Παραδείσια πτηνά, κολασμένα φιρίκια

Το συνταρακτικό για το μικρό ευρωπαϊκό μας χωριό που συνεχώς παριστάνει ότι εκπλήσσεται από τα αυτονόητα είναι πως η κυρία Γκραμπόφσκι, σύζυγος του Κυριάκου Μητσοτάκη, ίσως να μην είναι Μαρέβα όπως ισχυρίζεται αλλά Εύα, του μήλου. Ισως και άλλοι 130 συμπατριώτες μας, λένε φήμες και διαδόσεις, να γεύτηκαν τους ηθικά επιλήψιμους καρπούς. Εμείς οι φτωχότεροι, θέλαμε δεν θέλαμε, επιτελέσαμε το φορολογικό μας καθήκον και περιμένουμε να ανταμειφθούμε για την πατριωτική μας χειρονομία από την κλήρωση του υπουργείου Οικονομικών μήπως και κερδίσουμε τα 1.000 ευρώ (αφορολόγητα!) που θα δίνονται κάθε μήνα σε δέκα από τους φορολογούμενους που πληρώνουμε με κάρτα τις αγορές μας. Και έτσι μας κάνει η κυβέρνηση να αισθανόμαστε ανώτεροι, μέλη της παγκόσμιας «οικονομίας-καζίνο» που κάθε σωστός αριστερός πρέπει να αποτάσσεται τρεις φορές την ημέρα. Επιπλέον, μας προσφέρει την απόλαυση του τζόγου· μετριασμένη βέβαια αλλά παρόμοια με αυτή που ένιωθε ο Πάνος Καμμένος όταν κοιτούσε πού θα καθίσει η μπίλια της ρουλέτας στο Λονδίνο –αν και εκείνος απέφυγε να χρησιμοποιήσει την κάρτα του, υποθέτω για τους ίδιους λόγους που δεν χρησιμοποιούμε και εμείς κάρτες για τις πληρωμές μας ορισμένες φορές.

Το είπε και ο Αλέξης Τσίπρας, σε περίεργα ελληνικά, ότι οι 130 δεν έκαναν παρανομία: «Δεν εκπροσωπούν κάποια ποινικά κολάσιμη ιστορία» διευκρίνισε· αλλά εκτός από τον νόμο υπάρχει και η ηθική, η αμαρτία, διότι αυτοί οι 130 (και πρωτίστως, φυσικά, η κυρία Γκραμπόφσκι) «εκπροσωπούν όμως εκείνη την αντίληψη εξουσίας, που ξεχαρβάλωσε την Ελλάδα και οδήγησε την κοινωνία σε φτώχεια και απόγνωση». Επομένως, «όποιος κατάφερε να πάει στον παράδεισο της φορολογίας», δεν θα αποφύγει «να καταλήξει στην κόλαση της πολιτικής», ήταν το ηθικό απόσταγμα της πρωθυπουργικής τοποθέτησης σχετικά με τον Παράδεισο και τον μηλεώνα του.

Γιατί η Βρετανία (που η βασίλισσά της απολαμβάνει τα φρούτα του μηλεώνα) ή ο Καναδάς του Τριντό δεν οδηγήθηκαν «σε φτώχεια και απόγνωση», δεν μας το εξήγησε ο Αλέξης Τσίπρας. Ούτε μας εξήγησε γιατί η αποτελεσματική Ιρλανδία του κολασμένου Μπόνο βγήκε από τα μνημόνια ενώ η ηθικολογούσα Ελλάς της ανεπίληπτης και αναμάρτητης συριζανελικής κυβέρνησης ακόμα παλεύει. Θεωρεί προφανή την απάντηση: αν οι 130 (και πρωτίστως, φυσικά, η Εύα-Μαρέβα) πλήρωναν τους φόρους τους, δεν θα είχε φθάσει το δημοσιονομικό έλλειμμα στο 15% του ΑΕΠ επί Κώστα Καραμανλή. Η χώρα θα μπορούσε να δανείζεται αμέριμνη, να διορίζει εκατοντάδες χιλιάδες υπαλλήλους στο Δημόσιο ο Προκόπης Παυλόπουλος και να κερδίζει έτσι εκλογές στον αιώνα τον άπαντα. Γιατί οι φόροι υπάρχουν, μας εξήγησαν πρόσφατα οι κύριοι Τσακαλώτος και Χουλιαράκης, όχι για να λειτουργεί το κράτος και να προσφέρει υπηρεσίες στους πολίτες, αλλά για να μοιράζονται χριστουγεννιάτικοι μποναμάδες σε δυνητικούς ψηφοφόρους των κυβερνώντων κομμάτων.

