Πεθαίνοντας για τον Καμμένο

Πολύ προτού ο Πάνος Καμμένος μπλέξει με τη Σαουδική Αραβία, είχε ανακατευτεί στην περιοχή ο ταγματάρχης T. E. Lawrens –γνωστός αργότερα ως «Λόρενς της Αραβίας» και ως ταινία.

Εκεί, ο Λόρενς αντιμετωπίζει κάποια στιγμή τον εκπρόσωπο της βρετανικής κυβέρνησης που θεωρεί τους Αραβες κλέφτες και δεν τους εμπιστεύεται. Για να τον πείσει να τους βοηθήσει ο Λόρενς επιστρατεύει το εξής επιχείρημα:

–Μεταξύ κλεφτών μπορεί να υπάρξει εντιμότητα. Μεταξύ πολιτικών ποτέ!

Υποψιάζομαι δυστυχώς ότι η κινηματογραφική και ιστορική κουλτούρα της κυβερνητικής παράταξης είναι εξαιρετικά χαμηλή.

Απόδειξη; Από την αρχή του καλοκαιριού είναι προφανές ότι ο υπουργός Αμυνας θεωρείται από ολόκληρη την αντιπολίτευση ως «αδύναμος κρίκος» της κυβερνητικής συμμαχίας. Συγκεντρώνει όλη την πίεση και όλα τα πυρά.

Η επιλογή αποδείχτηκε εύστοχη. Πέρα από τις ιδιομορφίες ή τις αδυναμίες του υπουργού Αμυνας, πέρα από τις καταγγελίες που τον συνοδεύουν, είναι ο λιγότερο δημοφιλής πολιτικός αρχηγός.

Μόνο ο Μιχαλολιάκος (και αυτός οριακά…) έχει χειρότερη επίδοση από τον Καμμένο, ενώ τον ξεπερνούν σε δημοτικότητα ακόμη και οι (εκτός Βουλής) Π. Λαφαζάνης και Ζωή Κωνσταντοπούλου (Metron Analysis, «Τα Νέα», 25/11).

Αυτά όμως είναι λίγο-πολύ γνωστά και δεδομένα. Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι η παρατεταμένη αδυναμία της κυβέρνησης να ορθώσει έστω μια γραμμή άμυνας γύρω από τον ασθενέστερο κυβερνητικό εταίρο. Να απεγκλωβιστεί.

Ακόμη χειρότερα. Εχοντας επιλέξει τη γραμμή της απόλυτης ταύτισης με έναν αμφιλεγόμενο και ευάλωτο υπουργό, ο Πρωθυπουργός δεν σώζει τον υπουργό. Καταδικάζεται ο ίδιος.

Το γεγονός ότι αποφάσισε να φορτωθεί στην πλάτη του όχι μόνο τους ισοβίτες, τα καζίνα και τα F-16 αλλά και τη δυσώδη υπόθεση της Σαουδικής Αραβίας είναι περισσότερο ένδειξη αδυναμίας παρά δύναμης.

Διότι ό,τι και αν πει αύριο στη Βουλή θα έχει ξεχαστεί σε 48 ώρες. Τι θα μείνει; Η ταύτιση του Πρωθυπουργού με τον αδύναμο κρίκο της κυβέρνησης.

Σαν να φόρεσε στον λαιμό ένα βαρίδι, τη στιγμή που αγκομαχά να ανορθώσει κάπως την εικόνα της κυβέρνησής του.

Γιατί το κάνει; Τρεις λόγους μπορώ να φανταστώ.

Πρώτον, η κοινοβουλευτική αριθμητική. Μπορεί ο Καμμένος να κοστίζει στην κυβέρνηση, αλλά κυβέρνηση χωρίς Καμμένο δεν υπάρχει. Και ούτε ο υπουργός Αμυνας είναι το είδος του πολιτικού που θα περάσει ήσυχα στην άκρη –με τόσα θέματα ανοιχτά…

Δεύτερον, μια ιδιαίτερη προσωπική σχέση. Της οποίας δεν μπορούμε να γνωρίζουμε (μόνο να φανταζόμαστε) τις δεσμεύσεις, τις πτυχές, τις εγγυήσεις και τις συνενοχές. Σίγουρα πάντως είναι μια σχέση με πολλές πλευρές, πολιτικές και λιγότερο πολιτικές.

Τρίτον, την κοινή απελπισία και το βάρος της μοναξιάς. Ο Καμμένος γνωρίζει ότι παίζει το πολιτικό μέλλον του. Το ίδιο (αν και σε μικρότερο βαθμό) και ο Τσίπρας.

Αντιλαμβάνονται ότι οι εκλογές θα είναι μια τεράστια δοκιμασία και για τους δύο και η επομένη των εκλογών μια δοκιμασία ακόμη χειρότερη. Εξ όσων γνωρίζω, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος διαθέτουν άλλους συμμάχους στο σημερινό πολιτικό σκηνικό.

«Βάστα με να σε βαστώ…» είναι μια γνωστή συνταγή που εφαρμόζεται συχνά αλλά σπανίως με ικανοποιητικά αποτελέσματα.

Εκτός και αν η ορθότερη εξήγηση είναι εκείνη του «Λόρενς της Αραβίας» για την εμπιστοσύνη μεταξύ κλεφτών και πολιτικών. Θα το δούμε, Κυριακή κοντή γιορτή –ούτως ή άλλως αυτή η βαλίτσα αποκλείεται να πάει μακριά…

Μία μετά την άλλη οι δημοσκοπήσεις εξανεμίζουν τις ελπίδες ανάκαμψης της κυβέρνησης και δείχνουν ένα παγιωμένο πολιτικό σκηνικό –η χθεσινή των «Νέων» δίνει, για παράδειγμα, 11,5 μονάδες σταθερό προβάδισμα στη ΝΔ.

Θα δούμε αν ο Τσίπρας θα επιλέξει να πεθάνει για τον Καμμένο ή αν θα συνειδητοποιήσει εκείνο που στην ίδια ταινία έλεγε ο πρίγκιπας Φεϊζάλ στον στρατηγό Αλενμπι:

– Στρατηγέ μου, ψεύδεστε θαρραλέα αλλά όχι πειστικά!

Αρκεί φυσικά να διαρκέσει η ευφορία. Και να τρέξουν όσο διαρκεί η δυναμική.
Είναι καθαρά στο χέρι της Φώφης – η οποία παρεμπιπτόντως ανέβηκε στην πρώτη θέση δημοτικότητας…
Αν το παίξει «Ανδρέας Νο 2» και «έχουμε αρχηγό με φούστα» (όπως αντιλαμβάνομαι ότι προτρέπουν διάφοροι κουφιοκεφαλάκηδες…), χαιρέτα μου τον πλάτανο.

Αν επιμείνει στο προφίλ της «κυρίας Φώφης» που σχεδόν αυθόρμητα προέκυψε στην πορεία της για την αρχηγία, το 12,5% μπορεί να αποδειχθεί λίγο.