Σάλο στον κινηματογραφικό χώρο φαίνεται ότι έχουν προκαλέσει οι δηλώσεις του σκηνοθέτη Γιάννη Σμαραγδή εναντίον μερίδας των κριτικών κινηματογράφου που «κτύπησαν» την ταινία του «Καζαντζάκης» (ο Σμαραγδής μίλησε και για προσφυγή στη δικαιοσύνη).
Μάλιστα, η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου προέβη σε ανακοίνωση αναφέροντας μεταξύ άλλων ότι «δεν προσυπογράφει καμία προσωπική άποψη για τον «Καζαντζάκη», όμως υπερασπίζεται την ελεύθερη, δημόσια κυκλοφορία και της παραμικρής. Πρόκειται για το αυτονόητο.»
Ενώ ανήκω στην μειοψηφία των κριτικών που υπήρξαν υποστηρικτικοί απέναντι στον κινηματογραφικό «Καζαντζάκη» στον οποίο βρήκα αρετές, καταδικάζω 1000 % τις δηλώσεις του σκηνοθέτη. Θέλω να πιστεύω ότι έγιναν εν βρασμώ γιατί στο κάτω- κάτω ο κ. Σμαραγδής δεν είχε και καμία ανάγκη να τις κάνει αφού εισπρακτικά μιλώντας, η ταινία ακολουθεί αξιόλογη πορεία, έχοντας ξεπεράσει τα 230.000 εισιτήρια.
Μπορώ να καταλάβω τo παράπονο, τον θυμό, την οργή – όπως θέλετε πείτε το – ενός καλλιτέχνη απέναντι σε κάποιες ακρότητες (ο κ. Σμαραγδής χρησιμοποιεί την λέξη «ύβρεις»). Ομως και πάλι, η γνώμη μου είναι ότι κάθε καλλιτέχνης οφείλει να δέχεται την κριτική, όσο σκληρή και αν είναι. Εφόσον ο κ. Σμαραγδής αποφάσισε να εκτεθεί μέσω του έργου του, οφείλει να σταθεί υπεράνω της κριτικής.
Σκεφτείτε το εξής απλό: όπως ο κ. Σμαραγδής δεν θα έπρπε να κάνει τίποτε αν οι περισσότεροι κριτικοί είχαν γράψει ότι ο «Καζαντζάκης» είναι αριστούργημα, έτσι δεν πρέπει να κάνει τίποτε, τώρα που οι περισσότεροι έστειλαν την ταινία του στον Καιάδα.
Πάντως, τον σάλο δεν τον καταλαβαίνω. Αθελά του, με τα όσα λέει, ο κ. Σμαραγδής κάνει καλό στην κριτική.
Πρώτον, επειδή ασχολείται μαζί της.
Δεύτερον, επειδή ωθεί κόσμο να ασχοληθεί μαζί της.
Και τρίτον επειδή βάζοντας τρικλοποδιά στον ίδιο του τον εαυτό, την ηρωοποιεί.
