Ο Τάσος Μπουλμέτης έχει τον τρόπο του με το κοινό. Βρίσκει πάντα τον δρόμο για ν’ αγγίξει την καρδιά του. Πρώτα η «ΠΟΛΙΤΙΚΗ κουζίνα», μετά ο «Νοτιάς» και τώρα, το «1968», η τελευταία ταινία του, ένας συνδυασμός μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ με το ζύγι να πέφτει στο πρώτο.

Μοιάζει με «μια ταινία για την ΑΕΚ» αλλά τελικά είναι «μια ταινία για την Ελλάδα». Αυτό έλεγα από την αρχή, αυτό εξακολουθώ να λέω τώρα και αυτό, με χαρά μου, ακούω από πολύ κόσμο να λέει σήμερα πέντε μέρες από την πρώτη προβολή της ταινίας, την Πέμπτη 25 Ιανουαρίου.

Η κίνηση της ταινίας στο πρώτο τετραήμερο προβολής της είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητική. Σε 36 αίθουσες της Αθήνας το «1968» έκανε 21.419 εισιτήρια και στις 47 αίθουσες εκτός Αθηνών στις οποίες άνοιξε επίσης, 11.614.

Σύνολο 33.033 σε όλη την επικράτεια. Και όλα δείχνουν ότι η πορεία της θα είναι ανοδική.

Μακάρι. Το εύχομαι ολόκαρδα γιατί η ταινία αξίζει την επιτυχία, είναι φτιαγμένη με αγάπη, έχει τις καλύτερες προθέσεις, είναι ωραίο σινεμά και εμμέσως καταδικάζει τον φανατισμό.

Κρίμα που κάποιος κόσμος δεν το βλέπει έτσι, με αποτέλεσμα να συμβούν διάφορα παρατράγουδα σε κάποιες περιοχές της Αθήνας όπως η Νέα Σμύρνη, όπου ως και απειλές υπήρξαν από οργανωμένους οπαδούς του Πανιωνίου.

Πόσο passé αντίδραση, Xριστέ μου. Τς τς τς τς τς… Τι ντροπή.

Η στιγμή εκείνη τον Απρίλη του ’68 αφορούσε την Ελλάδα, όχι μόνον την ΑΕΚ και αυτό προσπάθησε (και κατάφερε) να περάσει ο Μπουλμέτης στην ταινία του.

Μιλώντας μαζί του, αφότου η ταινία είχε ανοίξει, έμαθα για ένα περιστατικό που του συνέβη και το βρίσκω πολύ όμορφο.

Μετά την προβολή της ταινίας σε κεντρική αίθουσα της Αθήνας, τον πλησίασαν και του έδωσαν τα συγχαρητήριά τους, δύο οπαδοί του Ολυμπιακού. «Ηταν πολύ συγκινημένοι» μου είπε ο Μπουλμέτης, «φαινόταν ότι μιλούσαν μέσα απ’ την καρδιά τους.»

Δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερο δώρο για έναν σκηνοθέτη. Μια τέτοια σκηνή αναλογεί με 10.000 εισιτήρια, είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση.

Και ίσως είναι ένα μάθημα σ’ εκείνους που το χρειάζονται.