Θυμάμαι πώς κάποια αφορμή στάθηκε κι εκείνο το μεσημέρι έτυχε να γυρίζουμε με τα πόδια από το σχολείο μαζί η Στάσα (Αναστασία Τσουκαλά) κι εγώ. Περπατάγαμε δίπλα-δίπλα. Είχαμε καλή επικοινωνία στην τάξη αλλά εκτός σχολείου δεν κάναμε παρέα. Ήταν η καλύτερη μαθήτρια της τάξης, πρώτη σε όλα, κι είχα αμηχανία, μην πω καμιά βλακεία και με περάσει για ολότελα χαζή. Έτσι περιορίστηκα στον καιρό, είχε βρέξει πολύ, ο αέρας μύριζε όμορφα.

Κι εκεί που περπατούσαμε κοντά στο Πεντάγωνο, ένας οδηγός πέρασε με ταχύτητα από μια μεγάλη λακκούβα με νερό και μας έκανε λούτσα. Στάζαμε από την κορφή ως τα πόδια αλλά μας φάνηκε αστείο το χάλι μας και βάλαμε τα γέλια.

Τη Νατάσα δεν την θυμάμαι μόνο γελαστή αλλά και πολύ σοβαρή. Η Στάσα (για συντομία για μερικές από μας) ήταν πολύ μπροστά από τις περισσότερες. Δεν ήταν μόνο οι άριστες επιδόσεις στα μαθήματα. Η σκέψη της πήγαινε σε ύψη και πλάτη απλησίαστα για την ηλικία μας, είχε ωριμότητα και ζηλευτό πνευματικό πλούτο.

Και ήταν από τότε πολύ μαχητική. Αυτά τα δυναμικά στοιχεία, όμως, δεν μπορούσαν να κρύψουν έναν πολύ ευαίσθητο ψυχισμό και πλημμυρίδα συναισθημάτων. Αλλά το μεγαλύτερο χάρισμά της ήταν ο τρόπος που όλα αυτά μπορούσε να τα περάσει στο χαρτί. Έγραφε μοναδικά και στα κέφια της μπορούσε άνετα να συναγωνιστεί ένα μεγάλο λογοτεχνικό ταλέντο.

Με αυτή την απίστευτη πνευματική και ψυχική ιπποδύναμη η Νατάσα μπορούσε να καλπάζει όσο ψηλά ήθελε. Άλλωστε ήταν φτιαγμένη για τα ύψη. Κι έτσι η Νομική και ύστερα η Σορβόννη δεν ήταν έκπληξη για τις συμμαθήτριες. Αλλά καμιά από τις συμμαθήτριες δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί αυτή την τραγική νύχτα.

Πως συναντήθηκε με τα «σκοτάδια» η Νατάσα; Σκοτάδι και Νατάσα δεν πάνε μαζί. Εγώ θυμάμαι πως λάτρευε το φως και τον ήλιο. Μερικές φορές, όταν την άκουγα, είχα την αίσθηση πως αν έκανε και σηκωνόταν από το θρανίο, θα τον έφτανε.

Γιατί στον πυρήνα της η Νατάσα έτσι είναι. Ήλιος και φως.

Η φωτο-βολίδα (αχ, άτιμη που είναι η ζωή) την βρήκε γι αυτό ακριβώς. Για να μην το’ χει καύχημα.

Καλή Δύναμη!