Η καρέκλα και το όνομα

Η υπόθεση με το όνομα των Σκοπίων, το λεγόμενο «Μακεδονικό», είναι μια ανοιχτή πληγή η οποία ταλαιπωρεί εμάς και τη γειτονική χώρα για περισσότερο από τρεις δεκαετίες, και είναι καιρός πια να βρεθεί μια κοινά αποδεκτή λύση, για να κλείσει ένα κεφάλαιο που μόνο προβλήματα και ελληνικές διπλωματικές ήττες περιλαμβάνει.

Αυτή είναι μια γενική αρχή. Πώς όμως θα βρεθεί λύση στο πρόβλημα; Εμείς δεχόμαστε μια ονομασία με επιθετικό προσδιορισμό της λέξης «Μακεδονία», εκείνοι αντιτείνουν ότι με το όνομα «Μακεδονία» μάς έχουν αναγνωρίσει καμιά εκατονπενηνταριά χώρες, πώς να το αλλάξουμε τώρα;

Πρόκειται πραγματικά για έναν γόρδιο δεσμό, ο οποίος από μόνος του ευνόησε ή και έδωσε την ευκαιρία να αναπτυχθούν δημαγωγικές εθνικιστικές τάσεις ένθεν κακείθεν, οι οποίες με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έφεραν τις δύο χώρες στα όρια της ρήξης. Και μπορεί να κατηγορούμε τις πολιτικές ηγεσίες των Σκοπίων για την καλλιέργεια αλυτρωτικών διεκδικήσεων σε βάρος της Ελλάδας, αλλά ουδείς μπορεί να παραγνωρίσει το γεγονός ότι η πολιτική αυτή των κυβερνήσεων των Σκοπίων μάς βόλεψε μια χαρά επί πολλά χρόνια.

Οσο εκείνοι πρόβαλλαν τις ανιστόρητες διεκδικήσεις τους και γέμιζαν τα Σκόπια με αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, εμείς ήμασταν αυτοί που είχαμε το πάνω χέρι έναντι των πιέσεων που δεχόμασταν κατά καιρούς.

Τώρα όμως τα πράγματα άλλαξαν στη γειτονική χώρα. Ο εθνικιστής Γκρουέφσκι δεν βρίσκεται πια στην εξουσία και η νέα κυβέρνηση επιθυμεί, και το δηλώνει σε κάθε ευκαιρία, να δοθεί ένα τέλος στο πρόβλημα της ονομασίας.

Η μπάλα με δυο λόγια ήρθε πλέον στο δικό μας γήπεδο. Γνώμη μου είναι ότι πρέπει να την αξιοποιήσουμε αυτή την ευκαιρία. Να μην την αφήσουμε να πάει χαμένη. Μια αξιοπρεπής λύση και για τις δύο πλευρές είναι δυνατή. Και επειδή εκείνοι δείχνουν ότι το θέλουν, ας επιδείξουμε κι εμείς ανάλογη θέληση.

Αρκεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να επιδείξει την ίδια αρραγή ενότητα που δείχνει κάθε φορά που είναι να ψηφίσει σκληρά, μνημονιακά, μέτρα λιτότητας. Ειδικά δε ο Πρωθυπουργός να αποδείξει ότι για χάριν της καρέκλας του δεν θα απεμπολήσει την ιστορική ευκαιρία της επίλυσης του προβλήματος, υιοθετώντας τους δογματισμούς του κυβερνητικού του εταίρου. Στο τέλος της γραφής, έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις…