Είναι του καθενός δικαίωμα να «συναθροίζεται». Και να εκφράζει μέσα από το «μέγα πλήθος» την άποψή του.
Και είναι δικαίωμα του κάθε πολιτικού να επιλέγει αν θα συνταχθεί «με την του πλήθους τη φωνή» ή θα πάει αντίθετα σε αυτήν. Το δεύτερο θα το επιλέξει επειδή κρίνει πως το κόστος της διαφωνίας του με τους πολλούς θα πρέπει να το αναλάβει. Και θα το κάνει, αν με άλλα κριτήρια, στρατηγικά και διαχρονικά, όχι εποχικά, θεωρεί πως ενάντια στη δημόσια πανθυμία πρέπει να πάει. Και ότι ακόμα και στην πιο καθολική, στην πιο πάνδημη τελετουργία θα πρέπει να αντισταθεί. Ενάντια στα προφανή συμφέροντά του θα βαδίσει. Και το εμβατήριο δεν θα το ψάλει.
Το συμφέρον της χώρας του, συχνά το αθέατο, αυτή του τη στάση νομίζει πως επιβάλλει. Και παραπέμπει έτσι την αξιολόγηση της διαφωνίας του με το «μέγα πλήθος» σε ένα αύριο στο οποίο ο ίδιος μπορεί και να μην υπάρχει.
Την υστεροφημία, την κάθε υστεροφημία, την αυθεντική, δεν την εισπράττει κανείς εν ζωή. Και ευτυχώς. Γιατί έτσι μπορεί να παραιτείται από την παγίδα να ακούει ο ίδιος χειροκροτήματα. Τον πολιτικό με κεφαλαίο το Π δεν τον ενδιαφέρει ο θεός Κρότος (υπάρχει τέτοιος στο καθ’ ημάς πάνθεον), αλλά ο Λόγος. Ομως, έστω και αν η απόλυτη εκπρόσωπος του τελευταίου, η Αθηνά, δεν έχει, και αυτή, πάντα δίκιο, ο απόλυτος εκπρόσωπος του πρώτου, του Κρότου, ο Βάκχος, τη μέθη αντιτάσσει για να αποφύγει τον καταλογισμό.
Ολα βέβαια είναι σχετικά. Και καμιά φορά τίποτα από τα παραπάνω δεν δείχνει να ισχύει. Με μια διαφορά όμως: πως όποιος θέλει να γράφεται με μεγάλο το Π, πολιτικός ή πολίτης, είναι υποχρεωμένος, νομίζω, στη «μακρά διάρκεια» να αναφέρεται. Σε αυτήν και οι δύο δεν πρέπει να διεκδικούν τη δικαίωση των ιδιοτήτων τους; Αν δεν θέλουν να είναι απλοί ιδιώτες;
Ο κ. Γιάννης Μεταξάς είναι επίτιμος καθηγητής πανεπιστημίων, τακτικό μέλος της Academie Europeenne Interdisciplinaire des Sciences.