Πρόκειται για ευτελισμό αυτού που η σοσιαλδημοκρατική πολιτική παράδοση ονομάζει «αναδιανομή εισοδήματος μέσω της φορολογίας», εκπεσμό του σε εξαγορά ψήφων. Και ταυτόχρονα, ακόμη πιο σημαντικό, πρόκειται για καλλιέργεια μίσους προς τους κολασμένους που παριστάνουν τα παραδείσια πουλιά. Γιατί είναι γνωστό: η γυναίκα του Καίσαρα, κ.τ.λ. –ακόμα και αν έχει χωρίσει με τον Καίσαρα. Ομως για τα ξαδέλφια του Καίσαρα δεν ισχύει κάτι τέτοιο, μας υπενθύμισε πρόσφατα η κυβέρνηση με αφορμή το γεγονός ότι εξάδελφος του κ. Τσακαλώτου ανέλαβε να εισπράξει τις οφειλές κακοπληρωτών της ΔΕΗ. Ούτε δημιουργεί πρόβλημα το ότι ο ίδιος ο κ. Τσακαλώτος, ο κ. Σταθάκης, το ζεύγος Παπαδημητρίου και δεκάδες άλλα λιγότερο γνωστά στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ έχουν καταθέσεις εκατομμυρίων στο εξωτερικό. Δεν τους έχει πείσει το όραμα των Γιάννη Δραγασάκη – Χρήστου Σπίρτζη για μετατροπή της Τράπεζας Αττικής σε πυλώνα του παράλληλου τραπεζικού συστήματος που «θα φέρει την ισότης». Προτιμούν να εμπιστεύονται την περιουσία τους σε διεθνείς διαχειριστές κεφαλαίων, συναδέλφους της Μαρέβας-Εύας Γκραμπόφσκι, που ξέρουν τρόπους να τα αβγατίζουν, στέλνοντάς τα για αναψυχή σε παραδείσους.

Οι άλλοι είναι για την κόλαση. Οχι αυτοί που τους παινεύει ο Ντόναλντ Τραμπ ότι του δίνουν 2,4 δισεκατομμύρια για να δημιουργήσει θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ, αλλά αυτοί που επωφελούνται από τις τρύπες που αφήνουν οι ίδιοι οι πολιτικοί στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα ώστε να μπορεί να διακινείται το πολιτικό χρήμα –πρωτίστως αυτό που δημιουργείται από τις αγορές εξοπλισμών και από τη διαχείριση του δημοσίου χρέους. Κάτι τέτοια βέβαια τα κάνουν δεξιοί σαν τον Ραχόι, οι ριζοσπάστες αριστεροί, σαν τους ηγέτες των Ποδέμος, παίρνουν 7 εκατομμύρια δολάρια από τη Βενεζουέλα επειδή δουλεύουν σκληρά σε ινστιτούτα που δίνουν ακριβοπληρωμένες συμβουλές στην κυβέρνησή της και προωθούν τον τσαβισμό στην Ευρώπη.

Οταν όμως ο πρωθυπουργός αποφασίζει πως οι αντίπαλοί του είναι εχθροί που πρέπει να τους στείλει στην κόλαση, η πολιτική γίνεται κόλαση για όλους μας. Πρωτίστως για τα φορολογικά υποζύγια που φοβούνται πως όλα θα τιναχθούν ξανά στον αέρα προκειμένου να κερδηθούν εκλογικές μάχες και θα κληθούν να πληρώσουν ακόμα μεγαλύτερους φόρους. Και έτσι αναγκάζονται να ψάχνουν και αυτά για μηλεώνες, έστω και με μικρά και ταπεινά φιρίκια.