Σε λίγες ώρες τελειώνει μια εξαιρετικά δύσκολη χρονιά με πολλά απρόοπτα και αρκετές ανατροπές. Είμαστε στο λυκαυγές ενός ιδιαίτερα κρίσιμου χρόνου, κατά τον οποίο πολλά θα κριθούν για την πορεία της χώρας την επόμενη δεκαετία.
Παρά το γεγονός ότι το 2018 που ξημερώνει θα συμπληρώσουμε δέκα χρόνια μνημονιακής πορείας, εντούτοις, το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να συνεννοηθεί στα αυτονόητα και πορεύεται με δεδομένα προ κρίσης.
Σε μια περίοδο κατά την οποία η εθνική συνεννόηση και συναίνεση σε μερικά βασικά σημεία είναι απαραίτητη, οι βασικές πολιτικές δυνάμεις ξιφουλκούν με όρους άλλων εποχών, όταν είχαν την πολυτέλεια των άγονων, αδιέξοδων και ανούσιων συγκρούσεων.
Η χώρα όμως σε αυτή την κρίσιμη στιγμή –όπως π.χ. στο ζήτημα της ονομασίας της πΓΔΜ- δεν έχει την πολυτέλεια των μετωπικών συγκρούσεων, αλλά της συνεννόησης και της προσπάθειας να εξευρεθεί κοινός τόπος.
Εάν επικρατήσουν πολιτικάντικες λογικές αλλοτινών, αλλήστου μνήμης, εποχών, μόνο ζημιά θα υπάρξει για τον τόπο. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς σοφός για να το καταλάβει.
Μόνο που το πολιτικό μας προσωπικό, όσο και εάν θέλει να φαίνεται και να δηλώνει ευρωπαϊκό, μεταρρυθμιστικό, σύγχρονο και ανοικτόμυαλο, δεν ακολουθεί το δρόμο της συνεννόησης και της συναίνεσης.
Εξάλλου, σε όλες τις δημοσκοπήσεις, που για πολλούς είναι και «οι πλάκες του Μωϋσή», το ποσοστό των πολιτών που ζητούν συνεννόηση και συναίνεση είναι πολύ ψηλό. Μόνο που οι μετρήσεις τα κόμματα τις διαβάζουν με τα δικά τους γυαλιά και εστιάζουν όπου θέλουν…
Ο στόχος της κατάκτησης ή διατήρησης της … καρέκλας της εξουσίας είναι πάνω απ’ όλα. Εάν δεν αλλάξει αυτό και δεν επικρατήσει η συναίνεση σε κρίσιμα θέματα, η χώρα δυστυχώς θα μείνει κολλημένη στο παρελθόν, με ότι αυτό σημαίνει. Και θα είναι κρίμα…
