονα και τον κυβερνητικό εταίρο τους.) Πώς θα την είχαν αποφύγει την ήττα στις εντυπώσεις; Αναδεικνύοντας μια πιο συγκροτημένη επιχειρηματολογία για την ανάγκη συμβιβασμού με την «Ακατονόμαστη».
Ας δούμε, λοιπόν, κάπως συστηματικότερα κάποια σημεία από το πλαίσιο και το υπόστρωμα αλλά και τη συγκυρία του όλου θέματος:
1. Ουδέποτε ίσως οι σχέσεις Τουρκίας και ΝΑΤΟ βρίσκονταν σε τόσο λεπτό σημείο.
2. Ουδέποτε οι προοπτικές του Κουρδικού (Κούρδοι: «the biggest stateless nation of the world» κατά τη διεθνή βιβλιογραφία) ήταν τόσο δυσμενείς για τον εξ ανατολών γείτονά μας. Τόσο, ώστε σχεδόν να προεξοφλούνται εξελίξεις, τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα, που θα μπορούσαν να προσληφθούν από την κοινή γνώμη και από το πολιτικό σύστημα της Τουρκίας ως εθνοβλαπτικές και ως προσβλητικές της εθνικής αξιοπρέπειας.
3. Τίποτε δεν θα ήταν λιγότερο απίθανο, σε μια τέτοια εξέλιξη του Κουρδικού, από το τουρκικό πολιτικοστρατιωτικό κατεστημένο να θελήσει να δημιουργήσει –ως κίνηση αντιρρόπησης –προβλήματα με τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου.
4. Στο απευκταίο αυτό ενδεχόμενο τίποτε δεν θα ήταν χρησιμότερο για την πατρίδα μας από καλές σχέσεις με τη Βορειοατλαντική Συμμαχία.
5. Το ΝΑΤΟ, όμως, ενδιαφέρεται ιδιαίτερα αυτήν την περίοδο για την ένταξη στους κόλπους της τής κεντροβαλκανικής χώρας που προήλθε από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
6. Η ένταξη αυτή είναι ιδιαίτερα χρήσιμη και για την Ελλάδα, διότι θα είχε στα βόρεια σύνορά της μια νατοϊκή χώρα, φυσικό προστατευτικό ανάχωμα σε περίπτωση που η εν εξελίξει ρωσική πολιτικοπολιτισμική διείσδυση στη Χερσόνησο του Αίμου πάρει και άλλες, πιο επιθετικές μορφές.
7. Με δεδομένο πως η «Ακατονόμαστη» αποτελεί για μας ιδανικό βόρειο γείτονα (μικρό, φτωχό, περίκλειστο κράτος, χωρίς στρατό, πραγματικό πολυεθνικό μωσαϊκό, άρα δυνητική οικονομική επαρχία της χώρας μας), κάθε παράγων διασφάλισης της βιωσιμότητάς της υπηρετεί το δικό μας εθνικό συμφέρον. Αποδυνάμωση ή εξαφάνισή της από τον χάρτη θα σήμαινε, αντίθετα, και διευκόλυνση της ρωσικής διείσδυσης προς τον Νότο, καθώς και προοπτικές εδαφικής επέκτασης άλλων βόρειων γειτόνων, «φύσει» και γεωπολιτικά στραμμένων προς το Αιγαίο, πάντως δε δυνητικά πολύ πιο επικίνδυνων για τη χώρα μας.
8. Παράγοντες διασφάλισης ή έστω ενίσχυσης της συνοχής και της προοπτικής βιωσιμότητας της «Ακατονόμαστης» είναι, ασφαλώς, η ένταξή της στη Βορειοατλαντική Συμμαχία καθώς και η κατοχύρωση ενός ονόματος ικανού να λειτουργεί συνεκτικά για όλες τις εθνικές της συνιστώσες.
9. Αυτούς, όμως, τους δύο παράγοντες καταπολεμά παντί τρόπω η αδάμαστη ελληνική ψυχή, ενώ η εξωτερική πολιτική ασκείται διά συλλαλητηρίων.
Πάνω σε μια τέτοιου είδους επιχειρηματολογία θα βασιζόταν, φαντάζομαι, η κυβερνητική αντίδραση στην επικοινωνιακή της ήττα στο Μακεδονικό.
Αν η παρούσα κυβέρνηση είχε ικανότητα αντίδρασης με τρόπους λιγότερο πρωτόγονους από αυτούς με τους οποίους είναι εξοικειωμένη…
Ο κ. Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
