Δαιμονοποίηση αντί ανάλυσης του Μακεδονικού

Ποια είναι η σωστότερη προσέγγιση του απρόβλεπτου συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης για το Μακεδονικό και του πιθανόν ογκωδέστερου σημερινού; Λυπούμαι που δεν μπορώ να αναπαραγάγω ολόκληρη την κατά τη γνώμη μου πιο αξιοπρόσεκτη προσέγγιση, που διατύπωσε στα «Νέα» της 27/1 ο χαρισματικός θεσσαλονικιός λογοτέχνης και διανοούμενος Γιώργος Σκαμπαρδώνης. Ελπίζω να μην προδίδω την εμπεριστατωμένη ανάλυσή του με τα ακόλουθα αποσπάσματα:

«Τι να καταλάβουν οι περίφημες δεξαμενές σκέψης στην Ουάσινγκτον και οι κομψοί ευρωπαίοι ή ο καλοξυρισμένος γέρων διαμεσολαβητής Νίμιτς; Τι να νιώσει από Βαλκάνια, Κομμουνιστο-ΣΝΟΦ, Γερμανό Καραβαγγέλη, κρητικούς βρακοφόρους, Ιωνα Δραγούμη, αλβανούς κατσαπλιάδες, Ανατολική Ρωμυλία, Βόρειο Ηπειρο, Ηλιντεν, Τίτο και Βλαντά; Τρεις φριχτές βουλγαρικές κατοχές, Δοξάτο Δράμας και άπειρες αλληλοσφαγές, που χάνονται στο απώτατο παρελθόν; Ο Νίμιτς μάλλον νομίζει πως διευθετεί κάτι μεταξύ Ελβετίας και Αυστρίας… Μήπως όμως γραφικοί με άλλη απόχρωση είμαστε και εμείς, που δεν μπορούμε να καταλάβουμε τίποτε από το όντως υπάρχον, το οποίο καλούμαστε και να διαχειριστούμε; Μήπως η διαφορετική όραση των άλλων μας εξοργίζει και αντί να την μεταβάλουμε διά της πειθούς σπεύδουμε να τους δαιμονοποιήσουμε με την απαξία, την ύβρη, την κηλίδωση, την καταφρονητική κατάταξη, το συλλήβδην –στο όνομα πάντα του λαού; Ποιου λαού απ’ όλους τους ελληνικούς λαούς; Γιατί λαός δεν είναι μόνο ό,τι υπάρχει από την πλατεία Ομονοίας ως το Μοτέλ Λεβέντης. Υπάρχει και το Κιλκίς, και η Νάουσα, και η Κομοτηνή, και η Ξάνθη, και η Ευρυτανία, και η Κρήτη… Διαφορετικές νοοτροπίες που δυστυχώς ή ευτυχώς υπάρχουν… Και όταν η τακτική της άρνησης του πραγματικού συνεχιστεί επί μακρόν αναφύεται αίφνης ένα ακατανόητο συλλαλητήριο 500.000 που δεν ξέρουμε τι να το κάνουμε, από πού ήρθε και πού θα πάει. Διότι τόσοι ήταν οι συγκεντρωμένοι… Και δεν πήγαν μόνο για το Μακεδονικό. Και για να πούμε άλλη μια, αβάσταχτη αλήθεια: κανείς μας δεν το περίμενε. Γιατί; Το ερώτημα είναι τραγικό για τους αναλυτές, τους πολιτικούς, τους διανοούμενους… Ανάλυσέ το, λοιπόν, όλο αυτό, άνθρωπε, χωρίς χαρακτηρισμούς. Ανάλυσέ το».

Και μια δική μου ιστορική υποσημείωση για την αποδοκιμαστικά σχολιαζόμενη ανάμειξη της Εκκλησίας. Τη Μικρασιατική Καταστροφή ακολούθησε κατά τις συνθήκες ανταλλαγή ελληνορθόδοξων χριστιανών και τούρκων μουσουλμάνων, δηλαδή με θρησκευτική ταυτότητα. Θυμίζω πως οι δικοί μας ερχόμενοι στην Ελλάδα διέσωσαν μόνο θρησκευτικά κειμήλια. Ετσι ελληνοποιήθηκε η σήμερα καθαρόαιμη πια ελληνική Μακεδονία, που πριν ήταν μια μακεδονική σαλάτα, βορά του βούλγαρου επίβουλου γείτονα και της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας του Τίτο που ιδρύθηκε με προτροπή του Στάλιν και δουλοπρεπή σύμπραξη του ημέτερου ΚΚΕ όπως με εντιμότητα υπενθύμισε σ’ ένα αποκαλυπτικό άρθρο του στα «Νέα» (19/1) ο Μίκης Θεοδωράκης, γράφοντας «Πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν το νεαρό και αδύνατο τότε ΚΚΕ θέλησε να γίνει μέλος της Κομμουνιστικής Διεθνούς, το βουλγαρικό και το γιουγκοσλαβικό κομμουνιστικό κόμμα έθεσαν ως προϋπόθεση για την ένταξή του να δηλώσει ότι συμφωνεί να σχηματιστεί ανεξάρτητο κομμουνιστικό κράτος με το όνομα Μακεδονία, που να συμπεριλαμβάνει όλη τη βόρεια Ελλάδα». Ποιοι από τις νεότερες γενιές γνωρίζουν ότι έτσι ξεκίνησε το άγος του Μακεδονικού;