Δεν ήμουν αυτόπτης μάρτυρας, μου το περιέγραψαν, όμως εμπιστεύομαι απόλυτα τον άνθρωπο που μου το είπε και θεωρώ χρέος μου να μοιραστώ την μαρτυρία του μέσα από αυτή την στήλη. Συνέβη πριν από μερικές μέρες σε οικονομικώς ανερχόμενη, αναβαθμισμένη περιοχή της Αθήνας. Μικρό κατάστημα κεντρικής οδού –δεν χρειάζεται να πω τι και που –αλλοδαπός ο ιδιοκτήτης. Ας τον αποκαλέσουμε Απόλλων για την ευκολία του κειμένου.
Είναι πρωί καθημερινής και ο Απόλλων βρίσκεται μόνος στον χώρο. Ξάφνου μπαίνει στο κατάστημα ένας νεαρός τον οποίο ο Απόλλων αρχικώς – και πολύ φυσικά – τον θεώρησε πελάτη. «Μαυροντυμένος, ευγενικός, λίγο ντροπαλός, κουβαλούσε ένα σακίδιο στον ώμο» μου είπε ο Απόλλων. Ηταν ξανθός και όχι κουρεμένος σύριζα (εννοώ γουλί για να μην παρεξηγηθώ κιολας).
«Καλημέρα σας» λέει ο επισκέπτης. «Είμαι Ελληνας. Ανήκω στην Χρυσή Αυγή. Πικετάρουμε μαγαζιά από Πακιστανούς.»
«Πικετάρω» για όσους δεν ξέρουν την έκφραση, σημαίνει κάτι σαν σταμπάρω. Είναι greekglish, προέρχεται από το ρήμα pick. Σοκαρισμένος ο Απόλλων δεν απάντησε λέξη (η σιωπή είναι η σωστότερη μέθοδος αντιμετώπησης πολλών πραγμάτων), οπότε ο νεαρός Χρυσαυγίτης όπως μπήκε, βγήκε.
Εξίσου σοκαρισμένος κι εγώ από την περίεργη αυτή ιστορία, ρώτησα τι αίσθηση άφησε στον Απόλλωνα ο χρυσαυγίτης. «Μου θύμισε κάτι ανάμεσα σε πλασιέ και ζητιάνο» ήταν ακριβώς η απάντηση ενός ανθρώπου, ο οποίος το επαναλαμβάνω, προέρχεται από άλλη χώρα, γειτονική στην Ελλάδα, επομένως μπορείτε να αντιληφθείτε πως ένιωσε.
Τι ένιωσα εγώ; Από την μία η οργή, από την άλλη η θλίψη.
Οργή για το θράσος, την αναίδεια, την αναξιοπρέπεια, την παντελή έλλειψη στοιχειώδους ανθρωπισμού ενός νέου ανθρώπου προς έναν συνάνθρωπό του.
Θλίψη για την βλακεία, την κατάντια, την ξεφτίλα και την παντελή έλλειψη στοιχειώδους ντροπής ενός νέου ανθρώπου, όχι μόνον προς τον απέναντί του αλλά και προς τον ίδιο τον εαυτό του.
Αναρωτιέμαι προς τα που κλίνει η ζυγαριά των συναισθημάτων μου · ακόμα δεν έχω καταλήξει.
Σε περίπτωση που βρισκόμουν μπροστά στο περιστατικό δεν είμαι βέβαιος για το αν θα έβριζα τον χρυσαυγίτη ή θα του έδινα ένα ευρώ όπως θα έδινα σε έναν ζητιάνο, να πάει στο καλό να πιει κανα καφέ. Ισως και δύο ευρώ.
Ομως επίσης δεν ξέρω και τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν ο Απόλλων ήταν όντως Πακιστανός. Θα πέφτανε καντήλια; Θα πέφτανε σφαλιάρες; Θα βγαίνανε μαχαίρια; Θα ερχόταν η αστυνομία; Τι; Ε; Τι;
