Είναι σαφές σε όσους στοιχειωδώς παρακολουθούν τις δραστηριότητες της ομάδας Ρουβίκωνας ότι βασικός σκοπός των ιδιότυπων ακτιβιστικών του δράσεων είναι να καταδείξει ότι τελικώς το περίφημο σύστημα δεν είναι και τόσο τρομερό, τόσο ανίκητο, όσο πιθανόν οι πολίτες νομίζουν. Μια χειρονομία εξευτελισμού της κρατικής εξουσίας επιχειρεί, με επιτυχία μάλλον, αυτή η συλλογικότητα, μια πρόσκληση σε δράση για το γκρέμισμα ενός γερασμένου κόσμου, γεμάτου κενά, αδυναμίες, αναστολές που τον καθιστούν ευάλωτο απέναντι σε όσους μεθοδικά, επίμονα, εργαστούν για την ανατροπή του. Προσομοιώσεις μιας ρήξης είναι οι επιχειρήσεις του Ρουβίκωνα μέχρι σήμερα.
Η επίθεση στην ισραηλινή πρεσβεία λίγο μετά το ξημέρωμα ανήμερα τα Χριστούγεννα, ενώ η πόλη κοιμόταν μετά το ξενύχτι της παραμονής, επιβεβαιώνει ότι η ομάδα θα συνεχίσει να επιχειρεί και σε πλέον επικίνδυνους στόχους όπως είναι οι πρεσβείες. Αυτό δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα στην κυβέρνηση, η οποία μέχρι σήμερα άλλοτε ανέχεται προκλητικά τον ακτιβισμό της ομάδας, όπως έγινε με την εισβολή των μελών της στη Βουλή δύο φορές, και άλλοτε εφαρμόζει τον νόμο, όπως συνέβη με τη σύλληψη και αυτόφωρη παραπομπή 18 ατόμων μετά την επίθεση στην ισπανική πρεσβεία.
Για την επιχείρηση του Ρουβίκωνα στην ισραηλινή πρεσβεία χρειάστηκαν μόλις 52 δευτερόλεπτα, τόσο τους πήρε να φτάσουν κοντά και να πετάξουν τις «βόμβες» κόκκινης μπογιάς με τις οποίες λέρωσαν την πρόσοψη του κτιρίου. Το εντυπωσιακό είναι ότι σύμφωνα με τους υπηρεσιακούς παράγοντες της Αστυνομίας η ομάδα είχε χρονομετρήσει το κενό ασφαλείας της πρεσβείας! Ηξεραν πόσο χρόνο ακριβώς το περιπολικό που επιτηρεί λείπει για περιπολία σε δεύτερο στόχο. Ετσι έδρασαν και έφυγαν ασύλληπτοι. Ο καημένος ο κ. Τόσκας χρειάστηκε πολύ περισσότερα δευτερόλεπτα για να δικαιολογήσει τη στάση του κράτους έναντι του Ρουβίκωνα και για να υποσχεθεί στην πρέσβη του Ισραήλ, η οποία είχε προβεί σε οργισμένη διαμαρτυρία, ότι θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να συλληφθούν οι δράστες.
Με τις επιθέσεις στις πρεσβείες ο Ρουβίκωνας δημιουργεί μικρά επεισόδια στις διακρατικές σχέσεις. Σύμφωνα με τον νόμο, αλλά κυρίως τη διπλωματική παράδοση, η ιερότητα της ξένης πρεσβείας είναι συνθήκη απαράβατη από όλους. Στις αρχές Δεκεμβρίου σε ομιλία του σε κομματικό ακροατήριο ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ι. Δραγασάκης χαρακτήρισε «δικά μας παιδιά» την ομάδα αναρχικών που εισέβαλαν στην αίθουσα, σήκωσαν πανό και διάβασαν κείμενο υποστήριξης φυλακισμένων τρομοκρατών. «Και εμείς τα κάναμε κάποτε αυτά, κάποιοι» είπε ο κ. Δραγασάκης αφού αποχώρησαν οι εισβολείς. Συνόψισε έτσι το αδιέξοδο δίλημμα που ταλανίζει την κυβέρνηση για τα «παραστρατημένα παιδιά της».
Εμείς οι υπόλοιποι που εξακολουθούμε να ελπίζουμε στην αστική Δημοκρατία, παρ’ όλες τις αναπηρίες της, εκτός από την αυτονόητη εφαρμογή των νόμων, έχουμε ανάγκη και από έναν σθεναρό ιδεολογικό πολιτικό αντίλογο απέναντι σε αυτούς τους αριστοκράτες «επαναστάτες». Απέναντι στην ολοκληρωτική λογική, των δυναμικών μειοψηφιών που δήθεν κατέχουν την απόλυτη λύση.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
