Η δυστυχία να είσαι αριστερός

Κάθε φορά που ακούω ένα στέλεχος της κυβέρνησης ή του ΣΥΡΙΖΑ να μιλάει για «προοδευτικές λύσεις» ή «προοδευτικές συμμαχίες» ή «πολιτικές σε προοδευτική κατεύθυνση» με πιάνουν τα γέλια.

Διότι την ίδια στιγμή ο ίδιος αυτός προοδευτικός νέος (ή λιγότερο νέος) κυβερνά με τους Καμμένους. Συγχρωτίζεται με τον χειρότερο δημοσιογραφικό και εκδοτικό υπόκοσμο. Ανησυχεί για τα πρόστιμα του Ιβάν Σαββίδη.

Χαρίζει λεφτά στον Τραμπ. Τρέμει τον Ερντογάν και προσπαθεί ξεδιάντροπα να του παραδώσει τούρκους φυγάδες.

Κόβει προκαταβολικά συντάξεις και αφορολόγητα. Καμαρώνει που υπερφορολογεί τον κοσμάκη για να βγάλει υπερπλεόνασμα. Και παρακαλάει τον Σουλτς να κυβερνήσει με την «Go back, madam Merkel».

Αν αυτά λέγονται «προοδευτικά», τότε η Μαρίν Λεπέν είναι η Ρόζα Λούξεμπουργκ της εποχής μας.

Αλλά δεν πρέπει να είμαστε σκληροί. Μέρες που είναι, οφείλουμε να περιβάλλουμε με συμπάθεια τους δοκιμαζόμενους συμπολίτες μας.

Και δυστυχώς οι πλέον δοκιμαζόμενοι σήμερα είναι οι αριστεροί.

Οχι εκείνοι που διορίστηκαν σε μυστήριες γραμματείες, υπουργικά γραφεία και στην ΕΡΤ. Ούτε όσοι προσλήφθηκαν για trolls στο Διαδίκτυο προς 0,60 ευρώ το tweet. Ούτε φυσικά διάφοροι Πασόκοι (πολιτικοί και δημοσιογράφοι) που ανακάλυψαν ότι η καρδιά τους που χτυπούσε για τον Ακη ήταν τελικά αριστερή.

Εννοώ τους κανονικούς αριστερούς που έστω και στο μυαλό τους ανατράφηκαν με έννοιες όπως «αριστερή ηθική», «αγωνιστική ανιδιοτέλεια», «κοινωνική αξιοπρέπεια» ή «δημοκρατικό ήθος».

Εκείνους που πίστεψαν στις ιδέες και στις παραδόσεις μιας Αριστεράς που ακόμα κι αν αποδεικνύονται σήμερα ατελέσφορες ή ξεπερασμένες, σίγουρα δεν ντρέπεσαι για αυτές.

Αυτοί την πάτησαν.

Διότι χρειάστηκε να έλθουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία για να καταρριφθεί όλη η μυθολογία της μετεμφυλιακής και μεταπολιτευτικής Αριστεράς με την οποία ανατράφηκαν.

Μια βολική (ενδεχομένως) μυθολογία την οποία η ίδια η Αριστερά κατασκεύασε για να επιζήσει μετά τις ήττες της και για να καταφεύγει τις στιγμές της δοκιμασίας.

Αποδείχθηκε έτσι ότι η «αριστερή διακυβέρνηση» δεν ήταν τελικά παρά κάποια μοχθηρά ανθρωπάκια που τρεις σκασίλες έχουν για τα πανανθρώπινα προοδευτικά ιδεώδη αλλά φθονούν βαθύτατα το πορτοφόλι, το σπίτι, την επιτυχία ή τη ζωή του διπλανού τους.

Που επιζητούν τόσο φανατικά και παθιασμένα την εξουσία ώστε θεωρούν πως η κυβέρνηση δεν αρκεί και υπάρχει κάτι άλλο, βαθύτερο και ισχυρότερο, για να κυριεύσουν.

Ολη η συσσωρευμένη μνησικακία της Μεταπολίτευσης και της κρίσης αποτέλεσε την κοινωνική πλατφόρμα που εκτόξευσε την παράξενη συμμαχία που μας κυβερνάει. «Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού» (που θα έλεγαν και οι Pink Floyd) πήρε τα πράγματα στα χέρια της.

Και ούτε είναι τυχαίο ότι η κοινωνική θεώρησή τους παραμένει βαθιά στρεβλή και σκονισμένη.

Νομίζουν ότι ζουν σε έναν κόσμο που αποτελείται από «θαλασσοδάνεια», λίστες, offshore, φορολογικούς παραδείσους, τιμωρούς Ρουβίκωνες, «άρρωστους δικαστές» (Παπαγγελόπουλος) και εξαγορασμένους δημοσιογράφους.

Αυτή η σκοτεινή πλευρά τους ταίριαξε με τον Καμμένο ή τον Λαζόπουλο που θεωρούν ότι «διώκονται» από «συμμορίες», «μαφίες» ή «χούντες».

Μια ευρεία συμμαχία διαταραγμένων μυαλών, κυνικών επιδιώξεων και παράνοιας, που βλέπει τον κόσμο μόνο μέσα από διάφορους «εχθρούς».

Αλλά δεν είναι αυτό Αριστερά. Και δικαίως οι πραγματικοί αριστεροί πρέπει να αισθάνονται δυστυχισμένοι, προδομένοι ή, ακόμα χειρότερα, εξαπατημένοι όταν όλα τα παραπάνω διεκπεραιώνονται στο όνομα μιας παράταξης στην οποία πίστεψαν για τα ακριβώς αντίθετα.

Ομολογώ πως δεν γνωρίζω, ούτε μπορώ να προβλέψω πώς θα τελειώσει η περιπέτεια. Το πιθανότερο είναι ότι (εκλογικά τουλάχιστον) το κεφάλαιο που άνοιξε το 2015 θα κλείσει μέσα στους επόμενους μήνες.

Δεν ξέρω όμως τι θα συμβεί με την ψυχολογική και κοινωνική μόχλευση, τα πάθη, τους ανορθολογισμούς και τις υστερίες της κοινωνίας που το δρομολόγησαν.

Πολύ φοβούμαι ότι θα τα κουβαλάμε καιρό μαζί μας. Σαν μια ανοιχτή πληγή που δεν λέει να κλείσει προτού ξοδέψει όλο το αίμα της.

Δεν γνωρίζω γιατί κάποιος να διώκει έναν κωμικό και γιατί να διώκεται ειδικά ο Λαζόπουλος και όχι (ας πούμε) ο Μάρκος Σεφερλής. Αλλά, όπως φαίνεται, ούτε ο ίδιος γνωρίζει ποιος ακριβώς τον διώκει.
Επειδή όμως ο κυνηγημένος δηλώνει (και) «σατιρικός καλλιτέχνης», δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο αυτοσαρκασμός αποτελεί υψηλή μορφή σάτιρας.
Για τον αυτοεξευτελισμό δεν είμαι τόσο βέβαιος!