Το παραμύθι με το όνομα

Δεν πρόφτασαν να ξεκινήσουν οι νιοστές διαπραγματεύσεις με τα Σκόπια και καλλιεργήθηκε ήδη το γνωστό από το παρελθόν κλίμα εθνικιστικής υστερίας, το οποίο είναι και η κυρία αιτία που όλα αυτά τα χρόνια δεν κατέστη δυνατό να βρεθεί κάποια λύση. Απλούστατα διότι κάθε προσπάθεια διευθέτησης θεωρείται από τους αδιάλλακτους υπερπατριώτες εθνική προδοσία. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που κανένα από τα εθνικά μας θέματα δεν έχει λυθεί ως σήμερα. Και δεν είναι μόνο η παρουσία του Πάνου Καμμένου στην κυβέρνηση που την υποχρεώνει να εμφανίζεται με μια διπλή γλώσσα στο ζήτημα αυτό, γεγονός που είναι επόμενο να τορπιλίζει τη διαπραγμάτευση. Αλλά και οι θολές θέσεις, κυρίως της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία προφανώς για λόγους κομματικών σκοπιμοτήτων δεν θέλει να χάσει τους εκ δεξιών ψηφοφόρους της, που ουσιαστικά ταυτίζονται με τον κ. Καμμένο.

Και σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η γνωστή στάση της Εκκλησίας, της οποίας ο ρόλος και στο παρελθόν υπήρξε εξαιρετικά αρνητικός, θέτοντας το ερώτημα αν πραγματικά τηρούνται οι υποτιθέμενοι «διακριτοί ρόλοι», από τη στιγμή που η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της ΕΕ όπου δεν υπάρχει χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους. Αν η ανάμειξη αυτή συνεχιστεί σε θέματα που άπτονται καθαρά της κυβερνητικής πολιτικής, τότε σε λίγο καιρό η Ελλάδα ελάχιστα θα διαφέρει από το θεοκρατικό Ιράν. Αλλά και πέραν της Εκκλησίας, το γεγονός είναι ότι βγαίνει ο καθένας και λέει το μακρύ του και το κοντό του. Αλλος προτείνει το όνομα Βαρντάρσκα, άλλος Δακία, άλλος Δαρδανία και πάει λέγοντας. Οταν μάλιστα το 1992 είχαμε απορρίψει το περιώνυμο Πακέτο Πινέιρο με την πρόταση «Νέα Μακεδονία». Πρόταση για την οποία, όπως φαίνεται, αγωνιζόμαστε να πετύχουμε τώρα. Δηλαδή ύστερα από 25 χρόνια!

Αυτό πάντως που είναι αστείο είναι να συνεχίσουμε να ισχυριζόμαστε ότι «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική». Διότι, πρώτον, η ευρύτερη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας μοιράστηκε μεταξύ Σερβίας, Βουλγαρίας και Ελλάδας με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913. Και, δεύτερον, δεν αντιδράσαμε σθεναρά στην απόφαση του Τίτο να ονομάσει τη νεοσυσταθείσα τότε ομόσπονδη Δημοκρατία «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Θεωρώντας μάλιστα το ζήτημα αυτό «ταμπού» για να μη θιγεί ο Τίτο, ο οποίος έπρεπε να στηριχθεί από τους Δυτικούς επειδή είχε έλθει σε σύγκρουση με τη Μόσχα. Και αργότερα δεχθήκαμε την περίεργη ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας», που περιλαμβάνει τον όρο «Μακεδονία». Δεν είναι λοιπόν λίγο αργά τώρα να υποστηρίζουμε ότι δεν μπορούμε να δεχθούμε τον όρο Μακεδονία, ούτε στη σύνθετη μορφή του, που είναι η σημερινή (και επιτέλους ορθή) ελληνική θέση;