Αυτό που καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις, πέρα από τις εκλογικές εκτιμήσεις, είναι ένα κλίμα βαθιάς δυσπιστίας, απογοήτευσης και ανησυχίας για το μέλλον. Μπορεί να μην έχουμε πια τις μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας της πρώτης μνημονιακής περιόδου, αλλά πίσω από την επίπλαστη ηρεμία μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας παραμένει οργισμένο, φοβισμένο για το αύριο, προσπαθώντας απλώς να διαχειριστεί μια δύσκολη καθημερινότητα.
Ολα τα κυρίαρχα ιδεολογήματα που κυριάρχησαν τις τελευταίες δεκαετίες απαξιώθηκαν, αναιρέθηκαν και κατέρρευσαν υπό το βάρος της πραγματικότητας. Με εξαίρεση ένα μικρό τμήμα που παραμένει προσηλωμένο στην κομμουνιστική ουτοπία του ΚΚΕ και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, η εμπιστοσύνη στα μεγαλεπήβολα οράματα και στο ιδεολογικό υπόβαθρο της πολιτικής υποχώρησε δραματικά. Με την αμέριστη βοήθεια του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ συνολικά, που απαξίωσαν με τον αμοραλισμό τους κάθε έννοια πολιτικής και ιδεολογικής στράτευσης.
Δεν έχουν βέβαια τελειώσει ακόμα, για να είμαστε ειλικρινείς, πολλές ιδεοληψίες. Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε λίγο και λιγάκι αναπαράγεται η νοσταλγία για το παλιό καλό παρελθόν, π.χ. της δεκαετίας του ’60, με την αγωνιστική διάθεση, την οικογενειακή θαλπωρή και τους Ελληνες που δημιουργούσαν. Ισως γιατί η καταφυγή στο παρελθόν αποτελεί μια διέξοδο στα πάθη του παρόντος.
Μια κοινωνία τσακισμένη από τα προβλήματα και τη μιζέρια της καθημερινότητας, με ελάχιστη ως μηδαμινή εμπιστοσύνη στην πολιτική, αναζητεί ένα στήριγμα, κάπου να πιαστεί, γνωρίζοντας όμως πλέον καλά ότι ο δρόμος για καλύτερες μέρες θα είναι μακρύς και επίπονος. Ελάχιστοι πείθονται ότι η έξοδος από τα μνημόνια που επαγγέλλεται τελευταία ο κ. Τσίπρας είναι εφικτή και ακόμα λιγότεροι πιστεύουν ότι η προσωπική τους κατάσταση θα βελτιωθεί.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν πείθουν ότι έχουν πειστικές και κυρίως ρεαλιστικές απαντήσεις στα μεγάλα προβλήματα που εξακολουθούν να ταλανίζουν τη χώρα. Η πολιτική αντιπαράθεση εξακολουθεί να γίνεται με όρους διχαστικού παρελθόντος, κυρίως γιατί η πόλωση, η στοχοποίηση των αντιπάλων αποτελούν τη μοναδική διέξοδο για να διατηρήσουν ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ την ελπίδα ότι θα παραμείνουν και ύστερα από μια εκλογική ήττα στο πολιτικό παιχνίδι.
Ο μεγάλος κίνδυνος είναι αυτή η διαρκής αβεβαιότητα της κοινωνίας για το μέλλον να διαβρώνει όλο και περισσότερο την εμπιστοσύνη των πολιτών προς την πολιτική και τους πολιτικούς. Με αδύναμες ηγεσίες, με συγκυριακές ερμαφρόδιτες πλειοψηφίες, όμως, η ανασύνταξη της χώρας και κατ’ επέκταση της κοινωνίας θα καρκινοβατεί διαρκώς και η πολυπόθητη έξοδος από το τούνελ δεν θα φαίνεται στον ορίζοντα.
